У рэальнасці гэта выглядае жудасна, а ва ўяўленні — прадвеснікам апакаліпсіса, пакуль не возьмешся чытаць расійскіх прапагандыстаў

Аналітык Пётр Кузняцоў у сваім тэлеграм-канале разважае над сённяшнімі навінамі. 

«Сёння — дзень, калі ўсім павінна быць вельмі страшна.
Ва Украіне — чарговая трагедыя: загінуўшыя ў выніку масіраванага ракетнага абстрэлу па большасці абласцей. У Беларусі — нарада, пагрозы, заявы аб фарміраванні нейкай групоўкі войскаў Саюзнай дзяржавы, аснову якой павінна скласці беларускае войска, але для разгортвання якой, тым не менш, прыедзе «не адна тысяча» расійскіх вайскоўцаў.
У рэальнасці ўсё гэта выглядае жудасна, а ва ўяўленні — дакладным прадвеснікам апакаліпсіса. Але гэта роўна да таго моманту, пакуль не возьмешся чытаць расійскіх прапагандыстаў.
Там рэакцыі, у прынцыпе, прадказальныя і аднастайныя: "Мы чакалі гэтага дня", "Адказ прыляцеў", "Ну што, украінцы…". Гэтакая непрыкрытая злараднасць, дзе за кожнай фразай чытаецца адна і тая ж думка: "Вось бачыце, нам яшчэ ёсць чым адказаць".
У той жа час ва Украіне прымецілі: "Страшней, чым 24 лютага, ужо не будзе". І калі глядзіш на тое, што адбываецца, пад такім вуглом, мімаволі прыходзіць на розум думка: тое, што цяпер Масква дэманструе як «судны дзень» у адказ на нябачаны па дзёрзкасці акт падрыву сакральнага Крымскага моста, яшчэ адносна нядаўна, у самым пачатку, было, у прынцыпе, звычайнай суровай руцінай гэтай вайны. Масіраваныя ракетныя абстрэлы, я маю на ўвазе.
Чытаем далей заявы Пуціна і бачым, што "адказы будуць адпавядаць узроўню пагроз". Гэта проста нешта новенькае: а дзе пагрозы "ўсімі сродкамі", тактычнай ядзернай зброяй і іншыя, дзе нядаўняя яшчэ брутальнасць? І далей, ужо ад ваенных ведамстваў: "Усе задачы выкананы, усе мэты здзейснены". Можна звязаць у адну фразу: вы ўзарвалі наш мост, мы павінны былі адказаць і мы, вось, адказалі (і нам нават здаецца, што адэкватна, паводле ўзроўню пагроз), і мы, у прынцыпе, задаволеныя: усе задачы выкананы.
І, калі глядзіш на ​​ўсё гэта разам з рэакцыямі прапагандыстаў, стукаецца ў галаву думка, што ўсё гэта — акцыя, накіраваная адначасова на захаванне асобы вярхоўнага галоўнакамандуючага і на застрашванне апанентаў. Усім ва Украіне павінна раптам стаць вельмі-вельмі страшна, а ў Расіі — зразумела, што цар-та ў іх яшчэ ого-го. А ці можа быць у гэтага ўсяго працяг? За выхадныя там кваліфікаваных кадраў у войсках дадалося? 1,5 млн. зніклых камплектаў формы знайшлі? Праблемы з лагістыкай вырашылі, склады новыя на радасць «хаймарс» стварылі? Бо па факце, як усё было, так і засталося.
Так што, падазраю, Армагедона не здарыцца. Не, канешне, гісторыя нас ужо навучыла, што ні ў чым нельга быць упэўненым да канца. Але мы хаця б проста спрабуем рабіць высновы з таго, што назіраем у рэальнасці, спакойным розумам, без панікі.
Ах, так. У нас тут яшчэ ў Беларусі свая атмасфера. У нас тут новы ўдар ад Украіны і групоўка.
У сувязі з гэтым хочацца адзначыць пару рэчаў.
Украінскія афіцыйныя асобы заяўляюць, што наступлення з беларускага боку не чакаюць, таму што — няма чым. У іх ёсць даныя разведкі, а ў нас — толькі БТ ды «Пул першага». Возьмем на заметку кожны тое, чаму верыць больш, хаця і па БТ пра наступленне не гавораць.
Далей. У сённяшніх заявах вельмі рэжа слых літаральна адзін момант: групоўка тая самая ў нас ужо фарміруецца, "па-мойму, два дні". Вось гэтае "па-мойму" — гэта такі наўмысны акцэнт на тым, што ўсё ж нармальна, нічога страшнага, гэта нават не самае важнае пытанне на сёння, каб пра яго ўсе дэталі памятаць. Акцэнт зроблены, безумоўна, наўмысна. А наогул наступнае пытанне ў нас на парадку дня — забарона на рост коштаў.
У палітычным сэнсе гэта — тлумачэнне свайму колу і яшчэ лаяльным, чаму і навошта ў Беларусь зноў прыедзе нейкая колькасць расійскіх вайскоўцаў: вакол ворагі, Саюзная дзяржава, групоўка, вось і вайскоўцы. Відавочна, пра гэта ў нейкі момант дамовіліся з Пуціным, і зараз гэта непазбежна, вось і трэба неяк тлумачыць. А тут такі «гарачы момант» — Крымскі мост, «адплата». Ну, цудоўная магчымасць выказацца пераканаўча.
Што, у сваю чаргу, будуць рабіць тут расійскія вайскоўцы ў, як было сказана, не самай вялікай колькасці — тое пакуль таямніца, пакрытая цемрай. Варажыць на гэты конт не будзем».