Мінчанка адмовілася ад працы, каб не хадзіць на праўладныя мітынгі

«Мне сказалі: калі не згодныя — вы тут працаваць не зможаце», — успамінае мінчанка Наталля Курачава сваё нядаўняе сумоўе. Жанчына хацела ўладкавацца бібліятэкарам, але не стала: аказалася, што ў камплекце з працай у бібліятэцы ідуць праўладныя мітынгі.

Наталлі Курачавай 53 гады. Па адукацыі яна выкладчык замежных моў — заканчвала педагагічны інстытут у Омску, потым пераехала ў Беларусь. Але, кажа жанчына, па прафесіі яна амаль не працавала.
— У асноўным я працавала ў камерцыйных фірмах, на пасадах, якія былі непарыўна звязаны з веданнем замежнай мовы, — тлумачыць яна. — Але нядаўна ад офіснай працы прыйшлося адмовіцца: у мяне на апецы аказалася 86-гадовая свякроў з дэменцыяй.
Ужо больш за паўгода Наталля практычна ўвесь свой час прысвячае пажылой сваячцы: на жаль, тая не можа ні ёсць, ні арыентавацца ў прасторы без чужой дапамогі.
— Сядзець пад замком з хворым чалавекам псіхалагічна цяжка, — прызнаецца Наталля. — Праз некалькі месяцаў такога сядзення я зразумела: мне тэрмінова неабходна атрымаць доступ да людзей, да сацыялізацыі. Вырашыла пашукаць сабе працу — такую, каб на пару гадзін хоць бы выйсці, і каб была не нервовая — напружання мне і дома хапае. Зайшла ў бібліятэку па кніжку — а там такая атмасфера: ціха, спакойна! Тое, што мне трэба.
Вярнуўшыся дадому, Наталля адразу ж патэлефанавала ў адзін з філіялаў дзіцячай бібліятэкі. Там яе перанакіравалі ў «цэнтральны апарат» — галаўны офіс, дзе і праходзіла сумоўе.
— Па тэлефоне мне сказалі, што мець зносіны я буду з дырэктарам, але, калі я туды прыйшла, дырэктара не было. Мяне прымала намеснік дырэктара, — дзеліцца дэталямі суразмоўца. — Яна сказала: мы гатовыя вас узяць, але зарплата будзе вельмі маленькая — 400 рублёў, таму што ў вас няма профільнай адукацыі. Акрамя таго, па яе словах, я павінна разумець, што бібліятэка — дзяржаўная ўстанова, якая б сітуацыя цяпер не была ў краіне, яны — за мірную, квітнеючую Беларусь, і ўсе мерапрыемствы, якія праводзяцца ад асобы дзяржавы, у тым ліку і мітынгі, прыйдзецца наведваць. «Калі не згодныя — вы тут працаваць не зможаце».
Наталля кажа, што яе інтэрв'юер была вельмі ветлівая, але паводзіла сябе «як вельмі дасведчаны чыноўнік, які ніколі не выказвае сваіх эмоцыяў».
— Мне дакладна далі зразумець: мітынгі абавязковая ўмова, — удакладняе яна.
Пасля сумоўя наша гераіня адправілася ў саму бібліятэку — пазнаёміцца ​​з персаналам. Там яна пацікавілася ў супрацоўнікаў: ці праўда, што прыйдзецца хадзіць на праўладныя мітынгі?
— Яны пацвердзілі: так, так і ёсць, — успамінае Наталля. — Як я зразумела, людзі, якія працуюць там, пастаянна прыдумляюць адгаворкі, каб не хадзіць. І, падобна, маральна гатовыя да таго, што за гэта пазбавяцца працы — па іх словах, калі не набіраецца пэўная колькасць людзей, можа дайсці і да закрыцця філіяла. Калі шчыра, у мяне няма пацверджанняў, але я ў гэта веру: калі ў нас закрываюць тэатры, што каштуе зачыніць бібліятэку?
Ведаеце, мне ў бібліятэцы вельмі спадабалася. Мая душа адгукнулася на гэтыя дывановыя дарожкі, стэлажы, мне было добра і спакойна. Зараз столькі болю вакол, а там — кнігі, цішыня, духоўнасць, калі хочаце. Напэўна, мяне б нават прынялі на працу — з улікам майго досведу, жыццёвага і прафесійнага. Але я зразумела, што не гатовая ўдзельнічаць ні ў якіх мерапрыемствах у падтрымку цяперашняй улады, якую я лічу нелегітымнай. Сказала: я пакіну свае кантакты, і як толькі зменяцца ўмовы, я прыйду да вас.
Шукаць новую працу ці зноў спрабаваць уладкавацца ў бібліятэку Наталля пакуль не плануе.
— Пайду тады, калі не трэба будзе хітрыць, падманваць, хаваць сваю пазіцыю, — рэзюмуе яна.
Наталля прызнаецца: хоць цяпер яна не падтрымлівае беларускую ўладу, так было не заўсёды. Яна родам з Омска, але ўжо 30 гадоў жыве ў Мінску і з'яўляецца грамадзянкай Беларусі.
— Я шкадавала пра распад СССР, дзе было брацтва народаў, адзіную мову, таму ў 1994-м годзе я абсалютна шчыра галасавала за Лукашэнку — яго рыторыка была мне блізкая. Нават больш таго: усе гады яго кіравання я была за Лукашэнку і за тое, што адбываецца.
Я ж увесь час ездзіла ў Омск да бацькоў, і параўноўвала, як развіваецца Беларусь і як развіваецца сацыяльны сектар у Омску. Такая яма, такая бездань паміж імі! Прычым да гэтага часу, нягледзячы на ​​нядаўнія падзеі. Беларусь — цывілізаваная еўрапейская краіна, а Омск для мяне — закінутая Сібір, без дарог, медыцыны і транспарту.
Упершыню «перахварэла» маральна я ў 2017-м годзе: па ўсёй краіне праходзілі мітынгі супраць дэкрэта «аб дармаедстве» і іншыя акцыі пратэсту. Колькі ж тады затрымалі людзей! І як жорстка ... Ведаеце, нават калі ў 2010-м годзе была «Плошча», я, здаецца, ужо ўсё разумела, але пратэстуючых асабліва не падтрымлівала: мяне задавальняла, што ў нас чыстая краіна, медыцына добрая, бяспечна. Але чамусьці толькі ў 2017-м мяне гэта вельмі моцна закранула.
Па словах Наталлі, менавіта гэтым летам яна «стала эвалюцыянаваць ад адданага Саветам чалавека да такога ж адданага, але праціўніка рэжыму».
— А потым адбылася бяда з маім сынам — яго затрымалі і збілі. І як пасля такога я буду хадзіць на праўладныя мітынгі?

