Пастухоў: Уцягванне Еўропы ў вайну — для Украіны легітымная ваенна-палітычная стратэгія

Кожны абараняецца як можа. Паспрабаваць зрабіць так, каб Захад наўпрост узельнічаў у вайне на баку Украіны, — у гэтым сэнсе бачыцца досыць зразумелая стратэгія ваеннай перамогі Украіны ў змаганні з Расіяй за сваё існаванне. Палітычна Курск — менавіта пра гэта, лічыць гісторык Уладзімір Пастухоў.

Праз тры тыдні пасля таго, як Украіна перанесла баявыя дзеянні на тэрыторыю «кананічнай Расіі», у Курскую вобласць, мэты гэтай аперацыі бачацца мне крыху інакш, чым у пачатку жніўня. 

Я не ўпэўнены пры гэтым, ці з'яўляюцца гэтыя мэты асэнсаванымі або існуюць выключна на інтуітыўным узроўні. Але, так ці інакш, мабыць, у гэтай аперацыі ёсць стратэгічная звышзадача, але не ваенная, а палітычная. 

У кантэксце таго, што менавіта кажа Зяленскі ў апошнія дні, і з улікам таго, як трансфармуецца ўкраінскі «мірны план», мяркую, што такой мэтай з'яўляецца ўцягванне Захаду глыбей у канфлікт з мэтай яго інтэрнацыяналізацыі. 

У гэтым сэнсе галоўная палітычная звязка, якая прасочваецца ў «меседжы» Украіны свету пасля Курска: «Мы можам – значыць, мы павінны — значыць, вы не мусіце нам перашкаджаць – дайце дазвол біць вашым зброяй па любых цэлях на тэрыторыі Расіі на любую яе глыбіню – вы ж бачыце, што гэты стары дыназаўр нічога не змог зрабіць – значыць, няма чаго баяцца яго ядзернай зброі – так мы пераможам!». 

Павінен падкрэсліць, каб мяне не зразумелі няправільна: уцягванне Еўропы непасрэдна ў вайну з'яўляецца для Украіны легітымнай ваенна-палітычнай стратэгіяй. Кожны абараняецца як можа. Прамы ўдзел Захаду ў вайне ў гэтым сэнсе бачыцца сапраўды адзінай зразумелай стратэгіяй ваеннай перамогі Украіны ў ёй. Як на гэта адрэагуе Захад — гэта іншае пытанне, якое знаходзіцца за межамі гэтай рэплікі. Але, так ці інакш, палітычна Курск — гэта менавіта пра гэта.

СВА — гэта праект родам з «нулявых»

З праекта так званай расійскай спецыяльнай ваеннай аперацыі ва Украіна (СВА) проста-такі прэ саманадзейнасць класа палітычных ранцье, які толькі што сфармаваўся і які паразітуе на ўяўнай невычарпальнай нафтагазавай рэнце. Таму ён поўны веры ў тое, што «грошы вырашаюць усё». 

Колькі разоў на самым пачатку пуцінскага кіравання я чуў гэты сакраментальны вокліч пуцінскіх індзейцаў: «Зальем грашыма!» 

Манетызацыя льгот? — Зальем грашыма! 

Павышэнне пенсійнага ўзросту? — Зальем грашыма! 

Пратэсты гарадской адукаванай супольнасці? — Зальем грашыма! 

СВА — гэта ўсяго толькі звычайная вайна, якую залілі грашыма. 

Аднак сёння, на мяжы двух з паловай гадоў вайны, паступова прыходзіць усведамленне таго, што вайна — гэта не пра грошы. Пакуль гэта адбываецца вельмі павольна. Але з кожным Курскам, Саратавым і Растовам, з кожным «прылётам» і «заходам» гэта думка пранікае ўнутр свядомасці як атрута. Тое, што пачыналася з грошай на крыві, заканчваецца крывавымі грашыма. 

У адрозненне ад грошай на крыві, крывавыя грошы перастаюць суцяшаць. Мы бачым, як галапуе інфляцыя жыцця і як дзяржаве даводзіцца выплачваць смерці ўсё больш высокі ганарар. 

Крытычным будзе момант, калі грошы наогул перастануць гуляць у гэтых разліках жыцця са смерцю істотную ролю. У гэты самы момант для Расіі пачнецца сапраўдная вайна, і тады ўсё стане па-іншаму.