Беларусы, вы — неверагодныя!

Я проста ўяўляю, як піяршчыкі і паліттэхнолагі Лукашэнкі цяпер ціха ў кутку перапілоўваюць сабе горла. Так пракалоцца можна было толькі з нашым народам.

Ідэя правесці мітынг «за Лукашэнку», сабраўшы на яго людзей з усёй краіны, вядома, заслугоўвала павагі. Так, каго кіем, каго пернікам, прывезлі ў Мінск — за казённы кошт. Так, там было шмат людзей, — рэальна, даволі шмат. І выпусціць да іх жывога Лукашэнку — гэта быў, хутчэй, нават жэст адчаю. Апошні раз я бачыў тое, як ён мае зносіны з рэальным народам, а не «падасланымі казачкамі», у 1996-м, калі ён закладваў Чарнобыльскую капліцу. Тую самую, недалёка ад парку Дружбы народаў.

Сёння Лукашэнка на мітынгу — гэта была спроба, хутчэй, пераканаць не народ, а самога Лукашэнку. Паказаць яму, што за яго таксама галасавалі. І галасавала большасць. Таму ён і вырашыў, што тыя, сагнаныя на плошчы, прывезеныя з розных рэгіёнаў — большасць.

Ён так і казаў: «Мы — большасць, а там — меншасць». Кшталту, «немагчыма сфальсіфікаваць 80%».

Добрая была задумка. Вось толькі потым прыйшоў беларускі народ, і як заўсёды ўсё сапсаваў. Проста паказаўшы, як выглядае рэальная большасць.

Я не буду апераваць лічбамі. Лукашэнка сам сказаў, што ён выступаў «больш чым на 50-тысячным мітынгу». Але ў гэты ж час, як на Марш Свабоды ў Менску прыйшло столькі ж. І яшчэ столькі. І яшчэ столькі, і столькі, і вось столькі. У разы больш, калі не на парадак больш.

Я быў на абодвух мітынгах. Я магу параўноўваць. Праўда, я магу параўноўваць толькі мінскія акцыі. А колькі выйшла на Марш Свабоды ў рэгіёнах?

Больш за ўсё на афіцыйным мітынгу мяне ўразіла тое, як хутка апусцела плошча Незалежнасці пасля выступу Лукашэнкі і зачытвання рэзалюцыі мітынгу. Здавалася б, вось стаяць 50 тысяч народу, па словах «пераможцы». І вось, яшчэ не паспела скончыцца фінальная песня, на плошчы засталося добра калі сотня чалавек. Тых, хто прыйшоў «падтрымаць горача любімага прэзідэнта», як карова злізала.

Вось яны ёсць, загучала фінальная песня праз рэпрадуктары — і вось іх няма, не паспела музыка нават скончыцца! Толькі камунальнікі прыбіраюць горы смецця, пакінутыя тымі, хто «за квітнеючую Беларусь».

Па-мойму, людзі, якія прыйшлі падтрымаць свайго лідара, не разбягаюцца, ледзь ён скончыў выступаць. А вось тыя, хто «адбывае нумар» — так, на гэта падобна.

Так, можна сказаць, што на плошчы Незалежнасці было вельмі горача, і людзі сышлі ў цень. Але ж надвор’е ў Мінску аднолькавая!

І вось-Стэла. Потым праход па праспекце Пераможцаў (як сімвалічна Лукашэнка пераназваў яго, праўда?) і прыход на тую ж плошчу Незалежнасці.

Беларусы — лепшыя. Здавалася б, ідзе калона, перакрыты ўвесь праспект, і тут з-за павароту з’яўляецца машына «хуткай дапамогі». І людзі, — уявіце сабе! — расступаюцца, вызваляючы ёй паласу для праезду! Яна практычна не змяншае хуткасці — яе прапускаюць!

Больш за тое — дэманстранты, некалькі соцень тысяч чалавек, не пакідаюць за сабою смецця! Наогул!

На праўладны мітынг ваду падвозілі цэнтралізавана, грузавікамі. На альтэрнатыўны — людзі, у багажніках легкавых аўто. Прычым, столькі, што, падобна, у раёне Стэлы ўсе дамы забяспечаны вадой на доўгі-доўгі час. І пасля гэтага — ні парушынкі!

Паверце, я жыву ў раёне Стэлы. Калі б тут былі горы смецця — я б убачыў.

Два мітынгі з адной нагоды, але іх атмасфера — гэта проста неба і зямля.

Лукашэнка і яго прыхільнікі ўвесь час казалі пра нейкіх ворагаў, аб праплочаных акцыях і іншае. Але нельга вось проста так узяць і купіць усіх, хто выйшлі на вуліцы Мінска з бел-чырвона-белымі сцягамі. Усіх адразу — не веру.

Беларусы проста выйшлі паказаць, як іх шмат. Яны прадэманстравалі, што большасць — не купіш. Колькі ні дай аўтобусаў і спеццягнікоў, каб звезці ў Мінск актыў «за Лукашэнку».

Беларусы-сапраўды неверагодныя. Я не ўяўляю, як можна сабраць у адным месцы столькі (не, СТОЛЬКІ) народа, і пры гэтым не перакрыць рух транспарту. Ніводнай пашкоджанай дэманстрантамі машыны. Ніводнага разбітага шкла!

На праўладным мітынгу сцвярджалі, што хтосьці заплаціў гэтым людзям, каб яны «захоплівалі ўладу». Хлопцы, з такой колькасцю народа можна было б лёгка ўзяць пошту, тэлеграф, тэлефон, КДБ, Дом урада, і яшчэ б на Мінгарвыканкам сёе-тое засталося. Але — не.

Уладу так не захопліваюць. Асабліва, калі ім заплацілі за «беспарадкі на вуліцах», а з усяго «беспарадку» аказаўся толькі вычышчаны ад смецця праспект Пераможцаў.

«Аляксандр Лукашэнка сёння узначаліў апазіцыйны мітынг у Мінску», — напісаў нехта ў інтэрнэце. Мабыць, з гэтым можна пагадзіцца. Улада ў яго засталася, у яго засталіся рычагі ціску, сілавікі, але... Што яму ад гэтага, калі ён сапраўды апынуўся ў апазіцыі свайму народу?

Мы можам бясконца захапляцца сённяшнім днём. Па-мойму, мы прысутнічалі пры родах Нацыі, былі яе павівальнымі бабкамі. Праўда гэтага, на жаль, мала.

Лукашэнка сам заявіў, што проста так ён не сыдзе. Ён не можа ўсвядоміць, як гэта так: беларусы — і раптам не праглынулі тое, што ён вешае ім 26 гадоў? Усе яго паводзіны, рыўкі ад адной крайнасці да іншай — то «прыкладна пакараць», то «і там таксама нашы людзі» — гэта спроба знайсці сябе ў новай сістэме каардынатаў. Ён кідаецца — і не можа гэтага зрабіць. Каардынатная сетка змянілася.

Значыць, трэба яму дапамагчы ўсвядоміць, што ён — зусім не прэзідэнт. Мы наглядна паказалі, што ён у меншасці — гэта толькі першы крок. А пры ім засталася ўся машына кіравання.

Сёння — толькі пачатак. Сысці яго можа прымусіць толькі ўсеагульны страйк. Рабочыя — гэта сіла.

Калі, вядома, паглядзеўшы сённяшнія кадры з Маршу Свабоды, ён не вырашыць спакаваць чамадан.

Зрэшты, мы гэта раілі ўжо даўно. І параім яшчэ раз. Пакуль не страйкуюць лётчыкі.

Калі і яны абвесцяць страйк — позна будзе.