«На Беларусь з усходу насоўваецца цунамі»

Перад хваляй цунамі, якая накрывае бераг, заўсёды назіраецца нейкая цішыня і нават вада ад берага адступае, але потым, яна выкідваецца на бераг, спрабуючы ўсё знесці на сваім шляху. Гэта не заўсёды атрымліваецца, але сам працэс — непазбежны. Прама як цяпер у Беларусі, «хваля» ужо адступіла, а вось чаго чакаць — паспрабуем разабрацца.

Ілюстрацыйная выява

Крэмль і Лукашэнка

Падзеі апошніх тыдняў паказалі: асноўным знешнепалітычным гульцом на беларускім полі напярэдадні прэзідэнцкіх выбараў з'яўляецца Крэмль. Так, астатнія, кожны па-свойму, таксама ў чымсьці зацікаўлены, але яны або не могуць рэальна ўплываць на «працэс», альбо, зыходзячы з унутраных прынцыпаў, не ўмешваюцца, а толькі канстатуюць сітуацыю, якая склалася, не прымаючы ў падзеях актыўнага ўдзелу.
Прычым, для Крамля стаўкі вельмі высокія, бо прэзідэнцкія выбары з'яўляюцца ці ледзь не апошнім шанцам ліквідаваць дзяржаўнасць Беларусі з дапамогай знакамітай 31 дарожнай карты інтэграцыі, па якой у канцы мінулага года дамовіцца так і не атрымалася. Нагадаю, што гэтая карта прадугледжвае «будаўніцтва наднацыянальных органаў Саюзнай дзяржавы» ці, дакладней, расцягнутую ў часе анексію.
Разам з тым, Расіі мала цікава, хто падпіша дадзенае пагадненне, Лукашэнка ці хто-небудзь іншы. Тут галоўнае — вынік. Гэта трэба дакладна разумець і не ў якім разе не змешваць: вайна ідзе не супраць Бацькі, а ў дачыненні да Беларусі, як дзяржавы.
Прама цяпер для Масквы ў прыярытэце менавіта дадзены варыянт: захаванне дзеючага прэзідэнта ва ўладзе і падпісанне ім знакамітай карты, якая праз не такі вялікі час зробіць яго «вясельным генералам». Бо ў рэальнасці кіраваць працэсамі ў краіне будуць зусім іншыя людзі з Крамля.
Сапраўды, Масква не паказала ні найменшай зацікаўленасці ў падтрымцы беларускай апазіцыі. Больш за тое, млява рэагуе на агрэсіўныя дзеянні Лукашэнкі адносна Расіі, пачынаючы з «нафтавай і газавай вайны» і сканчаючы сітуацыі з «Белгазпрамбанкам».
Крэмль праяўляе слабасць? Ні ў якім разе, проста навошта змагацца за нафту або банкі, калі маецца магчымасць атрымаць усю краіну. Маскве вельмі важна «даціснуць» Лукашэнку. Прычым менавіта «зламаць.
У рамках гэтай канцэпцыі Пуцін, па сутнасці, ігнараваў Бацьку, не проста не даючы ніякіх абяцанняў, а доўгі час нават адмаўляўся сустракацца. Ці змяніла хоць што-небудзь сустрэча двух кіраўнікоў у Ржэве 30 чэрвеня? Мне ўяўляецца, што не. І вось чаму: нягледзячы на ​​зробленыя і, магчыма, нават «узмоцненыя» прапановы Лукашэнкі аб асабістых гарантыях бяспекі і «добрым месцы» ў вертыкалі ўлады сумесных краін, думаецца, яны яго не задавальняюць.
Тут прычыны дзве: па-першае, гістарычны вопыт паказвае, што менавіта ў Расіі яны далёка не заўсёды выконваюцца і, па-другое, у святле сітуацыі, што развіваецца ў гэтай краіне, многае, калі не ўсё, можа памяняцца ўжо ў гэтым годзе. У такім выпадку любыя абяцанні акажуцца «пустым гукам».

