Ці будуць гэтыя народзіны апошнімі?

17 студзеня споўнілася 26 гадоў віцябляніну Уладзіславу Кавалёву, якога Вярхоўны суд Беларусі пры канцы мінулага года разам з ягоным аднагодкам, таксама віцяблянінам Дзмітрыем Канавалавым прыгаварыў да смяротнага пакарання. Абодвух маладзёнаў прызналі вінаватымі ў ажыццяўленні тэрарыстычнага акту на станцыі метро “Кастрычніцкая ў Мінску летась 11 красавіка.

Вырак Вярхоўнага суда літаральна раскалоў беларускае грамадства. Вельмі вялікая колькасць людзей выказалі сумнеў у тым, што менавіта Канавалаў і Кавалёў спрычыніліся да выбуху ў сталічнай падземцы. Пад петыцыямі не расстрэльваць маладых людзей падпісаліся дзясяткі тысяч чалавек толькі ў Беларусі. Больш за паўтары сотні тысяч подпісаў за адмену смяротнага пакарання ў нашай краіне перадалі тутэйшым уладам прадстаўнікі праваабарончай арганізацыі “Міжнародная амністыя.

У Дзень нараджэння Уладзіславу Кавалёву сваякі і сябры перадалі грошы, накіравалі паштоўкі і лісты з віншаваннямі. Сам асуджаны на смерць маладзён, які не прызнае сябе вінаватым і сцвярджае, што не мае ніякага дачынення да таго страшэннага злачынства, трымаецца (ці стараецца трымацца) бадзёра, пра што сведчаць лісты з ізалятару ягоным родзічам. Маці Уладзіслава і ягоны адвакат робяць усё, каб дабіцца справядлівасці і выратаваць хлопцу жыццё. Тое ж робяць і шматлікія прадстаўнікі грамадзянскай супольнасці.

Не дай Бог каму-небудзь зведаць, што такое смяротны прысуд, што такое камера смяротнікаў. Ні маладому, ні старому. Вялікая колькасць беларусаў спадзяецца, што 26-ты Дзень нараджэння не станецца апошнім для Уладзіслава Кавалёва. Гэта залежыць, у першую чаргу, ад таго, якое рашэнне прыме галоўны чыноўнік краіны, у руках якога знаходзяцца не толькі ўсе рычагі кіравання дзяржавай, але і чалавечыя жыцці ў самым прамым сэнсе гэтага слова.

Шмат залежыць і ад грамадства, якое не пакідае справу Канавалава-Кавалёва па-за ўвагай. Беларускі Хельсінскі камітэт рашуча настойвае на тым, каб ягоны прадстаўнік прысутнічаў на пасяджэнні камісіі па памілаванні пры прэзідэнце, якая будзе выносіць свой вердыкт адносна лёсу маладзёнаў і даводзіць яго да ведама кіраўніка дзяржавы, які і прыме канчатковае рашэнне, забіваць іх ці не.

Хочацца звярнуцца і да чальцоў камісіі, і да кіраўніка Беларусі — хопіць крыві! Давайце станавіцца цывілізаванай еўрапейскай дзяржавай! Паглядзіце: Беларусь жа пазіцыянуе сябе як паўнапраўны і паўнавартасны член Адзінай эканамічнай прасторы з перспектывай стварэння так званага Еўразійскага саюза з Расіяй і Казахстанам. Дык вось у гэтых краінах, як і ва ўсіх дзяржавах Еўропы і на постсавецкай прасторы ў цэлым, смяротнае пакаранне даўно не прымяняецца, расстрэльныя прысуды не выносяцца. Там фактычна зведзена да нуля магчымасць фатальнай памылкі следчых і судовых структур, калі забітага невінаватага чалавека ўжо не вярнуць. Дык ці не прыспеў час даказаць беларускаму кіраўніцтву, што Сінявокая нічым не горшая за іншых?