«Гэты гістарычны казус падыходзіць да канца»

Заснавальнік «Моцных навінаў» пра тое, як мы сталі нацыяй, якая нашмат перарасла тых, хто намі фактычна кіруе.

Незалежна ад таго, чым скончыцца гэты год і ад таго, калі ў нас зменіцца ўлада (хутка), 2020-ы год, які ўсе лаюць, ужо стаў лёсавызначальным у гісторыі нашай краіны.

Напрацягу гэтага года Беларусь літаральна не выпадала з топу стужкі сусветных навін, і адбывалася гэта, і адбываецца, вельмі цікавым чынам.

Спачатку была эпапея з каронавірусам. Паводзіны ўладаў і пазіцыя кіраўніка насмяшылі ўвесь свет і выставілі іх юродзівымі. У той жа час беларускае грамадства, аб’яднаўшыся і самаарганізаваўшыся, паказала настолькі магутны патэнцыял, што літаральна ўсе пранікліся да беларусаў павагай.

Потым была эпапея з прэзідэнцкімі выбарамі. Тая ж улада правяла іх так, што ва ўсяго свету гэта выклікала здзіўленне — без назіральнікаў, камісій, падліку галасоў. На лагічныя пратэсты адрэагавала самымі натуральнымі зверствамі, што ўжо, у сваю чаргу, выклікала ва ўсіх абурэнне.

Беларусы ж, зноў згуртаваўшыся і самаарганізаваўшыся, паказалі цуды цывілізаванасці, вытрымкі, волі і розуму, не паддаўшыся на правакацыі, не скаціўшыся да сілавых дзеянняў, не дапусціўшы крыві. І выклікалі ва ўсяго свету ў дадатак да ўжо існуючай павагі, яшчэ і самае непадробнае захапленне.

Мы апынуліся нацыяй, якая перарасла тых, хто намі фактычна кіруе. На шмат галоў. Цяпер гэта бачыць і ўвесь свет, і мы самі.

«Занімай, Беларусь маладая мая, Свой пачэсны пасад між народамі», — пісаў у свой час класік, і мы проста зараз менавіта гэта і робім: сваімі рукамі, нагамі, мазгамі і сваёй мараллю.

Беларусы шмат гадоў пакутавалі ад недаацэненасці, першакрыніцай якой былі мы самі. Нас у свеце не так ведалі, каб даваць нам ацэнкі, але самі мы вельмі любілі (і яшчэ дзе-нідзе працягваем любіць) называць сябе баязлівымі і «талерантнымі» (у самым дрэнным сэнсе), наракаць на няспеласць грамадства, лічыць сябе эканамічным і палітычным прыдаткам імперыі, краінай з нізкім міжнародным і чалавечым патэнцыялам. Набор комплексаў, якія мы рэтранслявалі вонкі. І якія вельмі любіў і любіць стымуляваць кіраўнік нават на ўзроўні рыторыкі пра «народзец», «кавалак зямлі»,«гарадзішкі».

Але на самай справе, мы — вялікі народ, які па колькасці не саступае шведам, пра якіх ніхто не скажа дрэннага слова. З велізарным чалавечым і інтэлектуальным патэнцыялам, які мае свайго Нобелеўскага лаўрэата, які дае свету топавых айцішнікаў. Маем прыродныя выкапні, геаграфічнае становішча, у якім знаходзяцца ключы як ад дарогі на Маскву, так і на Варшаву. Які мае вялікую і гераічную гісторыю.

Мы — нацыя, якая можа і павінна, па-першае, жыць з высока паднятай галавой і, па-другое, адыгрываць сур’ёзную знешнепалітычную ролю.

Ні таго, ні іншага ў нас да гэтага часу не было, таму што намі кіравалі людзі, для якіх паняцце «высока паднятая галава» ў дачыненні да народа — пусты гук і актуальна толькі для «ненахіляемага», а нашая роля ў свеце зводзілася да грызні з заходнімі краінамі і ў пастаянных спробах у чарговы раз «развесці» Маскву.

Сёння гэтая дурная эпоха, гэтая гістарычная неспадзяванка падыходзяць да канца. Мы саспелі і даспелі для таго, каб быць тымі, хто мы ёсць — класнымі, стромкімі і неверагоднымі, якія пабудуюць для сябе і сваіх дзяцей класную, крутую і неверагодную краіну.

Як бы людзі ні спрабавалі затармазіць гісторыю, гэта яшчэ не атрымалася ні ў каго. А, значыць, усё зменіцца да лепшага. І вельмі хутка.