Нацыянальны характар: усе публікацыі па тэме

Віктар Марціновіч: Рускі — як Шварцэнэгер

15 гадоў таму «быць рускім», не з’яўляючыся рускім, было непрыемна толькі для нацыянальнай самасвядомасці.

Як становяцца Свіслаччу

Пачуццё горада выбягае з таго, як ты ўваходзіш. Пяцьсот гадоў таму асноўнымі магістралямі чалавецтва былі рэкі: чым глыбей і шырэй — тым больш трафіку і тым круцейшы мегаполіс мог нарасці на прыбытках ад гандлю.

Парніковы дэфект

Калі б я ў адной метафары вызначаў цяперашні момант існавання беларускай сістэмы, гэта было б перасыханне балота. Уся фаўна, жабы, няясыці, супрацоўнікі райвыканкамаў, вяртлявыя чароткі, камары ды вужаняты яшчэ спадзяюцца на тое, што лафа вернецца, што будзе як раней: танныя крэдыты на жытло, застой, беспрасветнасць, годны заробак. Але жыццятворная вільгаць сыходзіць, а з ёй — камфорт і ўпэўненасць у тым, што паслязаўтра будзе гэтаксама, як пазаўчора.

Вёска — гэта спарахнелы куфар з багаццем

Беларуская нацыя вырасла з вёскі. Гэта не добра і не дрэнна — гэта проста факт.

Агароджа з мацюкоў

Пашчасціла натрапіць на схаванае ў сасновым лесе возера паабапал якога — закінутыя вёскі ды нераскатаныя дарожкі. І вось нават тут, сярод імшыстай цішыні, ля чорнай тарфяной вадзіцы, адзіноты не знайшлося. У хмызняку ля цяпельца варушылася невялічкая кампанія мясцовых.

Дзеці зімы. Што змянілася б, калі б Беларусь апынулася ў вечным леце?

Мы — нашчадкі клімату. Мы складаемся са сцюжы, гурбаў, шэрай вільгаці і бясконцай ночы не толькі сацыяльна і побытава, але і палітычна, і культурна.

Віктар Марціновіч: А што мы можам зрабіць?

Я пачуў фразу, што б’е ў сэнсе маркіравання сённяшняй беларускай ідэнтычнасці легендарную «вы ж самі панімаеце». 

Віктар Марціновіч: «Беларусы — апошні народ, які гатовы напляваць на ўмоўнасці і казаць пра галоўнае»

Ці патрэбная сёння культура шырокай грамадскасці? Якая карысць бізнесоўцу ад пісьменніка? Што будзе, калі арганізаваць у “Бландынках і брунэтках” літаратурныя чытанні? Дзе залатое дно беларускай культуры і ці выратуюць яе мецэнаты? Гутарым з пісьменнікам Віктарам Марціновічам аб тэме яго выступу ў рамках адукацыйнай праграмы фестывалю беларускамоўнай рэкламы і камунікацыі «ADNAK». Чарговае інтэрв’ю ў серыі «Годны шлях рэкламіста».

Віктар Марціновіч: Якасці беларуса, якія замінаюць жыць

Можа падацца, што гэты тэкст быў спароджаны нашэсцем рускіх у Мінск на буйных выходных, але гэта не так. Па факце гэта адна з форм дзённіка маёй вандроўкі. У сваім еўрапейскім падарожжы, што ніяк не скончыцца (а павінны ж быў быць дома яшчэ 2 тыдні таму!), я сустрэў шмат людзей іншых нацый, спрачаўся з каталонцамі пра імперскасць, не пагаджаўся з французамі пра немцаў і пагаджаўся з немцамі пра французаў. Самі па сабе выкрышталізаваліся назіранні за рысамі ў нацыянальным характары, якія адрозніваюць нас ад усіх.