Да Вінчы: «У наступным годзе вызвалім Крым»

Такіх, як ён, называюць "чалавек-вайна". Дзмітрый Кацюбайла (Да Вінчы) пайшоў на фронт добраахвотнікам, калі яму было 18. Камандаваў узводам, затым 1-й штурмавой ротай ДУК "ПС". Ваяваў у Песках, дзе атрымаў раненні, затым — паблізу Аўдзееўкі. Плённа супрацоўнічаў з падраздзяленнямі УСУ на ўсіх напрамках.

Дзмітрый Кацюбайла дзіўна сціплы, але аб кожнай ваеннай аперацыі можа распавядаць гадзінамі.

Сустрэліся з руснёй на Запарожжы

"Вялікую вайну" Кацюбайла і яго Добраахвотніцкае падраздзяленне сустрэлі на Данбасе. За некалькі тыдняў да поўнамаштабнага наступу крамлёўскія найміты актывізаваліся на ўсёй лініі судакранання: білі па пазіцыях украінскіх вайскоўцаў і прыфрантавых населеных пунктах з мінамётаў, ствольнай і рэактыўнай артылерыі. Лінія фронту літаральна "гарэла".

— Калі мы «лёталі» (праводзілі разведку квадракоптарам), заўважылі вялікую колькасць войскаў: танкі, артылерыя, калоны, пантонныя пераправы за пару кіламетраў ад ракі Северскі Данец, — распавядае Зміцер. — 23 лютага вярнуліся на базу ў Аўдзееўку, ляглі спаць дзесьці ў тры. У пяць мяне абуджае Аліна (Аліна Міхайлава — валанцёр, дэпутат Кіеўскай рады, нявеста Кацюбайлы) і кажа, што пачалася вайна, ракеты пайшлі. Мы забралі ўзбраенне і пакінулі базу, таму што была вялікая небяспека, што ракеты паляцяць туды.

Спачатку працавалі каля Аўдзееўкі разам з 25-й паветрана-дэсантнай Січаслаўскай брыгадай.

— Сустрэліся з руснёй на Запарожжы. Гэта былі першыя калоны, якія мы разам са 128-й брыгадай палілі. У нас была трафейная гармата. Падымаю коптар, і мы бачым, што іх там... — Да Вінчы не можа падабраць слова, — цемра! Усе пасадкі забітыя тэхнікай. У мяне аж рукі задрыжалі. За ўсе восем гадоў я такога не бачыў. Мы адразу навялі туды мінамёты, артылерыю, за першы бой спалілі прынамсі дзесяць адзінак тэхнікі. Мы іх кашмарылі даволі доўга.

Затым "Ваўкі Да Вінчы" прыбылі на абарону сталіцы. Прынялі ўдзел у баях на Кіеўшчыне, каля Згуроўкі Браварскай раёна.

— Там была асноўная артэрыя наступальнай аперацыі рускіх войскаў на Кіеў. Нам выдзелілі дзве гарматы 152-га калібра, і мы пачалі па іх (рускіх) працаваць. Я бачыў, як ракета вылецела з “Бука” (зенітна-ракетны комплекс ) і збіла наш ваенны самалёт. Мы якраз навяліся, і каб адкрыць агонь, нам не хапіла долі секунды. Пілот, дзякуй Богу, выжыў, мы той "Бук" потым знішчылі, разбілі цыстэрны з гаручым, усяго каля двух дзясяткаў розных машын.

Крывы Рог: самы падрыхтаваны да вайны горад

Адтуль падраздзяленне перамясцілася на Крыварожскі кірунак. Кіраўнік гарадской ваеннай адміністрацыі Аляксандр Вілкул — у мінулым член прарасійскай Партыі рэгіёнаў, віцэ-прэм’ер ва ўрадзе Януковіча — Азарава — змяніў погляды і ўсяляк спрыяў працы Да Вінчы.

— Ён казаў: "Дзіма, трэба іх забіваць, трэба знішчыць!" — цытуе Кацюбайла Вілкула. — Ён усё зрабіў. Як кіраўнік гарадской ваеннай адміністрацыі вельмі добра арганізаваў абарону.

Праціўнік у тым кірунку з Херсоншчыны шоў беспакарана, браў вёску за вёскай, спыняліся толькі на ноч адпачыць. Мы іх раніцой разбівалі, і так замарудзілі іх наступ. А там ужо нашы ваенныя іх спынілі.

Што мяне вельмі ўразіла, калі мы заязджалі ў Крывы Рог — здавалася, што гэта самы ўмацаваны горад. Людзі жывуць, ездзяць, ні аднаго блокпаста. Затое вакол — восем ліній абароны! Крывы Рог рыхтаваўся да актыўных баявых дзеянняў. Бо рускія падышлі кіламетраў на 30 да горада.

Калі нас пераводзілі на іншы напрамак, мясцовыя ўлады вельмі знерваваліся, успамінае Да Вінчы.

Усё будзе добра

— Як думаеце, чаму ў рускіх Харкаўшчына так "пасыпалася"? Стваралася ўражанне, што ўкраінскія вайскоўцы вызвалялі вёскі ледзь не кожную гадзіну.

— Яны былі настолькі самаўпэўненыя, што мы не здольныя на штурм, што дзесьці зрабілі вялікі пралік. У іх не было другой лініі абароны, рэзерву. Плюс глыбіня скачка нашых у варожы тыл. Гэта дэмаралізацыя, дэзарыентацыя суперніка, і гэта адыграла ключавую ролю.

Колькі б яны ні будавалі фартыфікацыйных збудаванняў, усё будзе залежаць ад граматнасці нашых камандзіраў на месцах. Ды і мы ж на сваёй зямлі. Рускі салдат падсвядома разумее, што ён на чужой тэрыторыі, хоча захаваць сваю шкуру і таму драпае.

Адназначна, будзе цяжка, але нам трэба іх больш забіваць. І ўсё будзе добра.

— Прагноз ад Да Вінчы аптымістычны?

— Наступальная аперацыя працягнецца і не скончыцца зімой. Хоць зімовыя баявыя дзеянні значна цяжэй, чым летнія. Улетку пяхота можа пад дрэвам паспаць, а зімой можна змерзнуць пад тым дрэвам. Трэба пастаянна быць у руху, гэта вялікая знясіленасць. Але вораг таксама на вуліцы, таксама вядзе баявыя дзеянні і будзе несці на парадак вялікія страты.

Я бачыў шмат рускіх мёртвых. Яны ж часта нават не забіраюць параненых, хоць ёсць магчымасць. Сапраўды, іх кідаюць на мяса.

Як камандзір падраздзялення і як чалавек я не магу такое растлумачыць. Таму што мы плануем цэлую спецаперацыю, каб забраць нашага загінулага хлопца. Разумеем, што можа быць дупа. Але павінны забраць яго, таму што мама павінна пахаваць свайго сына.

— Колькі яшчэ будзе доўжыцца вайна? Магчыма, ужо не такая вялікая, а лакалізаваная.

— Не дай Бог, каб яна лакалізавалася. Нам не трэба зацягваць. Я яшчэ дзесяць гадоў не вытрымаю, — смяецца Зміцер. — Я сабе стаўлю аптымістычны план на наступны год вызваліць усе акупаваныя тэрыторыі.

Зіма будзе вельмі цяжкая. Вясна і лета таксама. Але я чамусьці думаю, што ў нас ёсць вялікія шанцы вызваліць Крым у наступным годзе. Ну, і ўсё.

Цалкам інтэрв'ю можна прачытаць па спасылцы.