1. Архіў
  2. Блогі
  3. Блог Генадзя Кеснера

Імперскі заскок

Блог Генадзя Кеснера

Тое, што робіць апошнім часам расійскае кіраўніцтва, не паддаецца логіцы ХХІ стагоддзя. Былая (а ці былая?) імперыя нібы выхамянулася ці то з комы, ці то з белай гарачкі ды пачала пагражаць вайною ў амаль што самым цэнтры Еўропы.

І пагражаць каму? Украіне, дзе пражываюць 46 мільёнаў чалавек. Украіна, якая апошнімі тыднямі зведала сотню загінулых падчас змагання з прарасійскім і пракарумпаваным рэжымам Януковіча, здавацца не збіраецца. Ці ж дойдзе справа да новага кровапраліцця, толькі ўжо на міжнародным, міжвайсковым узроўні? 

Падавалася, з ганебнымі ўцёкамі з Украіны Януковіча і ягонай хеўры сітуацыя ў нашай паўднёвай суседкі мусіла б наладжвацца. І так бы, можа, і было б, калі б не вывявіў свой аскал сапраўдны правакатар падзеяў, якія сёння назіраюцца ва Украіне. Пасля таго, як гэбэшнік Пуцін і ягоны так званы парламент, гэтым разам у асобе Савета Федэрацыі на чале з сучаснай палітычнай “салтычыхай” Матвіенкай даравалі сабе права ўвесці войскі на тэрыторыю незалежнай краіны (якая, заўважым, старшынюе ў (цяпер ужо можна казаць) так званай Садружнасці Незалежных Дзяржаваў!), стала відавочным, хто ёсць сапраўдным крэсівам у падпале сітуацыі на Чарнаморскім узбярэжжы, да не толькі. 

Імперыя, якая б яна ні была, ніколі не згаджаецца з тым фактам, што яе паменшала, да таго часу, пакуль яна не знікне ўвогуле. Парэшткі былой імперыі Пятра І, які не быў нічым не лепей за Івана Жахлівага, у выглядзе сённяшніх пуціных ды ягоных памагатых спрабуюць вярнуць сабе былую веліч. Але, мякка кажучы, з пераменным поспехам. 


Паспяховая (з пункту гледжання Крамля ды некаторых іншых) Алімпіяда “знесла дах” у валадароў “Першапрастольнай”, якія выдумалі сабе, што цяпер могуць вырашаць лёс Сусвету.        

Крымскія манкурты (а такіх хапае паўсюдна) разам з тымі, хто яшчэ не верыць у падзенне ў палітычную бездань Януковіча (у некаторых іншых раёнах), дакладна прадэманстравалі, хто ёсць пятаю калонаю ў незалежнай краіне. Яны гатовы здаць на закланне ўсходняму монстру вялікую незалежную дзяржаву, якая была, хоць і фармальна, але заснавальніцаю ААН. 


Маскоўскім “ястрабам” толькі таго і трэба. Ім толькі дай загад. Вось і ў жніўні 2008 года яны такі загад атрымалі, і гісторыя пачатку трэцяга тысячагоддзя ад Раства Хрытова атрымала новую, дзякую Богу, кароткатэрміновую вайну на тэрыторыі былога СССР (расійская пяцідзённая інтэрвенцыя ў Грузію 08.08.08 – 13.08.08). Зараз Масква імкнецца развязаць вайну новую. Але Україна – не Грузія. І наступствы могуць быць значна горшыя для ўсіх бакоў. 

Навошта гэта трэба Пуціну і ягонаму атачэнню? Толькі для таго, каб наталіць свае комплексы недарасля. Пачынаў сваю кар’еру ў савецкай імперыі, а цяпер мусіць працаваць у “развіваюшчэйся” краіне. Хоць і царом – прэзідэнтам з неабмежаванымі магчымасцямі і паўнамоцтвамі. Вось цяпер, маўляў, калі Україна зноў “здрапала” з вялдікадзяржаўных кіпцюроў, ёй трэба паказаць яе месца. І тут усе сродкі добрыя. Нават вайна. 


Але хто ж апынецца пераможцам? Маскоўская эліта? Кіеўская, амерыканская ці еўрапейская? Не ведаю, але адназначна не ўкраінскі народ. І не народы Еўропы. Дарэчы, і не расійцы. 
А вось усе тыя пазітывы ад “Сочы-2014” можна дакладна забыць, усё кату (палітычнаму) пад хвост. Відаць, палітычнага гарбыля і труна не выправіць.