«Да ворага 900 метраў». Як УСУ змагаюцца пад Бахмутам і як выжываюць мясцовыя жыхары

Украінскі Генштаб паведамляе аб прасоўванні УСУ на бахмуцкім кірунку — украінскія вайскоўцы нібыта выцясняюць праціўніка з Кляшчэеўкі. Гэтае сяло знаходзіцца за некалькі кіламетраў на поўдзень ад Бахмута. Спробы расійскіх войскаў прарваць абарону Украіны пад Арэхава-Васільеўкай, Курдзюмаўкай і Кляшчэеўкай былі беспаспяховымі. Як УСУ трымаюць пазіцыі ў прыгарадзе Бахмута і як мясцовыя жыхары выжываюць практычна на лініі фронту, распавядае «Настоящее время».

Гэтае сяло знаходзіцца зусім недалёка ад лініі фронту. Побач Бахмут, Кляшчэеўка, Курдзюмаўка. У нейкі момант баі праходзілі за лічаныя кіламетры адсюль. Зараз з прасоўваннем украінскіх салдат наперад фронт аддаляецца. Тут, напэўна, не засталося ніводнага двара, куды б не ўпаў расійскі снарад або асколак.

Нягледзячы на ўсё, што адбываецца непадалёк, тут па-ранейшаму жывуць людзі. Бабулі Жэні і дзядулі Віктару сусед якраз прывёз гуманітарку.

«Сёння быў у горадзе, а машына зламалася, вазіць няма каму, дык прыехалі, загрузіўся і цяпер развожу па вёсцы, — распавядае ён. — Я развёз на 15 сем'яў — гэта тое, што засталося, а было сто з лішнім двароў».

Яўгенія і Віктар прыехалі на Данбас дваццаць гадоў таму з Жытомірскай вобласці. Іх дачка ў суседняй Канстанцінаўцы выйшла замуж, а яны купілі дом у гэтым сяле.

«Ды нічога, мацуемся, — распавядае Яўгенія і паказвае пашкоджанні ад прылётаў снарадаў. — Кожны дзень рамонт: там раскрыла — накрылі».

Пажылыя людзі распавядаюць, што снарады ў іх двор прыляталі ўжо разы чатыры.

«Там была прыбіральня, хлеў — бачыце, няма нічога. Вось прыляцела, вось тут, дзе клубніцы, туды прыляцела і ўсё знесла».

Але Яўгенія радуецца, што ўкраінскія вайскоўцы побач з Бахмутам пайшлі наперад. Чым далей фронт, тым прылётаў менш.

«Адганяюць, адганяюць хлопцы — усё роўна лезуць. А іх там столькі — сіла моцная, — кажа Яўгенія. — Нашы малайцы хлопцы. Гляджу, машына стаіць. Гэта ўжо, думаю, хлопцы на выезд. Падыду, кажу: "Хлопцы, каб усе вярнуліся жывыя!" — "Бабуля, дзякуй!" Вось едуць, з'язджаюць. Прыязджаюць: "Бабуля, мы жывыя, мы жывыя!" Я ім як бабуля. Шкада іх. Але яны і нашы выратавальнікі. Мяне ратуюць».

Вячаслаў і Міхаіл толькі выйшлі з пазіцый. Іх батальён стаіць пад Бахмутам. Задача — пакуль іншыя ўкраінскія падраздзяленні штурмуюць горад з флангаў і прасоўваюцца да Кляшчэеўкі і Андрэеўкі, не пусціць расійцаў у бок Канстанцінаўкі.

«Прасоўваюцца дзесьці па баках Бахмута, зверху, знізу, у раёне Кляшчэеўкі ідуць хлопцы, але зноў-такі не нашы. Нашы пазіцыі пакуль трымаем — у нас загад такі, — кажа Вячаслаў. — Вораг таксама трымаецца, таксама ваюе, паводзіць сябе дзёрзка. Менавіта дзёрзка: дроны, скіды, пастаянны артабстрэл, снайпер дакучае, можа быць, не адзін».

Батальён, у якім ваююць Вячаслаў і Міхаіл, называецца «OPFOR» або« ўмоўны праціўнік». Гэта спецыяльнае падраздзяленне, супраць якога ўмоўна ваявалі амаль усе ўкраінскія кадравыя брыгады на вучэннях. Цяпер батальён умоўнага праціўніка ўжо хутка год як ваюе з праціўнікам рэальным на бахмуцкім кірунку.

«Да ворага ў нас прыкладна 900 метраў. Вораг сядзіць у шматпавярхоўках і вядзе па нас агонь з буйнакаліберных кулямётаў. Працуюць снайперы, дроны, скіды. Але назіраем, не даём, каб групы ДРГ праходзілі да нас», — распавядае Міхаіл.

«Не хочам ваяваць»: як салдаты РФ здаюцца ў палон пад Бахмутам

Вячаслаў і Міхаіл родам з Палтавы. Служыць пайшлі цэлай кампаніяй — пяць чалавек. Раней разам займаліся спартыўнай стральбой, — цяпер рэальнай.

«Калі мы з людзьмі размаўлялі на грамадзянцы, то, вядома, лягчэй і ваяваць. Адзін аднаго разумеем, нават проста з погляду. Адзін аднаму давяраем на сто адсоткаў», — дзеліцца Міхаіл.

«Чамусьці вырашылі пайсці ў нейкае цікавае месца, у нейкую брыгаду або батальён, які ўвесь час ваюе і нешта робіць. Проста стаяць там на ваенкамаце на шлагбаўме або на блок-пастах — гэта таксама праца, але тут я лічу, што больш карысці прыношу», — кажа Вячаслаў.

І паваяваць прыйшлося больш чым дастаткова. Байцы распавядаюць, што толькі за адзін бой маглі выстраляць паўтары тысячы патронаў.

«Баі стралковыя даходзілі на адлегласць да 30-40 метраў. Нават на кідок гранаты падпаўзалі», — распавядае Міхаіл.

Нечакана раздаецца стральба. У небе з'яўляецца расійскі беспілотнік. Усе хаваюцца. Журналісты вымушаны зайсці ў закінуты будынак: калі беспілотнік сабраўся карэктаваць агонь, хутка пачнецца артылерыйскі абстрэл.

Калі Бахмут будзе вызвалены, тут будзе спакайней, лічаць вайскоўцы.

«У Бахмуце была добрая алея руж, — успамінае Міхаіл, — ці засталося ад яе нешта, хацелася б паглядзець».