Беларусь, якая чакае. Тэрапеўтычная Браслаўшчына (ФОТА)
Наступная замова на вандроўку нас вельмі ўсцешыла — мы даўно наважваліся даехаць да гэтага маляўнічага кутка нашай прыгожай Беларусі! Назва гэтых мясцінаў знаёмая аматарам рыбалкі і намётаў далёка за межамі нашай краіны, і рознакаляровыя нумары на аўтамабілях турыстаў з’яўляюцца лепшым доказам. Так, сённяшні наш шлях ляжыць у чароўны азёрны край — Браслаўшчыну. Паехалі!
Нягледзячы на тое, што гэтыя вандроўкі заўсёды былі і будуць хутчэй працай, чым адпачынкам, сёння мы вырашылі зрабіць нашу справаздачу менш гістарычнай і больш атмасфернай з колькасцю менавіта тэрапеўтычных фотаздымкаў. Але ж абмінуць некалькі знакавых месцаў Браслаўшчыны не здолелі, прабачце! Першае месца, куды мы накіроўваемся, — памежная вёска Відзы з найпрыгажэйшым касцёлам Святой Тройцы, які бачна здалёк!
Відзы, касцёл
Першы драўляны касцёл пад тытулам Нараджэння Найсвяцейшай Панны Марыі (часам і дагэтуль так называюць сучасны касцёл) быў пабудаваны ў Відзах напрыканцы XV стагоддзя, але час і падзеі не пашкадавалі яго, і напачатку ХХ стагоддзя пад кіраўніцтвам архітэктара Вацлава МІхневіча пачалося будаўніцтва новага цаглянага шэдэўра. Будаўніцтва было скончана ў 1914 годзе літаральна перад пачаткам Першай сусветнай вайны, якая пакінула моцны адбітак на касцёле — сёння можна бачыць умураваны ў сцяну адзін з снарадаў, якія траплялі ў святыню. Аднавіць касцёл атрымалася толькі ў 1932 годзе, але ж Другая сусветная вайна зноўку не пашкадавала выбітны будынак. Пасля вайны ён выкарыстоўваўся як сховішча льна, потым — спартовая заля мясцовай вучэльні. Толькі ў 1989 годзе касцёл быў адданы вернікам, і ў 1994 годзе ён зноў адчыніў свае дзверы. Дарэчы, касцёл Святой Тройцы ў Відзах у вышыню толькі 2 метры саступае гервяцкаму!
Відзы, касцёл
У планах ёсць яшчэ адзіны прыгожы помнік архітэктуры, але ж мы прыехалі на азёры, таму рушым далей. Дрывяты, Струста, Снуды — гэтыя назвы прымушаюць сэрца біцца часцей і прыгадваць аб спінінгу ў багажніку. Але праз некалькі кіламетраў у Опсе на нас літаральна выскоквае прыгожы касцёл Святога Яна Хрысціцеля. Не спыніцца было немагчыма! Азёры, даруйце... Драўляныя продкі сённяшняга касцёла ў Опсе праіснавалі да 1886 году, калі пасля чарговага пажару было распачата будаўніцтва цаглянага храму, які дагэтуль займае не апошняе месца ў шэрагу помнікаў Браслаўшчыны. Падчас нашага візіту ў касцёле ішоў рамонт, але наведаць яго было варта — глядзіце самі. А за касцёлам вельмі прыгожы краявід з возерам Опса!
Опса, касцёл
Едзем далей, і вось неўзабаве праваруч з’яўляецца невялічкі пляжык і неабсяжны далягляд возера. Гэта адно з найвялікшых возераў Браслаўшчыны — Дрывяты. Насалоджваемся прыгажосцю, бо словы тут будуць зусім лішнімі!
Дрывяты
Насамрэч, месцаў, якія варта наведаць, на Браслаўшчыне процьма, і каб усё паглядзець нават тыдня не хопіць. Таму мы неяк супакоілі свайго ўнутранага шчанюка, якому трэба ўсё і адразу, і накіраваліся да Маяка — гэта абавязковае месца для першаразовага наведвальніка Браслаўшчыны. І вы зараз зразумееце чаму. Справа ў тым, што ў мінулым стагоддзі геадэзісты пабудавалі тут вышку, якую мясцовыя жыхары прынялі за маяк, так назва і прыжылася. Цяпер тут выдатная аглядальная кропка, адкуль бачна не адно возера навокал. Ёсць і турыстычныя стаянкі, але ж ні слова болей!
