Латыніна: Пуцін даручыў Лукашэнку папрасіць перамір'е, бо больш ніхто не захацеў

31 сакавіка Аляксандр Лукашэнка прапанаваў неадкладна спыніць баявыя дзеянні ва Украіне без права перамяшчэння войскаў і перакідання зброі як для УСУ, так і для войска РФ. А калі «Захад зноў выкарыстае гэты час для падману», то ўдарыць усім, чым можна, «і збедненым Уранам, і ўзбагачаным». Што можа азначаць гэтая прапанова, тлумачыць журналістка Юлія Латыніна ў калонцы для «Новай газеты. Еўропа».

Фота reuters

Спроба вырашыць пытанне вайны, у якой захрас Пуцін (але так, каб Пуцін застаўся ў выйгрышы), чымсьці падобная на лячэнне пацыента ў тэрмінальнай стадыі рака. Хіміятэрапію паспрабавалі — не дапамагае. У Германію, ЗША і Ізраіль з'ездзілі — не дапамагло. Напрыканцы чалавек ідзе да знахараў і п'е бензін. Вось Лукашэнка — гэта такое пітво бензіну.

На вайне ўсё залежыць ад фронту. Фронт — гэта базіс. Заявы — гэта надбудова. І калі мы хочам даведацца, як развіваецца грандыёзны абяцаны расійскі зімовы наступ, то дастаткова паслухаць заяву Лукашэнкі.

Нагадаю, што маленькім брудным сакрэтам гэтай зімы было перамір'е, прапанаванае Пуціну яшчэ ў студзені. Наколькі мы можам меркаваць, прапанавала яго, без ведама Украіны, амерыканская «партыя міру», прадстаўленая ў асяроддзі прэзідэнта Байдэна, перш за ўсё, яго дарадцам па нацбезапанасці Джэйкам Саліванам і кіраўніком ЦРУ Уільямам Бернсам.

Прапаноўвалася, што Пуцін аддасць сухапутны калідор [у Крым] і захавае за сабой «ДНР» і «ЛНР» у іх цяперашніх межах. Пуцін, які працягваў жыць у альтэрнатыўнай рэальнасці, запатрабаваў Данецкую і Луганскую вобласць у іх адміністрацыйных межах. Перамовы былі згорнутыя, Пуцін пацягнуў «Панцыр» на дах Мінабароны, Украіна пачала атрымліваць наступальную зброю.

Мы бачым стратэгічную задачу цяперашняга расійскага наступу. Задача была ў тым, каб выйсці самастойна да межаў Данецкай і Луганскай абласцей, а пасля гэтага, з пазіцыі сілы, патрабаваць перамір'я.

Лукашэнка ўгаварыў Пуціна на тактычную ядзерную зброю ў Беларусі? Ці Пуцін Лукашэнку?

Мы таксама бачым стратэгічную задачу УСУ на гэты перыяд: звязаць з дапамогай уласных нізкакваліфікаваных частак (тых жа мабілізаваных) расійскія войскі; знясіліць расійскі наступ, не задзейнічаўшы пры гэтым тых высокакваліфікаваных рэзерваў, якія рыхтуюцца да вясновага наступу.

Расійская задача, па сутнасці, праваленая. Украінская — у цэлым выканана. І нішто пра гэта не сведчыць лепш, чым голас «вапіюшчага ў пустыні» Лукашэнкі.

Але і гэта яшчэ не ўсё.

Чаму такую важную думку было даручана агучыць беларускаму крываваму і нелегітымнаму блазану?

Таму што больш няма каму.

Год таму перамір'е прапаноўвалі Шольц і Макрон. Яшчэ ў студзені (гл. вышэй) глебу для перамір'я зандавалі ЗША.

Мы можам сысці ў яшчэ больш глыбокія ўспаміны: пасля расійска-грузінскай вайны камісія Тальявіні, прызначаная пад патранажам цяперашняга прэзідэнта ФРГ Штайнмаера, дзейна шукала, як абвінаваціць у развязванні гэтай вайны яе ахвяру — Грузію. А пасля гэтай вайны ўрад Абамы абвясціў «перазагрузку».

Пуцін, напаўшы на Грузію, распавядаў, што гэта ЗША на яго напалі. І пасля гэтага прэзідэнт Абама абвясціў «перазагрузку»: з пункту гледжання Крамля гэта азначала, што ён прызнаў усе прэтэнзіі Пуціна справядлівымі.

Крэмль абвінавачваў ЗША і распавядаў пра амерыканскіх інструктараў і біялабараторыі NATO ў Грузіі, і ЗША ў адказ сказалі, што больш так не будуць. Прэзідэнту Абаме хацелася быць міратворцам на найбліжэйшыя чатыры гады, а стратэгічныя наступствы такой міратворчасці яго не цікавілі. Яны знаходзіліся па-за яго электаральнага гарызонту, — звычайная бяда дэмакратычна абраных палітыкаў.

Цяперашняя заява Лукашэнкі рушыла ўслед услед за візітам у Маскву Сі Цзіньпіна. І нескладана здагадацца, што тое, што агучыў Лукашэнка, павінен быў, паводле задумы Крамля, агучыць Сі Цзіньпін.

Але імператар Кітая не стаў нічога падобнага рабіць. Кіраўнік другой эканомікі свету, якая з'яўляецца дзякуючы мяккай сіле партнёрам усіх развітых краін і гаспадаром паловы Афрыкі, зусім не збіраўся нешта рабіць для Пуціна за расійскія нафтавыя каралі.

