У саюзных генералаў — свой адметны ўласны ўнутраны свет
Беларускія генералы, хоць і кажуць пра пагрозы з боку Украіны, чамусьці нават не спрабуюць умацаваць паўднёвую беларускую мяжу. Бо калі яны ведаюць пра захопніцкія планы, то і паводзіць сябе трэба адпаведна. Хоць роў які супрацьтанкавы ўздоўж мяжы выкапаць, піша тэлеграм-канал «Лісты да дачкі» ва ўласцівай яму іранічнай манеры. Пагадзіцеся, што ў акопах за міннымі палямі абараняцца ўсё ж такі зручней, чым без акопаў.
Сёння беларускі памежны камітэт падрабязна і кранальна турбаваўся аб агрэсіўна-наступальным плоце, які УСУ будуе на беларускай мяжы. Яшчэ іх трывожаць захопніцкія мінныя палі і крыўдна за ўкраінцаў, якім УСУ сапсавалі прыгранічныя дарогі.
З УСУ ўсё больш-менш зразумела. Восем месяцаў спецыяльнай аперацыі паказалі, што УСУ зусім не ўмеюць сябе прыстойна паводзіць. У іх няма ніякага паняцця аб правілах далікатнага вядзення вайны. Таму што прыстойныя людзі павінны былі б браць пад увагу той факт, што супраць іх ваюе другая армія свету, якая заўсёды займала першыя месцы на танкавых біятлонах. Прымаць пад увагу — і не псаваць людзям рэпутацыю.
А вось з беларускімі генераламі мне трошкі незразумела. Незразумела, чаму беларускія генералы не будуюць памежных платоў, не засяваюць палёў мінамі і не псуюць дарог. А замест гэтага толькі ездзяць па краіне з лекцыямі пра тое, адкуль на Беларусь рыхтуецца напад. Вось калі ты ведаеш пра захопніцкія планы, то і паводзіць сябе трэба адпаведна. Хоць роў які супрацьтанкавы ўздоўж мяжы выкапаць.
Нават калі генералы ведаюць, што наступ рыхтуецца толькі ў іх генеральскіх галовах і на спецыяльных генеральскіх картах, усё роўна варта было б пабудаваць парачку ўзорна-паказальных умацаванняў і расказаць аб іх у тэлевізары. Каб надаць пераканаўчасці сваім заклапочанасцям і зрабіць уражанне на патэнцыйнага праціўніка. Хто ж яго, супастата, ведае, што яму прыйдзе ў галаву?!
Беларускія генералы распавядаюць аб агрэсіўных планах суседзяў, праводзяць масавыя праверкі мабілізацыйнай гатоўнасці і збіраюць на межах патэнцыйнага агрэсара свае і саюзныя войскі. Яшчэ праводзяць рэгулярныя ратацыі падраздзяленняў, вызначаючыся з аптымальнай лагістыкай для перакідвання войскаў. Трэніруюць расійскіх мабілізаваных, якіх, па даных УСУ, ужо крыху больш, чым абяцаныя 9 000 чалавек. Прэвентыўна зачышчаюць унутраныя непажаданыя элементы ў маштабах, супастаўных з 2020 годам.
Але пры гэтым яны ніяк не клапоцяцца пра будаўніцтва памежных умацаванняў. Хоць, пагадзіся, што ў акопах за міннымі палямі абараняцца ўсё ж такі зручней, чым без акопаў.
Іншая справа, калі ты рыхтуешся да альтэрнатыўнай абароны. Тады ад платоў і мінных палёў шкоды, вядома, значна больш, чым карысці. Гэтыя ж мінныя палі прыйдзецца размініраваць, а платы зносіць. І дзе тады будзе фактар раптоўнасці прэвентыўнага адбівання варожай агрэсіі?
Сто танкаў, якія вывезлі ў Расію — сумнеўны аргумент на карысць міралюбнасці беларускіх генералаў. У беларускіх генералаў агулам 1 200 танкаў, і 800 з іх знаходзяцца на складах адказнага захоўвання. І калі сотню старых танкаў са складоў адправіць у Расію, на баявых якасцях беларускіх генералаў гэта наўрад ці адаб'ецца. Тым больш што замест старых танкаў з Расіі ў Беларусь завозяць новыя.
Не буду рабіць выгляд, што я што-небудзь разумею ў сучасных ваенных стратэгіях і тактыках, але канцэпцыю ўдару, што адцягвае ўвагу, выкарыстаў яшчэ Рамзес Вялікі тры з лішнім тысячы гадоў таму ў бітве пры Кадэшы. Калі з надыходам халадоў, калі танкам можна будзе не баяцца бруду, саюзнік захоча дамагчыся якіх-небудзь поспехаў на поўдні, яму вельмі спатрэбіцца хтосьці, хто зможа адцягнуць украінскую армію на поўначы.
Іншая справа, калі да таго часу, як стануць спрыяльнымі ўмовы надвор'я, з расійскімі войскамі на поўдні здарыцца адмоўны поспех такіх маштабаў, што ім стане не да наступаў. Тады беларускія генералы могуць, глядзіш, і праўда пачнуць клапаціцца аб прыгранічнай бяспецы.
А вось разлічваць на логіку і здаровы сэнс, параўноўваючы там характарыстыкі баяздольнасці беларускіх і ўкраінскіх войскаў, я думаю, не варта. Мы, напрыклад, з першага дня разумелі, што Расія не можа выйграць вайну супраць Украіны. І што? Перашкодзіла наша разуменне ім пачаць вайну? У саюзных генералаў — што з пагонамі, што без — свае паняцці і свой уласны ўнутраны свет.