Нават малодшы саюзнік пачаў ужо падазраваць пра расійскую веліч штосьці нядобрае
Расія яшчэ пакуль не можа прайграць, але ўжо, мабыць, не здольная выйграць — гэта усведамляе нават малодшы расійскі саюзнік. Пра гэта ў гадавіну вайны, што мусіла скончыцца за тры дні, разважае аўтар тэлеграм-канала «Лісты да дачкі».
Не так сабе, вядома, у Расіі ўяўлялі сабе гэтую гадавіну. Таму што, хоць можа ўжо не памятаеш, але роўна год таму яны задушылі ўкраінскае СПА, знішчылі ўкраінскую авіяцыю і нанеслі татальную паразу УСУ на ўсіх напрамках. І Харкаў ужо бралі, і Чарнігаў — увесь як адзін —выходзіў сустракаць расійскія танкі з кветкамі, і ўкраінская армія ім масава здавалася ў палон… Тая ўкраінская армія, якая ацалела пасля татальнага разгрому. Ёй потым па інерцыі наносілі татальную паразу кожны дзень яшчэ як мінімум месяц.
Я ўжо не кажу пра прэзідэнта Зяленскага, які, паводле інфармацыі з самых надзейных крыніц, уцякаў з Кіева то ў Львоў, то ў Кракаў, а бывала — наогул у Вашынгтон. Што характэрна, увесь гэты час не выходзячы з бункера. І галоўнай тэмай для дыскусій было пытанне аб тым, ці варта дазволіць новаму ўкраінскаму ўраду прасіць аб прыняцці сябе ўнутр Расіі, ці не чакаць, пакуль папросяць, — а прыняць адразу.
А танкі, якія вызваліліся пасля ўзяцця Кіева, ужо бралі курс на Берлін, таму што Львоў і Варшава былі для іх занадта дробнай і нявартай увагі мэтай. Берлін, Парыж і марш-кідок праз Ла Манш, прыхапіўшы па дарозе Аляску.
І вось зусім незразумела, як з усіх гэтых перамог не атрымалася ні параду на Крэшчаціку, ні пыльных камісараў рускага свету ў Львове, ні сланоў з магараджами. А атрымалася замест іх — гонар за новыя траншэі, выкапаныя ў Луганскай вобласці і супрацьтанкавыя загароды на Браншчыне. Замест Берліна — вёска Бярхоўка Данецкай вобласці.
Яшчэ аказалася, што расійскія войскі, міратворчаць ужо шмат гадоў у Прыднястроўі, больш не адчуваюць сябе ў бяспецы. І ёсць адчуванне, што ў выпадку з Прыднястроўем усё і праўда можа абысціся за тры дні. Увогуле, замест святочных салютаў — пахавальны марш па своечасова спачылай велічы.
Не толькі новых геапалітычных вышынь не здарылася, але і тыя, каго ў Расіі лічылі зонай сваіх натуральных інтарэсаў, выявілі, што ў іх ёсць з гэтай нагоды сваё ўласнае меркаванне. На ўчорашнім пасяджэнні ААН з усёй калектыўнай бяспекі на карысць Расіі прагаласаваў толькі адзін малодшы беларускі саюзнік.
Хоць і малодшы хаўруснік, напэўна, быў бы рады прагаласаваць як-небудзь інакш, але яму геапалітычныя грахі не дазваляюць. Таму што малодшы саюзнік пачаў ужо падазраваць пра расійскую веліч штосьці нядобрае. А гэта ж той самы саюзнік, які год таму па-бацькоўску раіў «Валодзю Зяленская» здавацца, каб захаваць жыццё. У малодшага хаўрусніка Расія яшчэ пакуль не можа прайграць, але ўжо, мабыць, не здольная выйграць. Проста яму, у адрозненне ад іншых, няма куды падзецца. Хіба што знайсці сабе новага старэйшага брата, калі ўжо гэты старэйшы брат сапсаваўся.