«Чым больш прычын жадаць перамір’я ў Расіі, тым менш іх ва Украіны»

Аўтар тэлеграм-канала «Лісты да дачкі» кажа, што па вялікім рахунку, ён не вельмі верыць у розныя забабоны. Аднак вялікую ўвагу надае розным знакам, кшталту сокалаў, якія скінулі пацука на прыступкі Дома Урада ў дзень адмовы ў рэгістрацыі кандыдатамі ў прэзідэнты Бабарыкі і Цапкалы. Яшчэ адзін знак ён убачыў у тым, што павінна было адбыцца, але не адбылося.

Ведаю, звычайна я табе кажу пра тое, што адбылося. Але сёння мне здаецца важным тое, чаго не здарылася. Вось памятаеш, у АРДЛА збіраліся зладзіць суд на ваеннымі «Азова», якіх захапілі ў палон у Марыупалі? Ужо і клетку мантавалі на сцэне філармоніі. Намякалі, што пачнуць суд якраз 24 жніўня. Зробяць такі падарунак Украіне да Дня Незалежнасці.

Але вось 24 жніўня суд не пачаўся. Ну, не пачаўся і не пачаўся. Ці мала што. Можа, клетку не дамантавалі. Але ён жа і 25-га не пачаўся і 26-га. І наогул, ужо пра яго перасталі ўспамінаць нават самыя палымяныя сведкі імперскай велічы. Вось як быццам і не збіраліся яны нікога судзіць.

Можа, вядома, справа ў тым, што з клеткай не задалося. Пайшоў, скажам, мантаж клеткі па тым жа плане, што і ўся спецыяльная аперацыя, і судзіць стала няма дзе. Ну, а што? І вельмі можа быць, улічваючы здольнасці да планавання і правядзення складаных аперацый.

Але ўсё-ткі, мне падаецца, справа не ў клетцы. Ужо як-небудзь яе бы змантавалі. Урэшце, у справе мантажу клетак у сведак імперскай велічы ёсць найбагацейшы вопыт.

Але цікавае супадзенне. Літаральна на тым тыдні прэзідэнт Зяленскі сказаў, што пачатак суда над «азоўцамі» будзе той чырвонай лініяй, пасля пераходу якой ніякія перамовы паміж Расіяй і Украінай стануць немагчымыя. І вось, глядзі ты, пасля гэтых слоў суд узяў, дый не пачаўся. Нягледзячы на ўсю абразлівасць такіх ультыматумаў для імперскай велічы. Таму што, спецыяльная аперацыя дайшла да той стадыі, калі перамір’е расійскім уладам ужо даражэй, чым рэпутацыя стромкіх хлопцаў. Ёсць, мабыць, асцярога, што інакш наступ пяройдзе ў катэгорыю адмоўных велічынь.

А з перамір’ем, глядзіш, можна дачакацца халадоў, калі Еўропа пачне замярзаць без расійскага газу. І тады ўжо наступаць зноўку, спадзеючыся, што на падтрымку Украіны ў еўрапейцаў не будзе сіл і жадання. У гэтым далёкім плане ёсць толькі адна малюсенькая загана. Для перамір’я ўсе-ткі патрэбны ўзаемны кансэнсус. Але чым больш прычын жадаць перамір’я ў Расіі, тым менш іх ва Украіны.

А вось эрозія імперскіх пантоў кожны дзень прыносіць расійскім уладам непрыемныя сюрпрызы з боку ўмоўных хаўруснікаў. Вось на мінулым тыдні Казахстан увёў эмбарга на экспарт узбраенняў, каб іх узбраенні не выкарыстоўвалі ў рэгіянальных ваенных канфліктах. І зразумела, што ва Украіну Казахстан зброі і без эмбарга не стаў бы пастаўляць. А вось Расіі дадатковыя пастаўкі ўзбраенняў не пашкодзілі б, улічваючы шырокае распаўсюджванне сіндрому засмучэння курэння на расійскіх вайсковых складах.

А іншы ўмоўны саюзнік, які павінен быў запаліць на Балканах, па здаровым разважанні вырашыў, што запальваць выйдзе сабе даражэй. Аддаў перавагу зрабіць выбар на карысць мірнага ўрэгулявання ў Косава.

І толькі ў саюзніка, які адзіны ў сваім родзе, ніякай магчымасці свабоднага выбару не засталося. Вось пасля таго, як тонкі дыпламатычны манеўр з віншаваннем да Дня Незалежнасці Украіны не ацанілі, малодшы хаўруснік пакрыўдзіўся і прыгразіў ядзерным попелам. Што характэрна, чужым. Так што пагрозы зрабілі яшчэ меншае ўражанне, чым тонкія дыпламатычныя манеўры.