Людзі стаміліся ад нявызначанасці. Яны ўсё часцей задаюць самыя простыя пытанні. Калі вайна скончыцца? Дзе будзе новая мяжа Расіі? Калі не стане Пуціна? Колькі гадоў, месяцаў і дзён (лепш з гадзінамі і хвілінамі) засталося рэжыму?
Хтосьці спрабуе адгадаць, хтосьці спрабуе сказаць тое, што ўсе чакаюць, хтосьці (накшталт мяне) сыходзіць ад прамога адказу. Людзі ўсё больш незадаволеныя і злуюцца, яны стаміліся ад размоў.
Праблема ў тым, што асноўныя параметры, ад якіх залежыць той ці іншы адказ на гэтыя пытанні, або недаступныя для аналізу, або іх нельга вылічыць у прынцыпе. Даводзіцца шукаць натхненне ў адной толькі логіцы.
Лёс вайны ў практычным плане замкнёны сёння на вельмі вузкую і спецыяльную тэму заходніх паставак узбраенняў Украіне. Без паставак Украіна доўга супраціўляцца не зможа, з абмежаванымі пастаўкамі яна можа перавесці канфлікт у рэчышча зацяжной вайны, пры масіраваных нелімітаваных пастаўках — можа пачаць наносіць рускай арміі лакальныя паразы.
Першы варыянт выключаны — механізм узбраення Украіны ўжо працуе. Трэці — малаверагодны. Для гэтага трэба, каб Расія зрабіла наступны варварскі ход і яшчэ раз зрабіла контрнаступ на сусветную атмасферу — пераарала еўрапейскую грамадскую думку яшчэ глыбей, чым у лютым (атака на Кіеў ці Адэсу, напрыклад, са шматлікімі ахвярамі і адпаведным відэашэрагам, прымяненне ядзернай або хімічнай зброі і да таго падобнае).
Умераныя пастаўкі, якія замінаюць правесці стратэгічную наступальную аперацыю без абвяшчэння мабілізацыі і звальванне пуцінскага рэжыму ў поўнамаштабную вайну, уяўляецца найбольш верагодным сцэнарам.
У гэтым сцэнары далейшыя буйныя тэрытарыяльныя набыткі Расіі ва Украіне ў рамках восеньска-зімовай ваеннай кампаніі здаюцца малаверагоднымі. Лінія фронту стабілізуецца там, дзе яна ёсць, і ньюсмейкерамі стануць хутчэй УСУ са сваімі лакальнымі контрнаступальнымі аперацыямі. Расія рэзка паскорыць працэс інтэграцыі акупаваных тэрыторый, безумоўна правядзе рэферэндумы і створыць квазі-дзяржаву Наваросія. Адначасова на Украіну і на Захад будзе аказвацца максімальны ціск з мэтай прызнаць той статус кво, які склаўся. Украіну будуць па-варварску абстрэльваць, знішчаючы грамадзянскую інфраструктуру, Захад чакае "газавая" атака.
У такім становішчы цэнтр цяжару, як і ў сакавіку, зноў перамесціцца з франтоў на ўнутрыпалітычную барацьбу. Ва Украіне будзе горача — і цяперашнія сілавыя перастаноўкі зусім не выпадковыя. Кіраўніцтва Украіны сочыць не толькі за становішчам на знешнім фронце. Крыху халаднавата будзе і ў Еўропе, дыскусія вакол паставак узбраенняў Украіне да зімы абвострыцца. Але і ў Расіі будзе горача. Пазіцыйная вайна задаволіць зусім не ўсіх — і публіка пачне патрабаваць працягу спектаклю. Так што сумна не будзе нікому.
