«Замест міратворчых ілюзій за гарантыі сваёй стабільнасці гаранту трэба прапаноўваць рэальны кошт»

Аўтар тэлеграм-каналу «Лісты да дачкі» піша пра праваленую невыканальную місію беларускага пасярэдніка паміж ЗША і Пуціным. Мала таго, што пасля сустрэчы з сяго-таго амерыканскім генералам Пуцін яго да сябе не падпусціў, дык яшчэ і Трамп цверазее.

Трамп пагаварыў з Пуціным праз тэлефон і заўважыў, што Пуцін не хоча з ім дамаўляцца пра мір ва Украіне. Унікальны, я лічу, прыклад праніклівасці і тонкага палітычнага аналізу. Сапраўды, прайшло ўсяго нейкіх паўгода, цягам якіх Пуцін казаў, што ён не хоча дамаўляцца пра мір ва Украіне. 

Але я цяпер не пра гэта. Я цяпер пра тое, што ў размове Пуціна і Трампа быў яшчэ трэці зацікаўлены гэтай размовай бок. Які ў размове не ўдзельнічаў, але ў якога да гэтай размовы быў асаблівы асабісты інтарэс. 

Таму што сёй-той жа выяўляў з сябе вялікага спецыяліста па мірным урэгуляванні Пуціна. Казаў, што толькі ён можа выканаць пасярэдніцкую місію дзеля міру ва ўсім свеце. Прывабіў да сябе амерыканскага генерала і шэсць з паловай гадзін распавядаў яму пра сваё міжрэгіянальнае значэнне і пасярэдніцкія таленты.

Вунь беларускі тэлевізар дагэтуль захапляецца міратворчай місіяй свайго гаранта. Ну, тэлевізару для захаплення шмат не трэба. Яму гаранта пакажы, ён ужо і захапіўся. 

Але цяпер атрымліваецца, што ніякай карысці, акрамя захаплення ў тэлевізары, не здарылася. Прызнанне Трампа афіцыйна зафіксавала той факт, што пасярэдніцкая місія ў кагосьці не задалася. Вось ты шэсць з паловай гадзін распавядаеш амерыканскаму генералу пра свае асаблівыя пасярэдніцкія здольнасці, а потым аб'ект твайго пасярэдніцтва не хоча цябе сам-насам з сабой нават бачыць. У кагосьці быў тыдзень пасля сустрэчы з генералам, каб прадэманстраваць свае ўплывовыя здольнасці. І дзе яны, пытанне?

Мы з табой, вядома, і раней не сумняваліся, што ніякіх уплывовых здольнасцяў у мінаючага гаранта няма. Але цяпер, пасля прасвятлення Трампа, гэты факт становіцца відавочны нават для тых амерыканскіх генералаў, у якіх, можа, былі якія-небудзь ілюзіі.

І я табе, вядома, не скажу, што гэты факт многае мяняе ў адносінах мінаючага гаранта з амерыканцамі. Каб нешта змяніць у адносінах, трэба ўсё ж такі спачатку мець адносіны. Але ён шмат што мяняе ў рэгіянальнай місіі гаранта і яго сусветнагеапалітычным значэнні.

Вось пакуль Трамп не расчараваўся, можна было ствараць ілюзію пасярэдніцкага працэсу. Нават рабіць выгляд, што ад гэтага пасярэдніцкага працэсу ёсць нейкая карысць, якую проста пакуль не відаць няўзброеным вокам. А цяпер жа ніхто ў гэты бок і глядзець не захоча. 

Я гэта ўсё да чаго? Да таго, што калі раней сёй-той думаў, што ў яго ёсць шмат часу, каб выяўляць канструктыўную нармалізацыю адносін, то цяпер трэба паспяшацца. Таму што часу, атрымліваецца, ужо і не засталося. Ніхто з ім у пасрэдніцкую місію далей гуляцца не будзе. І замест міратворчых ілюзій за гарантыі сваёй стабільнасці трэба прапаноўваць рэальны кошт. 

Таму што сёй-той выпусціў ужо шмат магчымасцяў з таго часу, як сокалы скінулі пацука на прыступкі Дома Урада ў дзень адмовы ў рэгістрацыі кандыдатамі ў прэзідэнты Бабарыку і Цапкалу.