	Зараз	Увечары	Уночы	Заўтра ўдзень
Мінск	+18℃	+13℃	+9℃	+17℃
Брэст	+19℃	+16℃	+10℃	+20℃
Віцебск	+16℃	+14℃	+9℃	+15℃
Гомель	+18℃	+14℃	+12℃	+19℃
Гродна	+17℃	+15℃	+7℃	+18℃
Магілёў	+14℃	+13℃	+9℃	+15℃

Блог Каці Колб

І яшчэ раз пра Смаленск

Мінулы тыдзень прайшоў у Польшчы пад знакам новых акалічнасцяў смаленскай катастрофы. Была праведзена эксгумацыя двух цел, і Галоўная вайсковая пракуратура афіцыйна аб’явіла, што ў працэсе ідэнтыфікацыі рэшткаў ахвяр катастрофы былі дапушчаны істотныя памылкі.

29-09-2012

Я буду верыць у карму

На падзеі 19 снежня я кожны дзень чую самыя розныя рэакцыі, усе сеткі проста бурляць каментарамі і спрэчкамі. Мяне насцярожвае нейкі надта спрошчаны падзел на «свой-чужы і бачанне ўсяго толькі ў адным колеры.

28-12-2010

Ваш выбар

Прэзідэнцкія выбары ў гэтым годзе па колькасці кандыдатаў пераўзышлі ўсе прагнозы, але для сябе нейкага выбару я так і не знайшла. Як і не знайшла хоць якой прычыны пайсці на выбары.

17-12-2010

Animal guide

Праглядзела перадачу пра розныя пароды котак і задумалася аб прызначэнні хатніх жывёл. Усе яны маюць якія-небудзь асаблівасці і па-свойму файныя ці кепскія. Я не буду казаць пра іх важнасць для чалавека, прывязанасць да яго, нават сяброўскія адносіны. Падыду да гэтага пытання выключна утылітарна :) Разгледзім самыя папсовыя варыянты кватэрных любімцаў.

23-11-2010

I'm driving too fast, I'm driving too far

Дзяўчына за рулём – гэта сацыяльная з’ява, прыдуманая мужчынамі-кіроўцамі. Такі феномен пераважна звязаны з чалавечай неабходнасцю спіхнуць на кагосьці віну дарозе і з рэалізацыяй уласных комплексаў. У жанчын ён прыводзіць да стойкага ўспрымання сябе як «чайніка. Але ўсё гэта не больш, чым мужчынская змова.

07-11-2010

Памяці Паўла Алегавіча Лойкі

Калі прыходзіш у новае месца, то ўражанне пра яго складаваецца па людзях, якія цябе сустракаюць. Так, маё знаёмства з гістфакам, калі адкінуць дзіцячыя ўспаміны, пачалося з лекцый Паўла Алегавіча. Заўсёды чаканых, цікавых і сапраўды захапляльных.

24-10-2010

Прымушалі, прымушаем і будзем прымушаць!

Мой факультэт заўсёды быў у перадавіках, што б гэта ні было. Гэта і знакамітая рэформа вышэйшай адукацыі, якая так і не была да канца праведзена, але ў выніку якой вывучэнне гісторыі на гістфаку спыняецца на трэцім курсе. Гэта і згон на выбары. Наш дэкан заўсёды быў і застаецца вельмі выканаўчым. Вось і ў гэтым годзе распачаў падрыхтоўку першым.

03-10-2010

No brain, no pain

Нядаўна даследчыкі прыйшлі да высновы, што шмат думаць небяспечна.

22-09-2010

Дзённік памяці. Маё месца.

Пісаць пра дарагое вельмі цяжка. Пісаць пра Кавальцы для мяне складана ў двайной ступені. Па-першае, для тых, хто ніколі не быў на раскопках мае словы застануцца пустымі. А па-другое, гэты археалагічны сезон быў там апошнім. Таму мой артыкул будзе толькі нікчэмнай спробай адлюстраваць тыя пачуцці, якія былі ў нас на сэрцы перад ад’ездам.

28-09-2009

Польская трагедыя 1939 года

Калі савецкія лідэры казалі, што «Польшча стала першым хаўруснікам Гітлера, а трагедыя ў Катыні была злачынствам нацыстаў, то сучасныя расійскія кіраўнікі нарэшце перагледзелі гэту пазіцыю. Праўда, Уладзімір Пуцін папрасіў прабачэння ў звычайнай для рускіх манеры.

07-09-2009

Чарнобыль з намі. Некалькі рэцэптаў самавыратавання.

Аварыя на Чарнобыльскай АЭС адбылася ўжо 23 гады таму, але з наступствамі катастрофы мы змагаемся дагэтуль.

27-04-2009

Ruste! Butor! Voyou!

Учора я ездзіла ў паліклініку рабіць рэнгенаўскі здымак. Працэдура простая і не займае шмат часу, але запомніцца, відаць, надоўга. Высветлілася, што я вінаватая ва ўсіх праблемах рэнгенлабаранткі. Здавалася, што ор пачаўся яшчэ з парогу і скончыўся толькі тады, калі я зачыніла за сабой дзверы. Ніколі раней не звяртала ўвагі, што хамства ў нашай краіне на кожным кроку. Але вось як з ім змагацца?

01-04-2009

10 гадоў пасля

Гэтыя ўгодкі БНР былі для мяне асаблівымі. Роўна дзесяць гадоў таму мяне першы раз узялі на шэсце. Тады я была яшчэ зусім малым дзяўчом у беленькай шубцы з чырвоным шалікам. Я памятаю тое незабыўнае пачуццё эйфарыі, той настрой, тую атмасферу, калі хацелася нешта рабіць, дзейнічаць. Тады я ўпершыню адчула нейкі дух грамады, стала часткай нечага значнага... У гэтым годзе я ішла да Акадэміі навук, як на працу. Ужо не было тых эмоцый, тых спадзяванняў, таго натхнення. Для мяне застаўся нязменнным толькі чырвоны шалік. Я паглядзела навокал і зразумела, як усё змянілася за гэтыя дзесяць гадоў.