Афіцыйная няшчырасць
Аляксандр Лукашэнка, паводле паведамлення ягонай прэс-службы, выказаў спачуванні сям’і Народнага паэта Беларусі Ніла Гілевіча. Але ці шчырыя тыя спачуванні…
Ніл Сымонавіч ніколі не хаваў свайго стаўлення да кіарўніка Беларусі. Бадай, да апошняга Народны паэт Беларусі пісаў вершы і публіцыстычныя творы, у якіх крытыкаваў тутэйшы рэжым, уладу, якая фактычна знішчыла дэмакратыю за дваццаць два гады свайго панавання ў Беларусі. І ўлада адказвала Нілу Гілевічу, як і многім і многім творцам, якія не прынялі “лукашызм”, сіметрычна.
Можна ўзгадаць, што Лукашэнка і Гілевіч былі дэпутатамі легендарнага Вярхоўнага Савета Беларусі 12-га склікання. Але светапогляды гэтых народных абраннікаў былі зусім розныя. Гілевіч быў па пакліканні абаронцам беларускай ідэі, беларускай культуры і беларускага слова, нашай гісторыі. А для дырэктара шараговага саўгаса з Магілёўскае вобласці, як высветлілася пазней, гісторыя краіны пачыналася ў лепшым выпадку ад кастрычніцкага бальшавіцкага перавароту, а ў горшым — ад 1994 года. Таму гэтыя дзве асобы былі маральнымі ды інтэлектуальнымі антаганістамі.
Дарэчы, я не магу прыгадаць, што афіцыйны лідар хоць неяк адрэагаваў на смерць перадапошняга Народнага паэта Беларусі Рыгора Барадуліна. А вось з сыходам Ніла Гілевіча нешта ў высокіх уладаў пераклініла. Бо не заўважыць смерць беларускага літаратурнага волата ў той час, калі першая асоба дзяржавы раскідваецца дзяржаўнымі ўзнагародамі (агідна, што гэта медалі і ордэны Францыска Скарыны) расійскім нізкапробным папсовым дзеячам, было б ужо непрыкрытым маветонам. Хаця, ці ведаюць тутэйшыя ўладатрымцы такое слова?
Ну, спачуванні выказаў, і на тым дзякуй. Хоць Нілу Сымонавічу, падаецца, гэтыя спачуванні зусім не патрэбныя. Бо не дачакаўся Паэт дапамогі ад дзяржавы ў выданні свайго поўнага збору твораў, які надрукаваў за ўласны кошт. Як і не дачакаўся пры жыцці ніводнага слова ўдзячнасці ад новых уладатрымцаў за сваю выбітную літаратурную і грамадскую дзейнасць.
Упэўнены, што падчас развітання 1 красавіка Народны паэт пачуе насамрэч шчырыя словы тых, хто яго любіў і цаніў. Ці то на паніхідзе, ці то проста ў душы. А гэта сотні, тысячы людзей. Кветкі, вянкі, словы і слёзы ў гэты дзень будуць насамрэч шчырыя. А не паказушныя і змушаныя, як афіцыйныя некралогі.