Кузняцоў: «Беларускі рэжым прайграў, фортка, якая пачала было прыадчыняцца, зноў зачынілася»

Пуцін не можа дапусціць, каб у беларускага «саюзніка» з'явілася магчымасць вільнуць «налева». Палітычны аналітык — пра тое, як Крэмль зблытаў карты Лукашэнкі.

— Хто пра што, а я — усё пра ежу. То-бок пра харчовае пытанне, — піша Пётр Кузняцоў. —Мы сёння чытаем пра тое, што Расія і Турцыя дамовіліся пра разблакаванне экспарту ўкраінскага збожжа морам. Там некалькі пунктаў ёсць у працэдуры. Пакуль, наколькі я зразумеў, загваздка толькі ў пазіцыі ўкраінцаў: мяркуецца, што РФ атрымае магчымасць даглядаць гандлёвыя судны на прадмет наяўнасці там зброі, і быццам Кіеў з гэтым не згодны.
Але тэма пакуль мусіруецца ў СМІ, таму, напэўна, канчатковую канфігурацыю рашэння мы ўбачым на працягу бліжэйшых (ці не вельмі) дзён.
Пакуль жа застаецца канстатаваць вось што. Пару дзён таму, пасля размовы Лукашэнкі з Генеральным сакратаром ААН, мы тут разважалі пра тое, што ў пытанні харчавання хаўруснікі (Масква і Мінск) цягнуць коўдру кожны на сябе: Крэмль выстаўляе Захаду ультыматум, абяцаючы разблакаваць экспарт у абмен на зняцце санкцый; беларускі бок — цалкам гатовы працягнуць увесь экспарт праз сябе ў бок Прыбалтыкі, натуральна, таксама не за проста так, а за допуск да Балтыйскага мора для свайго калію.
Літаральна адразу пасля гэтага рушыла ўслед заява Пуціна, у якой ён выказаўся ў тым духу, што, маўляў, так, шлях праз Беларусь — упадабаны, але наўзамен на зняцце санкцый (з Беларусі ж), што вельмі многія ўспрынялі як сведчанне таго, што Масква і Мінск дзейнічаюць сінхронна і тым праціскаюць Захад дзеля таго, каб Беларусь стала «кантрабандным хабам», праз які санкцыі будуць абыходзіць і расійскія гульцы.
Толькі вось і па гарачых слядах, і сёння асабліва, такія развагі здаюцца ўсё ж памылковымі. Таму што, калі ўжо гаварыць з перспектывы пятніцы, то вельмі вялікае глупства было б з боку Пуціна «паліць тэму», калі б ён рэальна хацеў «кантрабандны хаб». Ды і некаторыя розначытанні з Мінскам кідаюцца ў вочы: беларускі бок пра поўнае зняцце санкцый гаворкі не вёў, толькі пра экспарт калію праз парты. І ў рэальнасці ўсё гэта паходзіць на старую, як свет, палітычную выкрутку, апісаную яшчэ ў казцы: «Рабі са мною што хочаш, толькі не кідай у цярновы куст». Гэта значыць, гаварыць нешта, разлічваючы на супрацьлеглы вынік.
Таму што, калі Пуцін заяўляў пра жаданне поўнага зняцця санкцый з Беларусі ў абмен на транзіт, ён не проста супярэчыў сваім інтарэсам (якія, несумненна, былі ў тым, каб зняць санкцыі, між іншым, з сябе). Ён ставіў Захад у сітуацыю, у якой прыняць здзелку з Беларуссю станавілася б нявыгадна, таму што выглядала б гэта як прагін пад кансалідаваную пазіцыю дыктатараў. «Санкцыі» (гэта значыць, агульна) сказаў ён. У Мінска фармулёўкі былі больш сціплымі.
І як мы бачым сёння, проста вось на выхадных Масква і сусветныя гульцы паспешліва дамаўляліся пра вываз збожжа морам. І, магчыма, нават дамовіліся, хоць ЗША адкрыта заявілі, што ніякага скасавання санкцый у адказ не будзе. Гэта значыць, Пуцін адмовіўся або гатовы адмовіцца ад сваёй першапачатковай задумы — гандлявацца вакол гэтага пытання. І зрабіў ён гэта толькі таму, што: па-першае, не можа дапусціць, каб пытанне вырашылася праз яго галаву (а Мінск і Захад паказалі, што гэта магчыма); па-другое, не можа дапусціць, каб у беларускага «саюзніка» з'явілася магчымасць вільнуць «налева» і дзякуючы «дапамозе ў вырашэнні праблемы» вярнуць хоць бы мінімальную суб'ектнасць.
Усё вельмі наглядна: яшчэ нядаўна Расія заяўляла, што будзе развязваць пытанне толькі наўзамен на скасаванне санкцый, а сёння гатовая ўжо проста так. І ўсё гэта стала магчымым толькі дзякуючы таму, што ў Захаду намецілася альтэрнатыва ў выглядзе беларускага варыянту. Пуцін прайграў, страціўшы козыр у гандлі, але выйграў, не даўшы лішняй прасторы Мінску. Беларускі рэжым прайграў, бо фортка, якая пачала было прыадчыняцца, зноў зачыніліся. Але спробы, упэўнены, працягнуцца.
Захад жа блізкі да таго, каб гэты раўнд выйграць, і вырашальнае значэнне тут мае «маналітнасць» брацкіх рэжымаў. Падобна да таго, што, чым далей, тым больш мы будзем бачыць сітуацый, дзе кожны будзе сам за сябе. І, на фоне адсутнасці ваенных поспехаў і надыходзячых перспектыў паражэнняў, нічога дзіўнага ў гэтым няма.
Паводле «Салідарнасці».