Уладзімір Пастухоў: У зла заўсёды ёсць стратэгія перамогі. Ёсць яна і ў Крамля ў яго вайне з Захадам.

Вайна — гэта глыбока прадуманае рашэнне рускіх посткамуністычных элітаў, а не экспромт нейкіх звар’яцелых фрыкаў, сцвярджае палітолаг Уладзімір Пастухоў у сваім тэлеграме.

— На нашым двары час зла. Гэта значыць, такі час, калі зло на ўздыме, яно наступае і яно агрэсіўнае, яно атакуе, а дабро толькі адступае і прайграе, спрабуе забіцца ў шчыліну, каб выратавацца. Беспрасветнасць сёння — гэта норма жыцця.

Але змірыцца з гэтым псіхалагічна вельмі цяжка. У спробе рамантызаваць сітуацыю, надаць дабру сілу нейкага імператыву, які, нібы грыб з-пад зямлі, абавязкова праб'е гарадскі асфальт, няма нічога дрэннага, калі перад табой не стаіць задача даць аб'ектыўную ацэнку тэндэнцый і зрабіць прагноз, вычышчаны ад таго, што брытанцы называюць wishful thinking (калі жаданае прымаецца за сапраўднае).

Я мушу чытаць велізарную колькасць тэкстаў аб расійскай агрэсіі, напісаных апанентамі крамлёўскага рэжыму, у пераважнай большасці якіх робіцца выснова пра тое, што Расія непазбежна пацерпіць крах у гэтай вайне (я цяпер выключаю пракрамлёўскія тэксты, напісаныя ў процілеглым ключы, але матываваныя тым жа wishful thinking, – пра іх асобная размова). Калі ўсе не супраць, то я за.

Адзіная праблема з гэтымі тэкстамі для мяне ў тым, што галоўным і вырашальным аргументам для іх аўтараў з'яўляецца дрэнна замаскіраваны тэзіс аб тым, што дабро заўсёды перамагае зло. З астатняй аргументацыяй справа ідзе цяжэй. Безумоўна, перамагае, але толькі не адразу, так бы мовіць, а ў канчатковым рахунку. І лічыць даводзіцца часам дзесяцігоддзямі, а то і стагоддзямі. Як у фільме Захарава: «Скажы, Ланселот можа перамагчы? — Можа, але не цяпер, не цмока і не Ланселот!»

Я, вядома, не сапраўдны гегельянец і Гегеля ведаю больш па чутках, праз Маркса, які якраз быў сапраўдным гегельянцам, але толькі «футрам унутр». Аднак адну фразу Гегеля запомніў на ўсё жыццё — пра тое, што ў сцвярджэння, нібы чалавек па сваёй натуры добры, столькі ж мудрасці, колькі і ў сцвярджэння, што чалавек па сваёй натуры злы.

Хочацца гэтага камусьці ці не, але ў зла заўсёды ёсць стратэгія перамогі. Ёсць яна і ў Крамля ў яго вайне з Захадам. Думаць, што там, «за зубцамі», заселі вар'яты, якія вырашылі прыгожа скончыць жыццё самагубствам, прыемна, але гэта далёка ад ісціны. Перамагчы агрэсію з такім настроем будзе складана. Прымітыўныя ўяўлення пра тое, што яшчэ трохі (санкцый), яшчэ крыху (абмежаванняў), і Крэмль — ды што Крэмль! уся Расія — складзецца як картачны домік, робяць сітуацыю толькі яшчэ больш пагрозлівай.

Масква доўга і пакутліва разважала перад тым, як зрабіць гэты «ход канём» і абвясціць Захаду татальную вайну (спадзяюся, ні ў каго няма ілюзій, што мэта вайны ва Украіне — не Украіна).

Думаю, што на гэта сышло ўсё папярэдняе дзесяцігоддзе. Гэта выпакутаванае, фінальнае і глыбока прадуманае рашэнне рускіх посткамуністычных элітаў, а не экспромт нейкіх звар’яцелых фрыкаў, як многім хочацца думаць. Калі вайна ўласна на тэрыторыі Украіны з'яўляецца імперыялістычнай і каланіяльнай, то вайна з Захадам, для якой «украінскі В'етнам» — не больш, чым шыльда, з'яўляецца для рускіх эліт экзістэнцыяльнай і татальнай.

Іх рашучасць змагацца і перамагаць у гэтай вайне я б не рэкамендаваў недаацэньваць. А што тычыцца механічнага параўнання патэнцыялаў, то варта памятаць, што Рым быў зруйнаваны не ў вайне з Карфагенам, а пад націскам варвараў.