Каштоўнасць Пуціна для Сі Цзіньпіна заключаецца роўна ў тым, што гэта тавар, які можна прадаць ЗША ў абмен на змякчэнне адносін. Ніякай іншай каштоўнасці Пуцін, з усім яго газам, нафтай і лесам, для звышдзяржавы Кітая не мае. Лес можна прывезці з Новай Гвінеі, а нафту — з Ірана.

Каб было зразумела. Аб'ём гандлю паміж Расіяй і Кітаем — гэта 100 млрд даляраў у 2022 годзе. ВУП адной правінцыі Гуаньдун — гэта 1,9 трлн. дал. Гэта без уліку парытэту пакупніцкай здольнасці. З парытэтам — 3 трыльёны.

Надзеі Пуціна на тое, што імператар Сі будзе выцягваць фігуранта Гаагі, які зганьбіўся і прайграў вайну, з бахмуцкай выграбной ямы, былі, мякка кажучы, былі такія ж рэалістычныя, як і ўяўленне аб узяцці Кіева за тры дні.

Але і Сі Цзіньпін — гэта не фінальны варыянт. Мяркуючы па ўсім, пасля візіту Сі тая ж прапанова была зробленая Эрдагану. У адказ турэцкі султан няпэўна прапанаваў Пуціну прыехаць да яго 27 красавіка. А 27 красавіка, пагадзіцеся, можа быць ужо позна.

27 красавіка ўкраінскае наступленне ўжо цалкам можа пачацца. Адказ Эрдагана, па сутнасці, быў «патэлефануйце заўтра». Ах, вы тут падаеце з хмарачоса? У вас наступ? Да 27 красавіка вас, можа быць, разгромяць? Вашы часткі, дзе камандзіры вымагаюць 20 тыс. руб за тое, каб не пасылаць іх на «нуль», пабягуць, як на Харкаўскім кірунку? Нічога не можам зрабіць, прыязджайце 27 красавіка, можа быць, пагаворым.

Дзіўныя «міратворцы» выглядаюць камічна — Украіна пра прапановы перамір’я ад Лукашэнкі

Ёсць, нарэшце, і яшчэ адзін персанаж, які мог бы быць пасярэднікам. Гэта ізраільскі прэм'ер. У самым пачатку гэтай вайны прэм'ер Ізраіля Нафталі Бенет таксама спрабаваў быць пасярэднікам паміж Пуціным і Зяленскім і нават маляўніча распавядаў пра тое, як ён выратаваў жыццё Зяленскаму, які хаваўся ў бункеры, папрасіўшы Пуціна яго не забіваць. (Прэм'ер Ізраіля, мабыць, запамятаваў, што першае відэа Зяленскага, у «разгрузцы» і камуфляжы, на вуліцы Кіева з'явілася ўвечары 25 лютага).

З тых часоў, як вядома, у Ізраілі прэм'ер змяніўся, і ў яго свае праблемы, з Пуціным не звязаныя, але гэты прэм'ер заўсёды лічыўся вялікім сябрам Пуціна. На самай справе Беньямін Нетаньяху ніколі не быў сябрам нікому, акрамя: а) самога Нетаньяху, б) дзяржавы Ізраіль.

У 2018 годзе, калі Пуцін ужо быў ізгоем, Біньямін Нетаньяху прыехаў у Маскву на 9 траўня, адзіны з заходніх лідараў, і нават прайшоўся па Чырвонай плошчы з партрэтам Несмяротнага палка, а на наступны дзень ізраільская авіяцыя здушыла сірыйскую СПА.

Беньямін Нетаньяху заўсёды быў прагматыкам: калі для таго, каб без перашкод знішчыць расійскія ж «Панцыры», трэба прайсціся па Краснай плошчы з партрэтам героя Савецкага Саюза — дык чаму ж не прайсціся?

І вось калі ў сакавіку мінулага года ізраільскі прэм'ер Бенет (у якога не было ніякіх адносін з Пуціным) ініцыятыўна паспяшаўся быць пасярэднікам, то ў сакавіку гэтага года прэм'ер Нетаньяху (які хадзіў па Краснай плошчы) зрабіў выгляд, што ў яго іншыя справы.

Такім чынам мы можам канстатаваць наступнае. У Крамлі (нягледзячы на ўсю альтэрнатыўную рэальнасць) больш-менш разумеюць, што вялікі зімовы наступ расійскай арміі расцёкся пшыкам, і што на гарызонце вельмі адчувальна ўстае грэбень цунамі. Гэта цунамі — наступ УСУ.

У спробе гэта цунамі неяк затрымаць фігурант Гаагі абарваў усе тэлефоны. Але трубкі ніхто не бярэ. Усе патэнцыйныя выгады ад пасярэдніцтва (а яны немалыя) абнуляюцца цвярозым разуменнем таго, што пасярэднічаць паміж міжнародным калумбайнерам з ядзернымі ракетамі замест М-16 і астатнім светам — нельга.

Пуцін стаў парыяй. Недатыкальным. Ён можа яшчэ тэлефанаваць. Кідаць. Саджаць за твіты. Браць у закладнікі журналістаў WSJ, збіваць амерыканскія беспілотнікі, размяшчаць ядзерную зброю ў Беларусі ў марнай надзеі: пагаварыце са мной, пачуйце мяне.

Але гаварыць з ім і слухаць яго будзе адзін толькі Лукашэнка. Ну і яшчэ, вядома, сын прэзідэнта Уганды генерал Мухузі Канейругаба, які тут толькі што паабяцаў з дапамогай сваіх салдат абараніць Маскву «ад імперыялістаў».