Пётр Кузняцоў: «Праблема ў тым, што яны не разумеюць, што яны робяць і дзе»
Аналітык, заснавальнік «Моцных навін» Пётр Кузняцоў разважае ў сваім тэлеграм-канале пра тое, што Расія памылілася не толькі ў ацэнцы Захаду і Украіны. Яна ўвогуле «страціла светапогляд».
Калі працэсамі, арганізацыяй, людзьмі ці краінай кіруюць людзі, якія, па-першае, першапачаткова не вельмі разумеюць навакольны свет і, па-другое, з часам трацяць сувязь з рэальнасцю, гэта заўсёды дрэнна: дрэнна для іх саміх, і для тых, хто навокал. Для ўсіх — дрэнна.
Па слядах трагедыі ў Бучы расійская прапаганда гоніць хвалю з вельмі розных і часта супярэчлівых версій. Робіць гэта ў безнадзейнай сітуацыі, таму што ўсім у прынцыпе ўсё ясна — галоўны аргумент пра тое, што гэта, маўляў, зрабілі самі ўкраінцы пасля выхаду расійцаў, разбіваецца спадарожнікавымі здымкамі ад 11 сакавіка, дзе вуліцы ўжо заваленыя трупамі. Усё ёсць у СМІ, усё гугліцца.
Адзіная мэта, якую можна пераследваць цяперашнімі дзеяннямі — забалбатаць. Забалбатаць трагедыю. Каб усе абмяркоўвалі не тое, што здарылася, а тое, чаму і як трэба даказваць, хто гэта зрабіў. Аспрэчваць і спрачацца не па сутнасці, а пра тое, хто «сам дурань».
Усё гэта і ёсць прыкмета таго самага неразумення навакольнага свету і рэальнасці. Тут карысна ўспомніць, як любіць прапаганда засоўваць тэму «а вось у Іраку, а вось у Лівіі, а вось у Сірыі», навязваючы думку: маўляў, Захад прымяняе сілу там і там, так і нам, значыць, можна. Але праблема сёння нават не ў тым, што сітуацыі ў Лівіі ці Сірыі немагчыма параўноўваць з Украінай па цэлым шэрагу аб'ектыўных параметраў. Праблема ў тым, што прапаганда ў гэтым выпадку, падобна, транслюе сапраўднае светапогляд расійскага кіраўніцтва, якое шчыра лічыць, што пастаўкі зброі лівійскім паўстанцам у барацьбе плямёнаў у гэтай краіне і прамое ўзброенае ўварванне ў еўрапейскую дзяржаву — гэта адно і тое ж. Праблема, то-бок, у тым, што яны не разумеюць, што яны робяць і дзе.
Безумоўна, усе людзі ад нараджэння роўныя ў сваіх правах, па меншай меры, тэарэтычна. А практычна пэўныя кангламерацыі, тэрыторыі і нават дзяржавы не тое, каб не роўныя — проста ў іх розныя гістарычныя сітуацыі, геаграфія і становішча.
У Расіі, відавочна, не разумеюць, што ў свеце існуе, і існуе вельмі даўно, абсалютны кансэнсус аб тым, што вялікая вайна ў Еўропе павінна быць выключаная нават як імавернасць. Гэта, на жаль, сумны вопыт дзвюх сусветных войнаў, якія абодва пачыналіся ў Еўропе. Пры ўсім роўнасці правоў чалавека, сутыкненне плямёнаў у афрыканскай пустыні і вялікія ваенныя канфлікты ў густанаселенай Еўропе, са найскладаным клубком перапляценняў інтарэсаў, фінансаў, навук і тэхналогій, розных культур — гэта далёка не адное ё тое ж, і ва ўсім свеце гэта добра разумеюць. Менавіта таму вайна ў Еўропе, ды яшчэ і метадамі і сродкамі з сярэдзіны XX стагоддзя, пацверджанымі шматлікімі відэа, фота сведчаннямі, здымкамі са спадарожнікаў — гэта не тое, што свет пакіне проста так, што можна забалбатаць інфармацыйным шумам або «спіхнуць» на іншага.
Еўропа і свет паклалі каласальныя намаганні і рэсурсы на тое, каб гэты кансэнсус усталяваўся. Мы ўжо прывыклі да таго, што Захад — «калектыўны», і Брытанія, Францыя, Італія і Германія глядзяць на рэчы з падобных пазіцый. Аднак для лепшага разумення карысна памятаць, колькі за гісторыю ў Еўропе было войнаў, колькі ўзаемных прэтэнзій і крыўд прыйшлося пераадолець, колькі гонару адкласці ўбок для таго, каб было дасягнута сённяшняе становішча. І калі ў Еўропе ў апошнія дзесяцігоддзі і ўспыхвалі канфлікты, як, напрыклад, з Сербіяй, то толькі таму, што сам сербскі рэжым пачынаў ваенныя дзеянні, ды яшчэ і з этнічнымі чысткамі — тое, на што Еўропа не магла заплюшчваць вочы і што неабходна было спыніць, каб прыйсці ў нармальны стан. Зноў жа, у рамках таго самага кансенсусу.
Як і што будзе, мы яшчэ ўбачым. Але сёння дынаміка развіцця падзей здаецца ўжо незваротнай. Развязаць вялікую вайну на еўрапейскай прасторы і весці яе метадамі эпохі, ад якой Захад, ды і ўвесь цывілізаваны свет, усімі сіламі і рэсурсамі «калектыўна» сыходзілі — гэта прамы шлях не ў ізаляцыю. У нябыт.