"Чырвоны Какаду": Каханне падчас Сцяны

Мая нядаўняя паездка ў Берлін, безумоўна, прадвызначыла выбар, на які фільм пайсці ў нядзелю вечарам. Ім стала нямецкая стужка "Чырвоны какаду", дзеянне якой адбываецца ў 1961 годзе ва ўсходненямецкім Дрэздэне.



Мая нядаўняя паездка ў Берлін, безумоўна, прадвызначыла выбар, на які фільм пайсці ў нядзелю вечарам. Ім стала нямецкая стужка "Чырвоны какаду", дзеянне якой адбываецца ў 1961 годзе ва ўсходненямецкім Дрэздэне.

Мая нядаўняя паездка ў Берлін, безумоўна, прадвызначыла выбар, на які фільм пайсці ў нядзелю вечарам. Ім стала нямецкая стужка "Чырвоны какаду", дзеянне якой адбываецца ў 1961 годзе ва ўсходненямецкім Дрэздэне.

Мая нядаўняя паездка ў Берлін, безумоўна, прадвызначыла выбар, на які фільм пайсці ў нядзелю вечарам. Ім стала нямецкая стужка "Чырвоны какаду", дзеянне якой адбываецца ў 1961 годзе ва ўсходненямецкім Дрэздэне.

Мая нядаўняя паездка ў Берлін, безумоўна, прадвызначыла выбар, на які фільм пайсці ў нядзелю вечарам. Ім стала нямецкая стужка "Чырвоны какаду", дзеянне якой адбываецца ў 1961 годзе ва ўсходненямецкім Дрэздэне.

Мая нядаўняя паездка ў Берлін, безумоўна, прадвызначыла выбар, на які фільм пайсці ў нядзелю вечарам. Ім стала нямецкая стужка "Чырвоны какаду", дзеянне якой адбываецца ў 1961 годзе ва ўсходненямецкім Дрэздэне.

"Der Rote Kakadu" (2006) - яшчэ азін фільм у даўгую калекцыю нацыянальных версій "сэксу, драгзу і ракенролу". Стужка становіцца ў адзін шэраг з вельмі някепскім чэскім м'юзіклам akalí léta (1993), а таксама з хітамі мінулагодняга пракату "Стиляги" (2008)  ды "The Boat That Rocked" (2009) . Усе чатыры фільмы аб'яднаныя агульнай тэмай: пачатак 1960-х, моладзь у яркіх апранахах збіраецца, каб мірна патанчыць новамодныя танцы, але злая Дзяржава з усіх сілаў душыць вольналюбства і новыя культурніцкія павевы. Усё гэта ў той ці іншай ступені суправаджаецца песнямі і танцамі, уласцівымі  старай эпосе "бітнікаў". У залежнасці ад суворасці рэжыму (брытанскія кансерватары, чэхаславацкія і ГДРаўскія сацыялісты, савецкія камуністы) фільмы заканчваюцца тым ці іншым чынам. Кожны фільм базуецца на рэальных падзеях, ці, хутчэй, на легендах, звязаных з гэтымі падзеямі, - клуб "Чырвоны какаду" сапраўды існаваў у Дрэздэне да 1961 г.

Падчас прагляду ў мяне нарадзілася моцнае падазрэнне, што стваральнікі расійскіх "Стылягаў" здорава падгледзелі ў немцаў ідэю для фільма. У "Чырвоным какаду" завязка адбываецца наступным чынам: малады мастак Зігфрыд Молер, які прыехаў у ГДРаўскі Дрэздэн з вёскі, вяртаецца з плэнэру ў парку (на якім, зрэшты, ён, насуперак эстэтычным перакананьням сацыялістычных творцаў,  маляваў шкілет гускі, а не краявіды Саксоніі), і па дарозе трапляе на паляну, дзе гуртуюцца ўсходненямецкія "стылягі". апранутыя яны значна сціплей за расійскіх "калегаў" - але кожнага з іх фолькспаліцаі могуць зацягнуць у пастарунак, бо на моладзі джынсы ды кашулі, прывезеныя кантрабандай з Заходняй Нямеччыны. І сапраўды, мае месца жорсткая і крывавая аблава; Зігі дапамагае ўратавацца новай знаёмай  па імені Луіза, якая - вы не паверыце! - не можа хутка ўцякаць, бо кульгае. Неўзабаве да Луізы далучаецца муж, і пара расказвае Зігі пра існаваньне клуба "Чырвоны какаду", дзе можна патанчыць пад заходнюю музыку. Закахаўшўыся ў Луізу, Зігі робіць усё, каб стаць сваім у клубе... Лета 1961 году, да 13 жніўня, калі ў Бэрліне пабудуюць Мур, застаецца ўсё менш часу.

