«Што вы робіце?» Беларускія журналісты заклікаюць калег казаць людзям праўду па ТБ

Супрацоўнікі дзяржаўных СМІ пачынаюць выказваць сваю нязгоду з прапагандай па палітычных падзеях у дзяржаўных медыях. Два чалавекі, якія працавалі з рознымі дзяржаўнымі каналамі, публічна заявілі, што такое праца ў дзяржТБ на самай справе.

Арцеміс Ахпаш, вядучы «ОНТ» размясціў пост на старонцы ў Інстаграме:
«Калегі, журналісты, вядучыя і дыктары ТБ! Я хачу звярнуцца да Вас! Кожны раз, калі з экранаў ТБ Вы прамаўляеце адкрытую хлусню аб адбываюцца зараз падзеях, што вы адчуваеце, прыходзячы дадому? Няўжо ў сваёй «службовай кватэрцы» Вы настолькі забываеце пра ўсё? Вас усё задавальняе? Для мяне Вы нічым не лепш, а то і горш тых прадстаўнікоў «праваахоўных органаў», якія ні за што «пакуюць» людзей у аўтазакі. Бо людзі, якіх затрымліваюць, не экстрэмісты, ня тэрарысты, не ўзброеныя бандыты — гэта такія ж беларусы, якія проста выйшлі на вуліцу, каб адной сваёй прысутнасцю паказаць сваё стаўленне да падзей, што адбываюцца. Іншага спосабу выказаць свае пачуцці і меркаванне ў нас не засталося. Няўжо Вы згодныя і дыхаць па ўказцы?
За ўсе 10 гадоў працы на ТБ я рады, што ніколі не з'яўляўся інструментам прапаганды. Мне неаднаразова прапаноўвалі стаць вядучым «навінаў», але я кожны раз адмаўляўся. Мне заўсёды быў бліжэй жанр entertainment. І перад сваім гледачом я сумленны!
У здаровым розуме я аддаю сабе справаздачу, што пасля гэтага звароту доступ на ТБ мне будзе закрыты. З «такім» тэлебачаннем мне не па дарозе.
P.S. Усе Вы ведаеце Уладзіміра Познера. Дык вось самая страшная рэч, якую, па яго словах, ён ніколі сабе не даруе, — гэта тое, што ў савецкі час ён быў «інструментам дзяржпрапаганды».
P.P.S. Учора, у той час, калі на вуліцах Мінска, Брэста, Магілёва, Гродна і Маладзечна АМАП «пакаваў» грамадзян, што выйшлі на вуліцы, па ОНТ паказвалі «100-гадовы юбілей расійскага цырка». Якая падвойная іронія ... »
Надзя Бука працавала на канале «СТВ». Вось яе пост:
«Споведзь карэспандэнта навін.
Так здарылася, што 10 гадоў свайго жыцця я прысвяціла рабоце на тэлебачанні, працавала там журналістам на тэлеканале «СТВ». Учора мне ўспомніўся адзін выпадак з журналісцкай практыкі. Аднойчы мяне паслалі здымаць на Кастрычніцкую плошчу акцыі пратэсту (тады, як і цяпер, людзям забаранялася збірацца больш за чатыры і пляскаць у далоні). Я ўявіла сабе гэтую карціну перад вачыма і зразумела, што не змагу хлусіць, не змагу начытваць тэкст, які сама ж і напішу.
Нядоўга думаючы, я зайшла ў кабінет намесніка дырэктара службы навін і сказала, што не змагу паехаць на здымку гэтага сюжэту, таму што там, на плошчы, могуць быць мае сябры — і я не змагу ім потым глядзець у вочы.
Памятаю, як папрасіла не даваць мне палітычныя тэмы, таму што мае погляды не супадаюць з палітыкай тэлеканала. У начальніка акругліліся вочы, таму што да гэтага ніхто сабе такога з карэспандэнтаў не дазваляў. На сюжэт я не паехала, і маё сумленне было чыстае. Але! На наступны дзень мяне прыбралі з навін і скарацілі зарплату. А потым я і зусім сышла з канала, пра што яшчэ ні разу не пашкадавала. Да чаго я гэта ўсё?
Сярод маіх падпісчыкаў ёсць шмат былых калег, якія нават нахабна хлусяць з экранаў нам і перш за ўсё сабе. А пажылыя людзі вераць усяму гэтаму трызненні, і потым даводзіцца вельмі доўга спрачацца, што гэта не так. Адумайцеся! Што вы робіце?

Няўжо вы і праўда верыце ў тое, што за Лукашэнку светлую будучыню? Вы баіцеся страціць працу, заробак? Але гэтая праца далёкая ад прэстыжнай. Зараз прыйшоў час, калі вы можаце зрабіць вельмі многае для нашай агульнай перамогі.
Тэлебачанне, якое мы бачым цяпер — чорная пляма, якую хочацца змыць. Вы — вінцік велізарнай машыны, якая толькі выкарыстае вас у сваіх мэтах. І калі хоць адзін з вас цяпер адмовіцца расказваць з тэлевізара пра тое, чаго на самай справе не было і няма, то гэта тэкст быў напісаны не дарма».