«Падарваная дзіцячая пляцоўка не паніжае ўзроўню баяздольнасці УСУ»

У адказ на выбух на Крымскім мосце Пуцін робіць тое, што атрымліваецца ў расійскай арміі, піша аўтар тэлеграм-канала «Лісты да дачкі». А атрымліваецца ў яе ваяваць з мірным насельніцтвам. Таму што ваяваць з украінскай арміяй неяк не выходзіць.

Пуцін учора ўначы рабіў страшны твар. Яму дакладвалі пра інцыдэнт на Крымскім мосце, а ён рабіў страшны твар і казаў, што гэта тэрарыстычны акт. Ну ты ў курсе, што Крымскі мост — гэта была такая чырвоная лінія, кропка незвароту, помсціць буду я і помста застанецца са мною. Такія ўвогуле ўсе справы. Вось страшны твар — гэта, мабыць, элемент асіметрычнага адказу. Кожны несаўдзельны, убачыўшы такое, абавязкова павінен ва ўсім раскаяцца.

Уражанне было, вядома, трохі змазана дрыготкім голасам і тым фактам, што на наданне твару адпаведнага выразу спатрэбілася гадзін сорак. Я так разумею, спачатку хацелі абысціся «інцыдэнтам, наступствы якога будуць ліквідаваны ў самыя кароткія тэрміны». Але хваля патрыятычнай панікі ад упалых пралётаў узляцела так высока, што прыйшлося адпавядаць.

Ужо не ведаю, ці выпадкова так супала, але пасля таго, як крэйсер Масква стаў на ахову Крымскага моста, Казахстан, Арменія і Кыргызстан адмянілі свой удзел у вучэннях АДКБ. А гэта было, між іншым, «непарушнае братэрства». І вось варта было ўпасці аднаму адсотку аднаго моста, і тры браты вырашылі пашукаць сабе новую сям'ю.

А бліжэйшы саюзнік, якому падзецца няма куды, захваляваўся. Пасла Украіны выклікалі ў беларускі МЗС, каб расказаць яму, адкуль на Беларусь рыхтуецца напад. Беларускі памежны камітэт заклапаціўся аб тым, што ўкраінскія памежнікі недружалюбна ўмацоўваюць сваю мяжу на беларускім кірунку. І я ўжо не кажу аб сведках стабільнасці, якія месцамі не панікуюць ужо нават гучней, чым патрыятычныя расійскія блогеры.

І цяпер выразам твару адказ, вядома, не абмяжуецца. Страшным выразам твару паніку не напалохаеш. Вось можна, напрыклад, павысіць статус спецыяльнай аперацыі да ўзроўню контртэрарыстычнай. І ў рамках контртэрарыстычнай аперацыі разбамбіць яшчэ больш жылых дамоў, школ і бальніц. Ну гэта значыць, рабіць тое, што ў расійскай арміі атрымліваецца. Ваяваць з мірным насельніцтвам. Таму што ваяваць з украінскай арміяй неяк вось не выходзіць.

І справа, вядома, не ў практычным сэнсе гэтых бамбёжак. Таму што ніякага практычнага сэнсу яны не маюць. Не напалохаеш жа на самай справе Украіну бамбёжкамі. Бамбілі ўжо. Раззлаваць можна, а напалохаць —  сумнеўна. Падарваная дзіцячая пляцоўка не паніжае ўзроўню баяздольнасці УСУ, а толькі павышае яго.

А справа ў дзяржаўных пантах. Расійская ўлада так уладкавана, што яна можа абысціся без нафты і газу, без алігархаў і нават без Другой арміі свету. А без пантоў — не можа. Дзяржаўныя панты — яе моц, апора і запасы стратэгічнага паліва. Вось салдат можна спачатку мабілізаваць, а потым нараджаць новых. А дзяржаўныя панты — рэсурс, які амаль не паддаецца аднаўленню. І разам з пралётамі Крымскага моста гэтыя панты ўпалі да крытычнага ўзроўню.