Вядома ж, расійскія "Стылягі" пайшлі сваім шляхам, гэта яскравы атмасферны м'юзікл. У пабачаным мной фільме заходнія павевы - адно фон для вельмі характэрнага ў нямецкай сучаснай культуры заглыблення ва ўласную мінуўшчыну ды спляцення з дапамогай мастацкіх сродкаў у адно цэлае разрозьненных, здавалася б, падзеяў. У гэтым плане характэрным эпізодам ёсць... сцэна п'янага сэксу на кухні. Нам паказваюць парачку "ў працэсе". Раптам з кухоннай радыёкропкі азываецца дыктар, які нагадвае слухачам аб страшнай бамбёжцы Дрэздэна саюзнікамі 13-15 лютага 1945 г.: шмат жыхароў гораду тады згарэла зажыва, сляды страшнай трагедыі відаць і дагэтуль. У гэты момант з п'янай распуснай паненкі спаўзае "стыляжная" сукенка, і мы бачым на яе целе даўнія страшныя рубцы ад апёкаў.

Мілосныя трохкунікі, узаемаадносіны герояў са Штазі ды іншыя абавязковыя атрыбуты жанру пакідаю без падрабязнасцяў, каб не сапсаваць чытачу кінапрагляд. У фільме - і на гэта робіцца галоўны акцэнт -  мы можам пабачыць самыя розныя погляды на сацыялізм у ГДР. Мастак Зігі, якому, нягледзячы на сялянскае паходжанне, не дазваляюць паступаць у Акадэмію мастацтваў, лічыць, што з гэтай краіны як найхутчэй трэба валіць. Паэтка Луіза, якая піша надта "дэкадэнцкія"  вершы і ўкалвае на вінзаводзе, каб працай дамагчыся права ўступіць у Саюз пісьменьнікаў, перакананая, што трэба заставацца і будаваць сваю дзяржаву, сацыялізм з чалавечым тварам.
 

Адсутнасць песень ды скокаў (за выняткам убойнага нумару - танца "Wostolotschka", які ў  "Чырвоным какаду" танчаць у гонар запуску савецкага спутніка) у стужцы кампенсаваная іншымі бонусамі: напрыклад, паказана, як адбываўся пераход мяжы паміж заходнім і Ўсходнім Берлінам да жніўня 1961 году.  Каб зразумець некаторыя моманты фільма, трэба добра знацца на гісторыі паваеннай Нямеччыны. "Дзе Луіза і Волі?" - пытаюцца ў фільме. - "З'ехалі на выходныя ў Баўцэн" - паступае адказ. І сапраўды, Баўцэн -  горад блізу мяжы з Чэхіяй, цэнтр серба-лужыцкай культуры, куды ў ГДР любілі ездзіць на выходныя сем'ямі. Але ж у тыя часы ён быў вядомы найперш як месцазнаходжаньне турмы строгага рэжыму для палітвязьняў. І таму "паехаць на выходныя ў Баўцэн" у ГДР - гэта як "схадзіць у паход на Калыму" ў СССР. Такіх момантаў "для пасвечаных"  у фільме хапае, але, спадзяюся, яны не пазбавяць прыемнасці гледача, які іх не заўважыць. Асабліва рэкамендуецца тым, каго зачапілі фільмы "Good Bye, Lenin" (2003) і "Leben der Anderen" (2006) - у працяг тэмы.