Крэмль і Беларусь

У Маскве ніколі не складвалі «яйкі ў адзін кошык» і ў выпадку, калі пытанне з дзеючым прэзідэнтам вырашыць не атрымаецца, будзе ажыццёўлена спроба мацней націснуць на яго ці нават зняць.
Калі?
Дык прама цяпер і пачнецца, практычна праз дзень-два пасля «падліку» галасоў на абнуленцкім плебісцыце. Да гэтага моманту Пуцін нават не думаў прадпрымаць ніякіх агрэсіўных дзеянняў, узурпацыю ўлады ва ўласнай краіне нічога не павінна было азмрочыць, а вось цяпер — можна.
Прычым сітуацыя «бінарная» і, па меншай меры, у першы час моцна ціснуць не будуць: першы этап дэстабілізацыі Беларусі будзе варыянт «lights», проста паказаць Бацьку, што можа здарыцца, калі ён «упрэцца», а вось далей — па абставінах.
Як?
Адказ на гэтае пытанне таксама досыць просты: па магчымасці закамуфляваныя пад празаходнія або апазіцыйныя сілы, якія на самай справе з'яўляюцца чыста прарасійскімі, пачнуць акцыі пратэсту па сцэнары Грузіі, Украіны, Чарнагорыі і далей па спісе.
Сама схема таксама абкатаная не адзін раз і досыць традыцыйная: спачатку пошук уразлівых месцаў дзяржаўнасці, потым стварэння ў iх неабходнага інструментара ўплыву і ў фінале — уздзеяння на дадзеныя кропкі з фіксацыяй працэсу. Такіх кропак у Беларусі на самай справе шмат, але галоўная цяпер — прэзідэнцкія выбары.
Самае важнае пытанне: хто гэтым зоймецца? Тут варыянтаў некалькі. Па-першае, людзі, якія шчыра жадаюць вяртання ў СССР. Жадаючы лепшага, яны не разумеюць, што сітуацыя паўторыць Прыднястроўе, Абхазію, Паўднёвую Асецію ці Данбас, як па падзеях, так і па наступным узроўні жыцця.
Па-другое, у свой час Лукашэнка зрабіў вялікую памылку, дапусціўшы ў краіне дзейнасць «беларускіх казакоў» і іншых у рэальнасці прарасійскіх «патрыятычных» арганізацый. Апамятаўшыся, іх «прыціснулі», але парасткі дзейнасці ўсё роўна засталіся.
Па-трэцяе, «прарасійскія» дзеячы ў органах улады Беларусі, якіх Лукашэнка «пачысціў», але, зразумела, далёка не ўсіх.
І, нарэшце, па-чацвёртае, адзін з галоўных рэсурсаў РПЦ МП, само стварэнне якой.Сталін ў 1943 годзе як раз і мела на ўвазе ўдзел у актыўным прасоўванні інтарэсаў Крамля ўнутры краіны і за мяжой, што да сённяшняга дня цалкам паспяхова і ажыццяўляецца.

Пастскрыптум

Аўтар не ў якім разе не з'яўляецца Настрадамусам і ўбачыць будучыню не можа, а прадбачыць яе з наяўнасцю такой колькасці невядомых, гэта, хто б што не казаў, «тыкаць пальцам у неба», пажывём — пабачым.
Сапраўды ясна толькі тое, што на Беларусь з усходу насоўваецца цунамі, якое зараз знаходзіцца ў фазе «вада адхлынула», але гэта ненадоўга.
І, так, напэўна, галоўная выснова: прэзідэнтам усё ж быць нялёгка, асабліва калі цябе падданыя «разлюбілі». Але менавіта гэты факт можа выдатна Беларусі дапамагчы, бо ў Пуціна сітуацыя аналагічная, хоць ён так жа, як і Лукашэнка, у гэта і не верыць.
Паводле Рытаса Вітаўтаса, UDF.BY