«Мы не гадавалі сваіх сыноў катамі». Эмацыйны ліст маці курсанта

Маці курсанта даслала ў рэдакцыю tut.by эмацыйны ліст, у якім і каецца, і перажывае за будучыню сына, і задаецца пытаннямі, на якія пакуль няма адказаў.

— Апублікаваць гэты тэкст пад сваім імем і прозвішчам я не магу, паколькі баюся за будучыню свайго дзіцяці — мой сын вучыцца ў акадэміі МУС. Думаю, кожная мама мяне зразумее.
Гэты ліст — крык адчаю. Апошнія дні я плачу не толькі ад таго, што ў майго сына адабралі мару служыць народу ... Я не магу знайсці сабе месца ад трывогі, гневу, бездапаможнасці, страху за кожнага жыхара краіны. Таму хачу паказаць адваротны бок медаля і звярнуцца да ўсіх бацькоў Беларусі (асабліва да маці курсантаў).
Нашых дзяцей яшчэ не прыцягвалі да падаўлення пратэстаў. Шмат каму з іх, у тым ліку майго сына, атрымалася пазбегнуць таксама ўдзелу ў мітынгах падтрымкі дзеючай улады. Але зло прыйшло не толькі ў тысячы «грамадзянскіх» сем'яў: нашых хлапчукоў стрыгуць пад адзін грабянец са злачынцамі. Гонар мундзіра заплямлены настолькі, што форма МУС робіць чалавека небяспечным у вачах мірнага насельніцтва. Паглядзіце, наколькі мяняюцца абліччы простых людзей, калі побач праходзіць міліцыя — нават у дзяцей у вачах з'яўляецца жах.
Кожны вечар я нямею ад страху — гэта ж невыносна! У любы момант любога хлопца і дзяўчыну могуць пакалечыць невядомыя людзі ў форме і нават без яе. Вядома, узровень агрэсіі расце. Прыйдзі ў маю сям'ю гора, якое перажылі маці пацярпелых за гэтыя дні, мне было б абыякава, якую форму бачу перад сабой. Наяўнасці мундзіра стала дастаткова, каб убачыць у чалавеку ворага, здзекавацца з людзей.
Нас палохаюць дзевяностымі. Але такога не было ў дзевяностыя! Тое, што адбываецца цяпер, на маю думку, бандыцкае бязмежжа. Гінуць і знікаюць людзі. Апублікаваныя не ўсе сведчанні відавочцаў, і не ўсе зніклыя без вестак вярнуліся дадому — страшна ўявіць, колькі падрабязнасцяў нам яшчэ трэба будзе даведацца. Усё гэта адбываецца ў цэнтры Еўропы ў XXI стагоддзі ... Здаецца, мы пагрузіліся ў бясконцы страшны сон, не маючы шанцу на абуджэнне.
Ліпкі страх пасяліўся ў Беларусі не з-за пратэстуючых — яго пасеялі тыя, хто быў абавязаны абараняць свабоду, здароўе і гонар мірнага насельніцтва. Але як нам паказваюць гэтую гісторыю чыноўнікі? Замест шчырых выбачэнняў пацярпелым, прыняцця факту нематываванага гвалту і пакарання вінаватых мы чуем фармальныя адгаворкі. Што гэта, калі не пасланне ўсім маці і грамадзянам Беларусі: «Мы ні пра што не шкадуем і пры выпадку паўторым». Удумайцеся, як гэта страшна.
Нягледзячы на ​​тое, што ўсім вядома: бязмежжа было, ёсць вялікая колькасць сведчанняў — відэа, фота, паказанняў відавочцаў і пацярпелых — да гэтага часу не пачата ніводнага судовага працэсу над прадстаўнікамі сілавых структур. Гвалт не караюць — яго заахвочваюць у вышэйшых эшалонах улады. Катаваць, забіваць і калечыць — вось што такое бездакорная служба? У такой краіне мы будзем вымушаныя жыць наступныя пяць гадоў?
Гэтая абсурдная сітуацыя супярэчыць не толькі грамадзянскім, але і чалавечым законам — і такое дэманстратыўнае грэбаванне можа выліцца ў страшную трагедыю. Бо ўсе дзеянні чыноўнікаў распальваюць народны гнеў. Я баюся, што наступіць момант, калі разбірацца, хто злачынец, а хто не, угневаны натоўп не стане. Нарыў чалавечага гневу прарве, і нам, матулям, не хопіць слёз, каб аплакаць сваіх дзяцей.
Мы аказаліся ўцягнутыя ў подлую гульню. Таму, маці Беларусі, трэба аб'ядноўвацца, каб самім ратаваць сваіх дзяцей — бо ніхто не дапаможа, паглядзіце, што адбываецца ў краіне. Усё роўна, дзе вучыцца ці працуе вашае дзіця, наш мацярынскі абавязак — прыкласці ўсе намаганні, каб захаваць не проста жыццё і здароўе, але таксама чыстае сумленне і права лічыць сябе чалавекам.
Мамы курсантаў! Мы не гадавалі сваіх сыноў катамі. Нашы дзеці ішлі ў акадэміі, каб ахоўваць краіну і абараняць спакой народа. Менавіта народу яны давалі прысягу. Але пасля заканчэння навучання сыны будуць абавязаны працаваць у сістэме, якая, паверце, зламае многіх. Мы з вамі не зможам глядзець у вочы суседзям, бо многія з іх ужо зараз бачаць у людзях у форме пагрозу і ворага. Уявіце, што будзе далей.
Афіцэры! На вас глядзяць маладыя хлопцы, якія паверылі вам. Яны пайшлі па вашых слядах, марачы, як вы, служыць верай і праўдай. Пакажыце прыклад мужнасці і дапамажыце вярнуць гонар мундзіра. Узгадайце, як вы марылі прыносіць людзям карысць. Калі ласка, пакуль усё яшчэ можна паправіць, прыміце меры — дапамажыце прыцягнуць да адказнасці вінаватых, дамажыцеся правасуддзя, не выконвайце злачынныя загады. Бо мы, маці, ганарыліся вамі настолькі, што даверылі вам сваіх дзяцей.
Так, нам усім давядзецца вельмі доўга адмывацца. З самых нізоў — пачынаючы ад супрацоўнікаў ЖЭСаў, якія прыбіралі лаўкі, каб на іх не маглі сядзець незалежныя назіральнікі, заканчваючы чыноўнікамі вышэйшых узроўняў. Але зараз не час плакаць — трэба ўспамінаць агульначалавечыя каштоўнасці і аб'ядноўвацца, каб атрымаць магчымасць і далей лічыць сябе людзьмі.