Уладзімір Пастухоў: Бачу ў тым, што адбываецца, шмат пазітыву
Пуціна прыпякло так моцна, што дзесяці дзён не дацягнулі ўласна да памятнай даты — 1 верасня, гадавіны трагедыі ў Беслане дваццаць гадоў таму, калі ў 2004-м школу захапілі тэрарысты. Гісторык і палітолаг Уладзімір Пастухоў у сваім тэлеграм-канале разважае пра паездкі расійскага цара да каўказскага князя і наведванне па дарозе школы ў Беслане.
Малюнак Midjourney
Цяжкія будні посткамуністычнага застою на крыві…
Пуцін у Беслане
Усе абураюцца цынізмам Пуціна, які скарыстаўся трагедыяй у Беслане для таго, каб даць «правільны спін» у трактоўцы «сітуацыі» ў Курскай вобласці:
— Гэта не вайна, а тэрарысты: яны былі, ёсць і будуць — мы іх будзем знішчаць — але ахвяры непазбежныя. Карацей, «арміі няма, але вы трымайцеся».
— Гэта вялікая, але лакальная трагедыя — яна ніяк не звязаная з нашай палітыкай — шкада людзей, якіх гэта закранула. Але ўсе астатнія могуць спаць спакойна — мяжа на замку, мы проста кудысьці падзелі ключ — але мы абавязкова знойдзем — усіх.
Я ж бачу ў тым, што адбываецца, шмат пазітыву.
Па-першае, грамадская думка яго па-ранейшаму хвалюе. Мог бы проста, як напісаў Даўлатаў, «класці з прыборам». Аднак не рызыкуе, вымушаны выкручвацца і тлумачыцца.
Па-другое, яго прыпякло так моцна, што дзесяці дзён не дацягнулі ўласна да памятнай даты — 1 верасня (трагедыя ў Беслане здарылася 1 верасня 2004 года). А што так? Яшчэ 10 дзён без думкі пра тое, што УСУ — гэта горш, чым бесланскія тэрарысты, краіна б не працягнула?
Глядзіце таксама
У цэлым я, як чалавек, што палову свайго свядомага жыцця назіраў, як ствараюцца такога кшталту рэчы ў калякрамлёўскіх «think tanks», не падзяляю ажыятажу вакол гэтага відавочнага (і чарговага) высмактанага з паліттэхналагічнага пальца крамлёўскага гафа. Рэальны ўплыў на грамадскую думку падобныя задумкі аказваюць вельмі рэдка — часцей за ўсё закладзены ў іх імпульс проста ігнаруецца грамадствам. Гэта ў пэўным сэнсе прыклад не маральнай дэградацыі Пуціна (не палічыце, што апраўдваю), а апаратнай дэградацыі Крамля.
А што ж Пуцін? А ён жа ў пэўным сэнсе закладнік майстроў чорнага піяру: калі стаіць у графіку, значыць, «вартыя боты», трэба браць. І, наадварот, усё, што не ў графіку (маральныя сумневы, напрыклад), — як вядома, на дупы.
Той, хто доўга жыў побач з кухняй, не павінен наведваць рэстараны. Я проста бачу гэтую карцінку алеем — дарадцы пішуць ліст з прапановамі па менеджараванню «сітуацыі» ў Курскай вобласці.
Рабочая група, некалькі супрацоўнікаў, некалькі камандзіраваных, пару кансультантаў (адзін пацірае пенснэ, якое трэснула).
На парадку дня адно пытанне: як адцягнуць увагу ад «сітуацыі» на той час, які трэба браваму Генштабу, каб даць ёй рады.
Глядзіце таксама
Накідваюць ідэі:
Не прыцягваць лішняй увагі, не цыкліцца на тэме, падкрэсліваць лакальны характар таго, што адбываецца… — Добра, але мала. Што яшчэ?
Панізіць градус, звесці да мінімуму ваеннае значэнне, прыраўняць да чагосьці «штодзённага», тыпу — да тэракту, маўляў, дрэнна, але ў цэлым норма. — Таксама добра. Але як?
А няхай ён з'ездзіць кудысьці, дзе чачэнцы тэракт калісьці зладзілі, і скажа, што ўкраінцы — гэта яшчэ горш… — Дапусцім. А куды?
Ды хоць куды. Ну, у Беслан, напрыклад, — гэта якраз па дарозе з Баку ў Грозны. — Гэта зручна, але там жа 1 верасня юбілей?
Ды якая розніца — адзначым крыху раней…
Ну, увогуле, неяк так. Цяжкія будні посткамуністычнага застою на крыві.
Глядзіце таксама
Паездка Пуціна да Кадырава
Двойчы за апошні час маскоўскі цар наведваў каўказскага князя ў яго вотчыне: пасля таго, як атрады князя затрымаліся ў аўтамабільным заторы і не паспелі на бітву з «Вагнерам», і пасля таго, як гэтыя ж атрады размінуліся з УСУ, якія прайшлі міма. Тэндэнцыя, аднак…
Зразумела, што ідзе гандаль. Даўгі трэба сплочваць… Цар хоча наўзамен квартала імя сябе атрымаць жыцці чачэнцаў, якімі ён засее курскія поля. Князь палічыў за лепшае б разлічыцца гучнымі словамі, у крайнім выпадку — аддаць Cybertruck.
Па сутнасці, Пуцін прыехаў на стрэлку, на якой ад Кадырава запатрабуюць пацвердзіць лаяльнасць справай (жыццямі сваіх байцоў), але дадуць і асабісты суцяшальны прыз — якую-небудзь долю ў якім-небудзь энергетычным міжсабойчыку. Напрыклад, з Азербайджанам.