Прывід Гаагі ў перамовах Лукашэнкі і Пуціна
Двое дыктатараў працягваюць гуляць на публіку, усё самае важнае пакідаючы па-за зачыненымі дзвярыма.
Уладзімір Пуцін і Аляксандр Лукашэнка правялі чарговыя перамовы ў Сочы, падчас якіх яны, паводле выразу крамлёўскай прэс-службы, «зверылі гадзіннікі».
Нагадаем, што толькі летась Лукашэнка наведаў Расію дзесяць разоў. А ўсяго, паводле падлікаў журналістаў, Лукашэнка і Пуцін сустракаліся больш за сто разоў, піша «Голас Амерыкі».
Змястоўная частка іх гутарак далёка не заўсёды раскрывалася. Па ўсім відаць, гэта можна аднесці і да цяперашніх перамоваў.
У адкрыты парадак дня ўвайшла нядаўняя сустрэча Уладзіміра Пуціна з паўночнакарэйскім кіраўніком Кім Чэн Ынам. Лукашэнка таксама выказаў гатоўнасць да супрацоўніцтва з Пхеньянам.
Глядзіце таксама
Акрамя таго, у фокусе грамадскай увагі аказалася заява Пуціна пра гатоўнасць да перамоваў з кіраўніцтвам Украіны. Паводле слоў кіраўніка РФ, гэтаму пярэчыць украінскі бок.
Пуцін таксама раскрытыкаваў Вашынгтон за пастаўку Украіне касетных боепрыпасаў. Пра тое, што іх актыўна выкарыстоўвае расійская армія, у тым ліку супраць мірнага насельніцтва, ён не згадаў.
Заклік Еўрапарламента да Міжнароднага крымінальнага суда ў Гаазе выдаць ордэр на арышт Лукашэнкі, які прагучаў нядаўна, падспудна адчуваўся падчас сочынскіх перамоваў, адзначае кіраўнік Навукова-даследчага цэнтра Мізэса Яраслаў Раманчук. Паводле яго слоў, такі прэсінг прымушае беларускага дыктатара моцна нервавацца.
«Лукашэнка ўжо даўно знаходзіцца ў пастаянным напружанні і становіцца абсалютна неадэкватным, раздражнёным суб'ектам, які баіцца за сваю шкуру, — падкрэслівае Раманчук. — Але дзявацца яму асабліва няма куды. Ён выдатна ўсведамляе сваю залежнасць ад Пуціна і Расіі — у рэсурсах, грошах і лагістыцы. Дэ-факта Лукашэнка ўжо стаў... Кадыравым у рамках суб'екта РФ».
Зразумела, многае з таго, што Лукашэнка і Пуцін абмяркоўвалі з вока на вока, у публічную прастору ніколі не трапіць, перакананы Раманчук:
«Думаю, што іх насамрэч больш за ўсё турбуе ўзмацненне УСУ пры дапамозе заходніх паставак узбраенняў, узмацненне жорсткасці санкцый, у тым ліку другасных. Яны абодва ў роўнай ступені баяцца перамогі Украіны. Тады ўсім іх дамоўленасцям будзе грош цана».
Што тычыцца выказанага Лукашэнкам жадання ўдзельнічаць у супрацоўніцтве з Паўночнай Карэяй, то тут нічога дзіўнага няма, працягвае эксперт: «Ён прадказальна працуе ў звыклым ключы: у мяне ёсць заводы, там можна рабіць усё што заўгодна, — маўляў, дайце мне сыравіну, камплектуючыя і грошы, і справа будзе ў капелюшы. Таму яму хоць Паўночная Карэя, хоць Іран, хоць Кітай... Гэтую палітыку Лукашэнка з розным поспехам праводзіць з дня знаходжання ва ўладзе».
А тое, што Пуцін заявіў пра нібыта гатоўнасць Масквы весці перамовы з Кіевам, — відавочная крывадушнасць, тлумачыць Раманчук. «Ён добра ведае пазіцыю Украіны: аніякіх перамоваў, пакуль акупанты знаходзяцца на ўкраінскай зямлі. Нават перамір'е прывядзе толькі да перазагрузкі расійскай арміі для таго, каб затым зноў напасці на Украіну. Таму перамовы могуць быць толькі пасля поўнага вываду пуцінскіх войск з тэрыторыі Украіны. Усе гэтыя закідоны Пуціна — для легкаверных. На самай справе гэта проста частка гібрыднай інфармацыйнай вайны, якую Крэмль вядзе ўвесь час», — нагадвае аналітык.
Глядзіце таксама
Сустрэча насіла пераважна традыцыйны характар, канстатуе палітолаг Барыс Даўгін. Акрамя таго, на яго думку, на ход перамоваў паўплывала тое, што цяпер у Беларусі адбываецца «давёрстка» бюджэтаў.
«У гэтым кантэксце ў Мінска відавочна ёсць вялікія спадзевы на розныя формы дапамогі з боку Расіі, — удакладніў суразмоўца «Голасу Амерыкі». — Было б дзіўна, калі б Лукашэнка не скарыстаўся гэтым момантам для таго, каб атрымаць чарговыя прэферэнцыі... Беларусь застаецца, па сутнасці, адзінай краінай на постсавецкай прасторы, якая ва ўсім падтрымлівае расійскае кіраўніцтва».
Істотна і тое, што Пуцін выкарыстоўвае сустрэчы з Лукашэнкам, каб сказаць тое, што ён лічыць неабходным, працягвае Даўгін. «Таму, — тлумачыць ён, — мы ў чарговы раз пачулі тэзісы пра тое, як шмат "кантрактнікаў" сталі пад сцягі расійскай арміі (нібыта трыста тысяч). Гэта як быццам сігнал, што новай афіцыйнай хвалі мабілізацыі не здарыцца. Прытым, што папярэднюю яшчэ не абвясцілі завершанай. З гэтага зусім не абавязкова, што мабілізацыі сапраўды не будзе, хоць цяпер гэта і сапраўды будзе цяжка прапагандзе забяспечыць — з улікам выказвання Пуціна».
Гаворачы пра тое, што Расія гатовая пачаць перамовы з Украінай, Пуцін збольшага грае на публіку — як расійскую, так і заходнюю, мяркуе Даўгін. «Ён нібыта дае зразумець, што Масква ў любы момант гатовая спыніць вайну, зыходзячы з "бягучых рэалій", як Крэмль называе анексію чужой тэрыторыі. Калі забыцца пра тое, хто з'яўляецца агрэсарам, то Расія выглядае ў гэтым святле проста запісным міратворцам. Але такая квазіміратворчая пазіцыя — усяго толькі прапагандысцкі трук. Гэта прывядзе да таго, што расійскае войска атрымае неабходную ёй перадышку і з новымі сіламі працягне наступленне», — падкрэслівае эксперт.