УСУ у Курску: Як на шахматнай дошцы вайны Украіна дамалявала новыя клеткі
Чым цікавая Курская аперацыя? Нечаканы перахоп ініцыятывы — Украіна не падладжваецца пад жаданні і магчымасці Пуціна, а мяняе пункт погляду на ўсю вайну.
Спецыяльная Курская аперацыя — гэта не перагортванне шахматнай дошкі, як часта пішуць, а дамалёўванне да яе новых клетачак, як паказана ў мемным малюнку. Проста зафіксуем факт, што Украіна сышла з каляіны перадвызначанасці, піша тэлеграм-канал Рамана Шрайка.
Час крыху абагульніць стратэгічна-палітычны кантэкст таго, што адбываецца апошнія два тыдні на расійска-украінскай вайне.
Увесь шалёны паток, які ляцеў на тэму перамоваў (і на Захадзе, і на Усходзе, і ад украінскіх унутраных крыніц) абапіраўся на простую логіку: Расію нельга перамагчы ў спаборніцтве патэнцыялаў, таму патрэбныя перамовы.
Таму што — вы ж бачыце! — у Пуціна ўсё атрымліваецца. Так, велізарнай крывёю, неапраўданымі стратамі, коштам будучыні Расіі — але ён прасоўваецца на Данбасе. Ва Украіны вялікія праблемы, а цяпер, калі яшчэ і Трамп пераможа — ну дакладна патрэбныя перамовы. А эскалацыю праводзіць нельга, таму што ядзерная бомба або перанясенне вайны ў Балтыю.
У лінейнай вайне без зменаў і рэзкіх рухаў логіка Пуціна працавала: ён цісне, Украіна паступова здае тэрыторыі — так, вельмі-вельмі павольна, але здае, Захад баіцца эскалацыі — і таму трэба саступіць.
Плюс на гэта працаваў псіхалагічны ціск на ваеннае і грамадзянскае насельніцтва Украіны шляхам пастаяннага ракетнага тэрору і працы інфармацыйнай арміі РФ.
Плюс прапаганда Пуціна выдатна адпрацавала тэму, што «Украіна ўсё роўна не ўмее ў наступальныя аперацыі».
Поспехі ў Харкаўскай і Херсонскай вобласці забыліся, а ва ўсіх перад вачыма было контрнаступленне 2023 года. А яго вынікі выклікалі ўсеагульнае расчараванне ва Украіне і на Захадзе.
Усё гэта павінна было стварыць вобраз «непераадольнасці» расійскага рэжыму.
Ва ўмовах, калі Пуцін прыцягвае да вайны ўсё больш і больш старой тэхнікі, сцягвае на Данбас літаральна ўсё, што можа хадзіць і ездзіць дзеля яшчэ некалькіх кіламетраў, мне ўсё гэта прасоўванне на Данбасе нагадвае all-in на зэро.
Глядзіце таксама
Але, як бачым, яно працавала. І калі б украінцы таксама ўсе сілы і сродкі ўжылі для баёў на Данбасе — дык заставаліся б у спрыяльнай для Пуціна логіцы.
Таму ваенна-палітычнаму кіраўніцтву Украіны і яе заходнім партнёрам трэба было выходзіць з тупіка.
Уласна, асіметрычныя дзеянні — адзіная магчымасць для гэтага.
Паспяховая наступальная аперацыя ў Расіі даказала тры рэчы:
Украіна ўмее наступаць. Калі мае спрыяльныя ўмовы, а не штурмуе ўмацаванні ў лоб. Калі захоўвае інфармацыйную цішыню. Калі можа праявіць крэатыў: гэта, дарэчы, прывітанне тым, хто пытаецца чаму Куршчына, а не Данбас і не зноў поўдзень.
Інвестыцыі ў перамогу Украіны — апраўданыя. Таму што Украіна можа праводзіць эфектыўныя наступальныя аперацыі, калі ў яе ёсць сілы. У Пуціна не хапае сіл на ўсю лінію фронту.
Чырвоныя лініі Пуціна — блеф. Так, імгненнага перагляду не адбылося і не магло, таму што палітыка і бюракратыя вельмі інерцыйна думаюць. Ім патрэбны час. Але зрух у інфармацыйнай прасторы Еўропы і ЗША адбыўся, гэта заўважна для кожнага, хто чытае іх прэсу. Трэба час для прыняцця і публічнага абгрунтавання неабходных рашэнняў.
Глядзіце таксама
У цяперашні час ёсць тры катэгорыі людзей, якія спрабуюць абясцэніць аперацыю Сіл абароны Украіны па перанясенні вайны на тэрыторыю ворага — пуцінскія прапагандысты, украінскія здраднікі, а таксама ўрад КНДР.
Большасць заходніх аглядальнікаў сыходзяцца на формуле, што гэта наступленне — рашэнне рызыкоўна, але апраўданае палітычна і ваенна як спосаб ціснуць на Пуціна і яго войска.
Тут трэба нагадаць яшчэ адну рэч — за што менавіта ідзе вайна на гэтым яе этапе. Асабліва ў кантэксце прасоўвання расіян на Пакроўск і таго, што менавіта яны прасоўваюць ва ўкраінскае інфармацыйнае поле тэзіс, нібыта УСУ «здаюць Данбас у абмен на Курск».
Вайна ідзе за знясіленне непрыяцеля і пазбаўленне яго здольнасці працягваць вайну. Каб прымусіць яго весці перамовы з пазіцыі сілы для Украіны ці як мінімум з пазіцыі парытэту.
Гэтай мэты можна дасягнуць двума шляхамі — альбо нанесці лінейную і наўпроставую вайсковую паразу (пакуль для гэтага ўмоў няма), альбо ж спалучэннем вайскоўцаў і іншых інструментаў падарваць сацыяльную і палітычную легітымнасць Пуціна — як мінімум весці вайну, як максімум — кіраваць Расіяй.
І пра Данбас. Па-першае, вы рана хаваеце Пакроўск. Па-другое, нагадаю: Украіна ўжо губляла ў гэтай вайне і Купянск, і Ізюм, і многае іншае. Вораг быў пад Кіевам і акруговай Харкава. Але цяпер РФ вельмі далёкая ад гэтых межаў.
Украіна ж перанесла вайну на тэрыторыю агрэсара. Такія вось справы.
Глядзіце таксама
Паводле сацсетак, www.ponomaroleg.com