Алена Леўчанка: Яны ніколі не змогуць забіць дух і сілу беларускага народа

Баскетбалістка Алена Леўчанка, якая адседзела на Акрэсціна 15 сутак за ўдзел у несанкцыянаваным мерапрыемстве, стала госцем прамога эфіру ў інстаграме Свабоднага аб'яднання спартсменаў. Яна распавяла пра тое, як маральна спраўлялася з заключэннем пад варту і што думае пра калегаў, якія да гэтага часу не выказаліся аб сітуацыі ў краіне.

Аб падтрымцы беларусаў

Баскетбалістка падзякавала за падтрымку беларусаў і прызналася, што не чакала ўбачыць такую колькасць паведамленняў пасля выхаду на волю.

— Мне здаецца, у мяне тысячы новых паведамленняў са словамі падтрымкі. Аж да таго, што людзі пішуць: прыходзьце да нас на бясплатны манікюр-педыкюр, прыводзьце вашу маму, прыязджайце да нас у сядзібу, звяртайцеся за любой дапамогай. Я шчаслівая ўсведамляць, што такія людзі ёсць. І хачу, каб яны ведалі: я прачытаю кожнае паведамленне і кожны каментар і па магчымасці паспрабую ўсім адказаць.

Калі цяпер я выязджаю ў горад, то ўсюды адчуваю падтрымку. Людзі глядзяць на мяне ў банку, з суседніх машын, у аптэцы. З некаторымі мы вітаемся і вельмі міла гутарым. Гэта надае мне ўпэўненасці, што я не адна, мяне падтрымлівае велізарную колькасць людзей, і дае ўсведамленне: мы рухаемся ў правільным кірунку.

Алена Леўчанка адзначыла, што цяпер адчувае сябе нармальна.

— Побач са мной сябры і блізкія. Куды б я ні пайшла, людзі падтрымліваюць мяне. Але я не выключаю таго, што, магчыма, мне спатрэбіцца дапамога псіхолагаў. Я гэтага не саромеюся.

Самае цяжкае сёння — гэта ўсведамляць, што там, у камеры, у тых умовах, засталіся людзі, з якімі мы разам правялі час. Я за гэта вельмі перажываю. За вельмі кароткі тэрмін дзяўчынкі, з якімі я дзяліла камеру, сталі не проста дзяўчынкамі, а нечужымі людзьмі, нашы погляды нас вельмі аб’ядналі.

Пра ўмовы ўтрымання

Раней падчас судовага паседжання Леўчанка распавядала пра ўмовы ўтрымання арыштаваных на Акрэсціна. Падчас прамога эфіру яна ўспомніла яшчэ некалькі дэталяў.

— Цягам трынаццаці дзён мы спалі без матрацаў і пасцельнай бялізны, якую ў нас забралі. Тады ж, 2 кастрычніка, у камеры знікла гарачая вада і перастаў змывацца туалет. Я, вядома, да гэтага часу не разумею, навошта трэба так рабіць. Хаця многія могуць запярэчыць: як ты не разумееш, для чаго гэта ўсё?

Вядома, я адэкватны чалавек і разумею, што адбываецца ў краіне. Але ўсё роўна першая рэакцыя была такая: можа быць, мы чагосьці не ведаем, нешта адбылося ці мы дзесьці правініліся?

Побач са мной знаходзіліся адэкватныя адукаваныя людзі, якія займаюць нейкія пасады. І вось прыйшла ідэя, як высветліць, вада знікла толькі ў нас ці ва ўсіх. Насупраць у камеры сядзелі хлопцы. Калі мы выходзілі, то звычайна махалі ім рукой. Калі яны нас заўважалі, махалі ў адказ. І вось я вырашыла атрымаць у іх хоць нейкую інфармацыю.

Калі ў камеру прыносілі сняданак, абед і вячэру, то адкрывалі спецыяльнае акенца, якое часам не цалкам зачынялася. Я вырашыла гэтым скарыстацца. Узяла кніжку, напісала на вокладцы пытанне «у вас ёсць гарачая вада?», прасунула яе ў шчыліну і спрабавала зрабіць так, каб хлопцы ўбачылі і адказалі нам. У рэшце рэшт яны прачыталі і кіўнулі: «Так, у нас ёсць».

Тады мы з дзяўчынкамі ўжо пачалі разумець, што ніякая гэта не згуба гарачай вады ці адключэнне па ўсім ЦІП, а нешта не тое канкрэтна ў нашай камеры.

Аб малітвах і медытацыі

Алена таксама распавяла, што перажыць арышт ёй дапамаглі медытацыі і малітвы.

— Я разумела, што я ў турме, а не на курорце або ў санаторыі. Але нават там, у камеры, старалася знайсці час для сябе, для медытацыі. Я веру ў Бога, гэта таксама для мяне важна. І не буду казаць, што я такая моцная. Калі ўсе сціхалі і ішлі спаць, гэта было маё час памаліцца і паплакаць, пасля чаго мне рабілася лягчэй. Менавіта тады я знаходзіла баланс і спрабавала заснуць, хоць гэта складана было назваць сном.

Аб маўчанні знакамітых калегаў

На пытанне, Як Леўчанка ставіцца да маўчання знакамітых калегаў, яна адказала:

— У наш час цяжка не асуджаць. Мы ўсе знаходзімся ў такім эмацыйным стане. Пасля выбараў некаторыя спартсмены выказаліся супраць гвалту. Так, быў час, калі такое мела месца быць. Але мы прайшлі кропку незвароту. І зараз, магчыма, лепш ужо нічога не казаць. Гэта выглядае, як быццам чалавек спрабуе проста адзначыцца.

Я лічу, што ў кожнага чалавека ёсць сумленне. Калі гэтым людзям, якія маўчаць, сёння спіцца нармальна, то што тут скажаш. Я ўпэўненая, усё выдатна ведаюць, што адбываецца. І калі яны маўчаць, што ж, рухаемся далей.

Аб планах на будучыню

Гаворачы аб планах на будучыню, топ-баскетбалістка адзначыла:

— Цяпер я жыву сённяшнім днём, атрымліваю асалоду ад часам з блізкімі. Што тычыцца баскетбола, то планаў заканчваць кар’еру ў мяне няма, хоць некаторыя ўжо называюць мяне былой баскетбалісткай. Але красоўкі на цвік я вешаць пакуль не збіраюся.

Напрыканцы эфіру Алена Леўчанка звярнулася да беларусаў:

— Мае дарагія беларусы, нас могуць запалохаць, нам могуць пагражаць, нас могуць збіць і пасадзіць. Але яны ніколі не змогуць забіць дух і сілу беларускага народа. Ведайце, што нас шмат, мы разам і мы адзін аднаго падтрымліваем.

Паводле sport.tut.by, пераклад НЧ