Гара Маяк
Наглядзеўшыся на захапляльныя краявіды, рушым да яшчэ адной вядомай цікавосткі гэтых месцаў. Вы дакладна чулі аб ёй, але не наважваліся распавесці нам. Зараз мы ля «Божага Вока» — невялічкага возера, якое мае амаль ідэальную круглую форму, што нагадвае вока. Чулі ж пра яго? А зараз паглядзіце!
Божае Вока
Незвычайная спёка, авадні ды іншыя “адметнасці” беларускага лецейка не болей чым дробязь у параўнанні з захапляльнай прыгажосцю. Прабачце, але ж мы проста вандруем па ліпеньскай Браслаўшчыне і атрымліваем асалоду ад краявідаў. Азёры Балойса, Няспіш, Войса і Недрава. Далучайцеся!
Браслаўшчына
Самыя ўважлівыя ўжо паспелі разгледзець на некаторых фота выкшталцоныя белыя шпілі касцёла, бачныя амаль з усіх кропак нашага маршруту. Так, зараз мы спыняем валацужыць па наваколлях і едзем да Слабодкі — менавіта яе нам замовіла нашая чытачка. Яна распавядала аб гэтых мясцінах з вялікай душэўнай цеплынёй, бо менавіта сюды яны з мужам зрабілі першую вандроўку шмат гадоў таму і назаўсёды засталіся закаханымі ў гэты край.
Слабодка
Цікава, але ў Слабодцы касцёл таксама мае дзве назвы. Афіцыйная — касцёл Провіду Божага і неафіцыйная — Сэрца Ісуса. Магчыма, гэта, як і ў Відзах звязана з былым храмам, які існаваў тут да пачатку ХХ стагоддзя, але ж іншае меркаванне звязана з выявай Ісуса на галоўным алтары — ён трымае ў руках сваё сэрца, і гэта не адзіная выява сэрца ў гэтым храме. Але не толькі гэтым вызначаецца касцёл у Слабодцы. Ніколі і нідзе вы больш не ўбачыце такога роспісу і фрэскаў, такіх насычаных колераў і неардынарнага падыходу! Пра мастака Генадзя тут легенды ходзяць, але тут ужо самі даведаецеся. Мы завіталі ў касцёл за паўгадзіны да пачатку імшы, і гэта было штосьці неверагоднае. Паўзмрок, колеры, свечкі і цішыня...
Слабодка, касцёл
Надыходзіць вечар і, здаецца, трэба выпраўляцца дадому. Не, даражэнькія! Не ў гэты раз! Трэба ж і спінінг памачыць, і за заходам сонца паназіраць — у гэтых мясцінах ён досыць прыгожы, тым больш нашая чытачка “здала” нам месца, адкуль гэтае відовішча абяцае быць надзвычай мастацкім! Пойдзем паглядзім.
Слабодка
На гэты раз спінінг такі выгулялі, але ж нічога так і не прыдалося злавіць. Кажуць, што шанцуе дуракам, навічкам ды п’яніцам — па выніках мы не падыходзім ані да адной катэгорыі. Ну і дзякуй Богу!))) Але ж вось неўзабаве мы дачакаліся “залатога часу” — калі сонейка робіцца лагодным і аксамітным, цені мякка кладуцца на наваколле і само па сабе надыходзіць нейкае такое адчуванне міра і спакою. Канстанціна Паўстоўскага з ягонымі шматстаронкавымі апісаннямі даляглядаў і краявідаў з нас ужо дакладна не атрымаецца, таму проста назіраем гэты натуральны дзэн.
Браслаўшчына
Разумеем, што вы ўжо маеце месячную норму для супакаення, але ж мы ў гэты раз вырашылі ісці да канца і яшчэ далей. Некалькі гадзінаў ночы ў машыне і вось ён — браслаўскі світанак. Цяпер мы можам дакладна і аўтарытэтна заявіць: “Мы гэта бачылі!”. І дадаць: “Яно таго каштавала!”
Браслаўшчына
Ну вось зараз і дадому можна, тым больш што ранкам дарогі амаль пустыя. Праз пару дзён мы будзем гатовыя да новых вандровак — падказвайце і замаўляйце, бо мы працуем для вас! На развітанне традыцыйна некалькі фота... І ледзьве не забыліся: Браслаўшчына — беларуская сталіца буслоў. Тут іх больш за вераб’ёў! Дакладна кажам!
Браслаўшчына