«Сапраўдная веліч «рускага міру» заключаецца ў здольнасці прычыніць максімальную шкоду навакольным»
Тэлеграм-канал «Лісты да дачкі», разважаючы пра выказванні рускіх прапагандыстаў вайны, нечакана зрабіў тое, чаго не маглі зрабіць тысячы ідэолагаў. А менавіта — каротка, ёміста і дасціпна сфармуляваў ідэалогію «рускага міру».
Многія паклёпнічаюць, што ў «рускага міру» няма дна, маральных асноў і меж прыстойнасці. Цяпер высветлілася, што дарэмна паклёпнічаюць. Пра дно не скажу, але межы прыстойнасці ў яго ёсць. Вось калі вядучы Красоўскі сказаў, што ўкраінскіх дзяцей трэба тапіць і спальваць, то высветлілася, што маральныя берагі ён усё ж такі паблытаў. Што аб спаленні ўкраінскіх дзяцей казаць непрыстойна.
Затое, калі ўчора кіраўнік Чачні Кадыраў заклікаў зраўняць украінскія гарады з зямлёй, то аказалася, што ўсё нармальна. Не супярэчыць маральным асновам. Такім вось доследным шляхам рамкі дазволенага і вызначыліся: спальваць украінскіх дзяцей нельга, а зраўняць з зямлёй разам з украінскімі гарадамі — можна.
Хоць я падазраю, што можна ўсё. Проста не пра ўсё пакуль можна казаць услых і па тэлевізары. Ці не ўсім. Практычна ўпэўнены, што, калі б пра спаленне дзяцей сказаў Кадыраў, ніхто б яго ў «рускім міры» не асудзіў.
Бо сапраўдная веліч «рускага міру» не ў перамогах. Не ў адраджэнні Імперыі або поспехах у вялікім геапалітычным супрацьстаянні. Гэта проста ўслых прынята марыць аб спрадвечных рускіх землях у пойме Амазонкі і брацкім народзе кенгуру.
Сапраўдная веліч «рускага міру» заключаецца ў здольнасці прычыніць максімальную шкоду навакольным. Гэта значыць, калі б у «рускага міру» былі перамогі і поспехі ў збіранні зямель, ён бы, вядома, не пярэчыў. Урэшце, у пераможцаў на сабраных землях значна больш магчымасцей нашкодзіць. Але калі з перамогамі туга, то сведкі велічы цалкам здольныя задаволіцца нанясеннем спадарожнай шкоды. Уласна, нанясенне шкоды ў іх вачах і ёсць дастатковае сведчанне велічы. Іншага, у прынцыпе, і не трэба.
Памятаеш альтэрнатыўны наступ у Харкаўскай вобласці? Аж сэрца разрывалася слухаць, як яны ў сябе не панікавалі. Але потым пачаліся масіраваныя бамбёжкі мірных гарадоў — і адпусціла. Унутранае адчуванне велічы зноў узнеслася да звыклых вышынь. Аказалася, што для аднаўлення душэўнай раўнавагі сведкам велічы не абавязкова каго-небудзь перамагаць. Даволі таго прыемнага адчування, што суседу таксама будзе дрэнна. Самі добра не жылі і іншым не дамо.