Чаму да Пуціна больш не ездзіць нават Лукашэнка?
Пуціну больш не тэлефануюць ні Макрон, ні Шольц, ды і Лукашэнка не прыязджае. Чаму ж так атрымалася?
«У апошнія тыдні адбылося шмат яркіх падзей. Але мы хацелі б пагаварыць пра тыя, якія не здарыліся ці, нават лепш сказаць, даўно не здараюцца, — разважаюць аўтары тэлеграм-каналу “Лялькавод і ав*чка”. —
Калі памятаеце, у першыя месяцы вайны прэзідэнт Францыі Эманюэль Макрон без канца тэлефанаваў у Крэмль — і ў выніку стаў аб'ектам шматлікіх мемаў і жартаў. Але не адным зносінамі з Макронам быў жывы крамлёўскі стары. Да яго без канца па абанеменце заязджаў яго беларускі калега. Аднак у сярэдзіне ваеннай кампаніі (на бягучы момант) — як адрэзала. Ні Макрон не тэлефануе, ні Шольц, ды і Лукашэнка забыўся дарогу ў Расію. Чаму ж так атрымалася? Паспрабуем прааналізаваць. У нас ёсць дзве асноўныя версіі.
Першая палягае ў тым, што з Пуціным больш не хочуць размаўляць. Макрон і Шольц пасля дзясятка шматгадзінных перамоваў, відавочна, канчаткова пераканаліся, што Пуцін жыве ў сваім уласным выдуманым свеце. Яго населяць полаўцы, печанегі, англасаксы, масоны, яшчары з планеты Нібіру, наркаманы-неанацысты, бандэраўцы і іншыя фантастычныя істоты.
Макрон і Шольц усвядомілі, што для працы з маскоўскім пацыентам навыкаў перагаворшчыкаў недастаткова. Тут патрэбны як мінімум псіхатэрапеўт, як максімум — экзарцыст.
Што ж да Лукашэнкі, то, зразумела, яго ані не бянтэжыць вар'яцтва крамлёўскага візаві... Але, як гаварылася ў адным амерыканскім фільме, “я ненавіджу цябе не за тое, што ты хворы вырадак, а за тое, што ты бедны хворы вырадак”.
І сапраўды — усе паездкі да Пуціна ў пачатку года скончыліся для Лукашэнкі пшыкам. Абяцаная падтрымка беларускай эканомікі з боку Расіі нават на чвэрць не кампенсуе ўсе страты, якія панёс рэжым Лукашэнкі, калі рашыў падтрымаць агрэсію супраць Украіны. Як гаварылася ў адной песні, "калі няма грошай — няма кахання". А няма кахання, няма ні нечаканых начных візітаў, ні сумеснага катання на яхце. Наша вялікая суайчынніца Наста Рыбка, несумненна, пацвердзіла б гэты тэзіс.
Другое магчымае тлумачэнне кантактаў, якія спыніліся, палягае ў тым, што Пуцін сам не хоча размаўляць ні з Шольцам, ні з Макронам, ні нават з Лукашэнкам. А ўсё таму, што яму сорамна. Не-не, не падумайце, яму сорамна не за бясчынствы і бесчалавечныя зверствы, якія творыць рускае войска на зямлі Украіны. Яму сорамна за іншае.
За што? Вернемся на пару месяцаў таму, калі Макрон усё яшчэ тэлефанаваў Пуціну амаль кожны дзень. Пасля кожнай размовы крамлёўская прэс-служба выпускала сваю версію тэмаў, што абмяркоўваліся на перамовах. І там заўсёды быў такі момант, што прэзідэнт Расіі праінфармаваў свайго французскага калегу пра поспехі расійскай арміі ў ходзе спецыяльнай ваеннай аперацыі. Нас яшчэ тады здзіўляла, навошта Макрону чуць пра поспехі расійскага войска. Але, падобна, гэта рабілася не для Макрона, а для сябе, каб было чым пахваліцца перад іншымі замежнымі лідарамі. А асабліва прыемна — перад Лукашэнкам. Які (да варажбіткі не хадзі) з разнастайнай ліслівасцю рэагаваў на гэту пахвальбу і ўсяляк падбадзёрваў Пуціна ў адказ.
Цяпер жа, пасля чарады ваенных няўдач, Пуціну выхваляцца зусім няма чым. Таму і размаўляць што з Макронам, што з Лукашэнкам яму больш не хочацца. Яно і зразумела, мужчыну ў яго ўзросце цяжка прызнаваць сваю поўную сілавую імпатэнцыю».