Сын Наталлі Курачавай, 20-гадовы Аляксей, паступіў у рэанімацыйнае аддзяленне БХМП з закрытай лёгкай ЧМТ, страсеннем галаўнога мозгу, ударам мяккіх тканін і тканін правай скуловой вобласці, множнымі сінякамі і траўматычным шокам 2-й ступені.
— Яны мяне ўсім аўтазакамі апрацоўвалі. Збівалі ўсе, хто там быў — чалавек 8 ці 10, цалкам экіпіяваных. Вялікія такія. Прымаюць некалькімі ўдарамі, я падаю тварам у падлогу. Сказалі «рукі за галаву» — і пачынаюць мясіць мяне. Б'юць усюды, б'юць-б'юць-б'юць, — падзяліўся з нашымі калегамі Аляксей.
— Я вельмі прасіла сваіх дзяцей — сына і дачку — нікуды не хадзіць, — успамінае Наталля. — Ува мне-та савецкі чалавек жыў — "як бы чаго не выйшла". Я казала ім: давайце дзейнічаць інакш, пісаць звароты. Але, натуральна, мяне ніхто не слухаў — дзеці ж дарослыя, у іх прынцыповая пазіцыя.
Ды што там, я і сама выходзіла — 9-га жніўня, да выбарчага ўчастку, каб паглядзець вынікі галасавання. Толькі потым прыехаў АМАП, і мы разбегліся, так і не даведаўшыся, як падлічылі нашы галасы.
Увогуле, вечарам 12-га жніўня сын, як звычайна, адзваніўся: я дадому іду. Я спакойна спаць легла. А 13-га раніцай мне патэлефанавалі з лякарні: вы, кажуць, толькі не палохайцеся, але ваш сын у рэанімацыі, нейрахірургіі. Што я адчула, пакуль туды не дабралася! Нейрахірургія — гэта ж вельмі сур'ёзна. Мы з мужам не ведалі, што і думаць.
Калі я ўбачыла Лёшавы гематомы, мне хацелася скуголіць ад болю і жаху. Плакаць я не магла: у мяне ўнутры ўсё быццам замерла, камяком устала. Я не разумела, як адзін чалавек можа так бязлітасна збіваць іншага чалавека. За што? Я адчула наймацнейшы шок і да гэтага часу хаджу да псіхолага.
Я раптам задумалася пра тое, як я магла ўсё гэта любіць. Бо мая сям'я ад рэжыму пакутавала і раней: яшчэ ў савецкія гады дзядуля трапіў пад рэпрэсіі, дзесяць гадоў лес валіў. Але я эмпатыі не адчувала — напэўна, таму што я сама не перажыла гэта. А калі перажыла — з уласным дзіцем, калі на свае вочы ўбачыла ўсе гэтыя зверствы, усвядоміла, якім коштам было аплачана маё савецкае дзяцінства.
Цяпер сын Наталлі знаходзіцца за мяжой. Заставацца ў роднай краіне, вырашыў малады чалавек, яму цяпер небяспечна. Наталля за Лёшу вельмі перажывае — і, як любая мама, вельмі хоча, каб яе дзіця хутчэй вярнулася дадому.
— Усё, што адбываецца вакол, быццам з фільмаў жахаў — толькі, на жаль, гэта наша рэальнае жыццё, — кажа яна. — Нам трэба працягваць ісці да сваіх мэтаў — спынення гвалту з боку ўлады, збавенню ад дыктатуры. Так, раней мне здавалася, што ў Беларусі ўсё добра, але цяпер разумею: так, як у Беларусі, быць не павінна.
Паводле tut.by