«Для віртуальнай боегатоўнасці сутыкненне з суровай рэальнасцю нясе незваротныя наступствы»
Тэлеграм-канал «Лісты да дачкі» аналізуе сустрэчу Пуціна і Лукашэнкі не з таго рэчышча, пра што казалі высокія дамоўныя бакі, а з таго, пра што яны не казалі. І прыводзіць цікавую гісторыю пра тое, як схаваць праўду.
Пачну я сёння з жарту. «У Расіі няма зацікаўленасці каго б там ні было паглынаць», — сказаў Пуцін у панядзелак на сустрэчы з хаўруснікам. Ну прабач. Такія вось цяпер жарты.
Саюзнікі наогул неяк непрапарцыйна шмат казалі пра тое, як адзін з іх не збіраецца паглынаць іншага. Гэтаму была прысвечана роўна палова з двух дазволеных пытанняў. Хоць ніхто ж (акрамя спецыяльна навучанага задаць гэтае пытанне чалавека) іх пра гэта не пытаўся. Вось калі б малодшы саюзнік на мінулым тыдні не абверг варожыя чуткі аб маючым адбыцца паглынанні, дык мы б з табой аб паглынанні, напэўна, нават і не ўспомнілі. Усё ж такі ў сувязі з апошняй сустрэчай саюзнікаў была больш актуальная тэма для боязі.
І ведаеш на што гэта падобна? На гісторыю пра хвост сабакі Алківіяда.
Здарылася так, што папулярны афінскі палітык Алківіяд пачаў губляць сваю папулярнасць. Па Афінах папаўзлі нядобрыя чуткі, што гэты народны абаронца занадта вольна абыходзіцца з народнымі грашыма.
А ў Алківіяда быў у той час дзівоснай прыгажосці сабака, якога ён купіў за казачныя грошы. Сабаку Алківіяда ведалі ўсе Афіны, і, можа быць, сабака Алківіяда быў у Афінах больш папулярны, чым сам Алківіяд.
І вось, у адзін цудоўны (для сабакі на самай справе не вельмі) дзень Алківіяд раптам адсек сабаку хвост. Усе Афіны былі ўражаныя і шакаваныя гэтым учынкам. Увесь горад абмяркоўваў яго сабаку.
Калі адзін з сяброў Алківіяда стаў папракаць яго за жорсткае абыходжанне з жывёлай, казаць, што ўсе Афіны абмяркоўваюць і асуджаюць яго ўчынак, Алківіяд адказаў: «Выдатна. Хай лепш хай афіняне балбочуць пра сабаку Алківіяда, чым кажуць пра Алківіяда».
Гэта значыць, калі ты хочаш што-небудзь схаваць, то трэба прыдумаць нездаровую сенсацыю, каб усе яе абмяркоўвалі. Што ты хочаш схаваць, лепш наогул не ўзгадваць. Таму што нават калі станеш аспрэчваць, то ўсё роўна знойдуцца паклёпнікі, якія стануць казаць, што ты абвяргаеш непераканаўча.
Вось саюзнікі шмат, пра што казалі, але пра Украіну яны пры старонніх нават не ўспомнілі. Што, калі задумацца, дзіўна, улічваючы ваенна-палітычны фон. У ранейшыя часы без згадкі біялабараторый і злачыннага рэжыму не абыходзілася. А ў гэты раз абышлося. Магу тут памыліцца, але, мне здаецца, што яны нават слова «Украіна» не вымавілі.
Але за гэты маленькі гешэфт малодшаму саюзніку прыйдзецца, вядома, плаціць вялікую цану. І я моцна сумняюся, што беларускія ўлады могуць сабе гэты кошт дазволіць. Хоць у іх галовах, напэўна, ёсць уласнае ўяўленне аб узроўні сваёй боегатоўнасці. Заснаванае на выніках танкавых біятлонаў і рэгулярных перамогах над уяўным праціўнікам. Але, як паказала практыка, для віртуальнай боегатоўнасці сутыкненне з суровай рэальнасцю нясе незваротныя наступствы.