Украінская зааабаронца Жэня Драч: Трэба неяк жыць, раз пашанцавала не апынуцца ў Бучы ці Ірпені

Вядомая ўкраінская зааабаронца і фатограф Жэня Драч выімушана пакінула радзіму разам са сваім сабакам Пандорай, а таксама яшчэ з паўсотняй падапечных катоў з прытулку. У сацсетках дзяўчына апублікавала эсэ пра тое, што жыццё працягваецца, нягледзячы ні на што, — і, значыць, трэба жыць.

— Адначасова усё страціла сэнс, — піша Жэня Драч. —

І набыло яшчэ большы сэнс.

Не адчуваю права гаварыць.

І адчуваю, што не маю права маўчаць.

Заставацца дома было страшна.

Заставацца не дома моташна.

Нічога не рабіць невыносна.

Рабіць нешта, акрамя чытання навін і дапамогі іншым, здаецца блюзнерствам.

Трэба неяк жыць, раз пашанцавала не апынуцца ў Марыупалі, Бучы, Ірпені, Харкаве пад куляй, бомбай, завалам, у агні, пашанцавала не быць згвалтаванай, сілком дэпартаванай, па-зверску забітай, знішчанай, не бачыць смерці дзяцей, бацькоў, суседзяў, не ўдыхаць пах трупа двухтыднёвай даўнасці, не думаць, як з'есці голуба, не з'ехаць з глузду, не знікнуць у невядомасці ў рускім перасоўным крэматорыі.

Незразумела, як жыць у гэтым новым свеце, дзе паміж панелькай і дзіцячай пляцоўкай дзіцячыя пластыкавыя самалёцікі выкарыстаны замест надмагілляў.

Дзе сотні сабак памерлі ад голаду і смагі ў прытулку, таму што да іх нельга было прайсці праз фронт.

Дзе абвугленыя алені з заапаркаў і згарэлыя каты з сабакамі побач з трупамі гаспадароў.

Дзе ёсць словы «90% будынкаў у горадзе знішчана» і «ў горадзе разбамбілі ўсе бальніцы».

Мы ў бяспецы, але гэтаму немагчыма парадавацца. Нічому немагчыма парадавацца.

Толькі аднаму — перамозе Украіны. І калі Украіна пераможа, можна будзе нарэшце паплакаць. Ад шчасця.

Слава Украіне.