«Толькі вертыкаль, толькі казарма». Арцём Шрайбман — аб галоўнай памылцы Пуціна

«Дэнацыфікацыю пройдзе не Украіна».

— Галоўная памылка Пуціна не ў тым, што ён пераацаніў моц свайго войска, недаацаніў моц украінскага супраціву і маштаб санкцый, паверыў у прапагандысцкую лухту аб брацкім украінскім народзе, які — тыя ж расійцы, і антынароднай нацысцкай хунце (з габрэем на чале), якую гэтыя «тыяжрускія» хочуць скінуць, толькі чакаюць дапамогі, — пішаАрцём Шрайбман. —

Ёсць куды больш сур'ёзная праблема светаўспрымання такіх людзей, як ён. Яна ў іх агульная з амаль любым выхадцам з савецкай ваенна-чэкісцкай культуры, тымі, каго ў пачатку 1990-х у Расіі было прынята называць «чырвона-карычневымі», а пазней — ватнікамі. Той жа прабел у свядомасці ёсць і ў больш маладых сілавікоў, і такіх жа пажылых аўтакратаў, як Пуцін, накшталт Лукашэнкі.

Гэтыя людзі не могуць прызнавацца сабе ў тым, што нейкія групы людзей здольныя ўзаемадзейнічаць гарызантальным шляхам, жыць без пастуха. Толькі вертыкаль, толькі казарма. Толькі эліты і статак бараноў пад імі. Раз мы прывыклі жыць у такім грамадстве і кіраваць ім — значыць, і ўсе грамадствы такія.

Калі б гэты міф меў нешта агульнае з рэальнасцю, то ідэя хуткага захопу Кіева, абезгалоўліванне ўкраінскай дзяржавы і навязванне новай уладзе капітуляцыі, разам з «дэнацыфікацыяй» і іншым падначаленнем — цалкам працоўны план.

Але нават калі апусціць відавочнае ўжо ўсяму свету тармажэнне расійскай вайсковай машыны, дзіўныя дэсантныя аперацыі без прыкрыцця, няўзяцце неба пад кантроль, правалы з забеспячэннем і лагістыкай, план апрыёры нерабочы, бо Украіна — не казарма. Яе немагчымым абезгаловіць, гэта зусім іншы арганізм.

Уявім, што ваеннай моцы задушыць супраціў УСУ хапіла, што пакуль цалкам невідавочна, улічваючы, як падае баявы дух нападнікаў і мацнее злосць абаронцаў. Але давайце ўявім.

Што рабіць з партызанскім рухам? Уводзіць сотні тысяч войскаў акупацыйнага корпуса? Дзе іх узяць, калі пры 90% уведзеных у краіну рэзервах не хапае рэсурсаў нават узяць буйныя гарады? Ладзіць блакаду гарадоў і гуманітарную катастрофу ў іх? Калі ўжо і цяпер то тут, то там ідзе здача ў палон, то як засцерагчыся ад дэзерцірства ў войску, якое відавочна для самога сабе прыйшло для поўнамаштабнай карнай аперацыі, а не для «хірургічнай дэмілітарызацыі»?

Хто потым будзе падпарадкоўвацца акупантам пасля мясарубкі, якую прыйдзецца зладзіць у такім сцэнары? Наколькі ўстойлівымі будуць пагадненні з марыянеткамі, якіх атрымаецца пасадзіць на месца Зяленскага? Колькі дзён яны пражывуць пры вывадзе акупацыйнага корпуса? Дзе ўзяць бюракратыю для кіравання 40-мільённай акупаванай і татальна варожай акупанту краінай? Дзе ўзяць грошы на гэта ўсё пры замарожаных рэзервах і паўночнакарэйскіх санкцыях? Як і хто наогул зможа арганізаваць гэтую акупацыю, калі пакуль і ўварванне толкам арганізаваць не атрымліваецца?

Адсутнасць exit strategy (стратэгіі выхаду) з гэтай сітуацыі ў Крамля — галоўная глабальная праблема на сёння пасля, зразумела, гуманітарнай катастрофы ва Украіне. Нават калі да ўсяго камандавання расійскага войска дойдзе, якія перад імі стаяць задачы, адступленне будзе роўна палітычнай смерці Пуціна, а можа, і не толькі палітычнай.

Знаходзячыся ў куце і палоне сваіх містыка-паранаідальных установак, ён можа аддаць любы загад, і лёс свету ў нейкі момант можа апынуцца ў руках вярхушкі расійскага ваеннага камандавання, якой трэба будзе гэты загад выконваць або застацца людзьмі.

На жаль, на шляху да катастрофы расійскай дзяржавы ляжыць яшчэ вельмі шмат нявінных ахвяр, і гэты факт я ўсё яшчэ псіхалагічна не магу прыняць. Але за гэтай страшнай цаной, мяркуючы па ўсім, сапраўды рушыць услед нешта вельмі падобнае на дэнацыфікацыю. Толькі яе пройдзе не Украіна.