Праблемы ўзнікаюць, таму што пра іх пішуць журналісты

Грамадства

У дзіцячым аповедзе класіка савецкай літаратуры Максіма Горкага быў цікавы персанаж — жаўтароты верабей Пудзік. Ён любіў усё тлумачыць па-свойму. Вецер дзьме, таму што дрэвы гайдаюцца, быў упэўнены ён.



head_in_the_sand.gif

Праблемы існуюць, таму што пра іх пішуць журналісты. Нярэдка складаецца адчуванне, што ў міністэрствах, ведамствах, банках, на прадпрыемствах і ў арганізацыях розных формаў уласнасці думаюць менавіта так. Інакш як растлумачыць званкі ў рэдакцыю пасля чарговай нязручнай публікацыі?

«Навошта вы пра гэта напісалі?», «Хто вам даў права пра гэта пісаць?» і нават «Прыбярыце гэта зараз жа, а не тое...». Чалавека на тым канцы провада не цікавіць сутнасць праблемы, больш за ўсё яго хвалюе ў дадзены момант гонар мундзіра і ўласная далейшая доля.


Яшчэ адзін «вінаваты» у вачах сляпога ад лютасьці чыноўніка ці прадстаўніка прадпрыемства - прэс -сакратар. Чаму не даведаўся загадзя, не папярэджваў і не спыніў публікацыю шкоднага матэрыялу? Прэс-сакратар ў тэрміновым парадку піша тлумачальную: як так атрымалася, што небяспечная інфармацыя прасачылася ў прэсу. Прэс-сакратар таксама пакрыўджаны на СМІ. Вечар пятніцы не атрымаўся, рыбалка на выходных адмяняецца.
Пры гэтым паводзіны чыноўнікаў і, напрыклад , прадстаўнікоў прыватных кампаній нічым прынцыпова не адрозніваюцца. Проста да прадстаўнікоў улады ў журналістаў заўсёды больш пытанняў.


Прызнаць памылку — гэта апошняе, што можа зрабіць чыноўнік. І ці зробіць? Бо для многіх журналіст — гэта падступны класавы вораг, сэнс існавання якога заключаецца ў тым, каб піць кроў ні ў чым не вінаватых немаўлятаў чыноўнікаў. А праблема, пра якую журналіст піша, у вачах чыноўніка мае другараднае значэнне. Ці нават яе наогул няма.


Дапусцім, цуд адбылося, і чыноўнік ўсё ж такі прызнаў наяўнасць праблемы. Трэба ж кагосьці пакараць! Каго? Ну не сябе ж. Звольніць лекара, пазбавіць прэміі настаўніка... Усё зразумела: перагібы на месцах. У сістэме заган няма.

Пытанне прадастаўлення інфармацыі — асобная балючая тэма. На днях Беларуская асацыяцыя журналістаў выдала рэйтынг закрытасці ведамстваў. Самым закрытым аказалася Міністэрства аховы здароўя. На другім месцы Мінсельгасхарч, на трэцім — КДБ.


Я не ведаю, колькі было апытана журналістаў пры складанні рэйтынгу, як і з якімі пытаннямі яны звярталіся да чыноўнікаў, якія выданні яны прадстаўлялі і на падставе чаго чыноўнікі ім давалі адлуп.
Бываюць розныя чыноўнікі. Бываюць розныя журналісты. Не выключаю, што ў чыноўніка могуць быць падставы не даць інфармацыю канкрэтнаму журналісту.


Чаму чыноўнік дае адлуп? Баіцца. Не дазволілі. Не ведае. Не можа ці не хоча даведацца. Не давярае. З уласнай шкадлівасці.


Што з гэтым рабіць?
Заставацца прафесіяналамі і не здавацца, задаваць пытанні і дамагацца свайго, не баяцца адлупу і пагроз. Таму што мы чацвёртая ўлада. Таму, што нам давяраюць нашы чытачы. Таму, што яны нам дапамагаюць: паведамляюць пра праблему, дасылаюць фота і відэа — і спадзяюцца на тое, што мы дапаможам разабрацца. Мы стараемся. І часта атрымліваецца.
Як паводзіць сябе з журналістамі. Памятка для чыноўніка

Ты журналисту никогда нигде не отвечай, Ни в чем ему не доверяй: Все журналисты врут. И трубку лучше не снимай, А если вдруг придут, То сразу быстро удирай –  Туда, где не найдут. 


Марына Золатава, news.tut.by