Сядзібу Ваньковічаў у Мінску ператварылі ў VIP-кабак
Адрэстаўраваны за $10 мільёнаў культурна-гістарычны комплекс практычна цалкам аддадзены пад рэстаран.
На працягу трох гадоў тэма рэстаўрацыі сядзібы Ваньковічаў, размешчанай на скрыжаванні вуліц Філімонава і Парніковая некалькі разоў уздымалася ў СМІ. Шмат хто з мінчукоў ведае, што некалі гэты
дом належаў знакамітаму беларускаму дваранскаму роду.
Найбольш яркі прадстаўнік роду беларускі мастак Валенцій Ваньковіч правёў там дзіцячыя гады, а пазней пісаў свае творы. У сядзібе часта бывалі дзеячы з ліку беларускай інтэлігенцыі: Станіслаў
Манюшка, Ян Дамель, Эдвард Вайніловіч, Вінцэнт Дунін-Марцінкевіч. У 1988 сядзібна-паркавы комплекс атрымаў статус помніка архітэктуры. Ці варта казаць, што сядзіба знаходзіцца ў маляўнічым месцы:
побач з лесам на беразе вадаёма. Шмат хто з нас там бываў і ведае, што ў гэтым раёне размешчаны прэстыжны мікрараён Мінска, які называюць «беларускай Рублёўкай».
У 2009 годзе кампанія «Юніс Ойл», якая ўваходзіць у структуру групы кампаній «ЮНІВЕСТ-М» заявіла пра пачатак работ па аднаўленні і ажыццяўленні рэканструкцыі.
Было агучана, што «канчатковай мэтай работ стане стварэнне гісторыка-культурнага клубнага комплексу «Сядзіба Ваньковіча» для захавання культурнай спадчыны Беларусі,
судотыку з «жывой гісторыяй» горада, арганізацыі музейных экспазіцый, выстаў, канцэртаў, тэматычных, культурных і гістарычных вечароў» і гэтак далей. На рэканструкцыю было
выдаткавана больш за 10 млн. даляраў.
І вось так выйшла, што мы з жонкай вырашылі схадзіць з малым на тэрыторыю гэтай «гісторыка-культурнай клубнага комплексу», каб, як напісана, наведаць «новую кропку
прыцягнення для наведвання экскурсій і турыстаў, зацікаўленых у пазнанні культурнай спадчыны Беларусі і Менска».
Дарогу нам перагарадзіў здаровы дзяцюк:
— Вы па запрашэнні ці як?
— Мы, — кажу, — паглядзець на сядзібу Ваньковічаў...
— Не паложана!
— Чаму не паложана?
— Сёння ўсё выкуплена...
Мы спачатку і не зразумелі, што выкуплена, але калі пачулі пах шашлыка і да месца сталі падцягвацца «Інфініці» і «Лексусы» пачалі здагадвацца ... Сумневы
канчаткова развеяліся, калі «сацыяльна адказныя перад грамадствам бізнэсмэны» уключылі калонкі і шкло ў суседніх дамах задрыжала ад «Я люблю вас дзяўчынкі
...».
Не, усё ж мы наіўныя людзі... На наступны дзень нас ногі зноў прывялі, каб «дакрануцца да жывой гісторыяй нашага горада». Нас сустрэлі зноў пах шашлыка, дзікі роў
«... адзінота сволач ... адзінота сука ... ». На гэты раз ахоўніка наогул не было, а вароты былі наглуха зачыненыя.
Што і казаць, кампанія «Юніс Ойл» прыгатавала для мінчан і гасцей Мінска выдатны сюрпрыз. Цікава, колькі каштаваў «одобрямс» Мінкультуры? Грукат і
жудасны музон — гэта і ёсць «тэматычныя
культурныя і гістарычныя вечары»? Наогул хачу спытаць, хто праводзіў лабараторныя даследаванні па шуму ў гэтым прадпрыемстве харчавання? У суседніх дамах жыць напэўна невыносна, бо ўначы
паветра скалынаюць зверскія залпы салютаў, на жаль, не ў гонар Ваньковіча, а ў гонар нейкіх Ірын, Воўчыкаў і Калянаў, якія вядомыя толькі тым, што носяць шмоткі і «брулікі» за
некалькі тысяч «грыноў» і даюць па начах такога джазу, што будзяць дзяцей і старых з суседніх дамоў.
Ні пра якое культурна-гістарычнае прызначэнне гэтага аб'екта гаворка не ідзе. Практычна, увесь комплекс аддадзены пад рэстаран. Такім габарытам, як у гэтай установы, могуць пазайздросціць
маскоўскія элітныя клубы-рэстараны-казіно. Толькі адна летняя веранда сядзібы здольная размясціць да шасьцісот чалавек. У 11 залах кліентаў кормяць стравамі трох розных кухняў: беларускай,
паназіяцкай і аўстрыйска-нямецкай (піўной). У сядзібе ёсць цыгарны і вінны клубы — столькі крутога «новабуду», што арганізатары гэтай піцейнай
установы адмовіліся ад слова «рэстаўрацыя» на карысць «рэканструкцыі».
Не ведаю, ці дазваляе беларускае заканадаўства рэканструкцыю гістарычных помнікаў, але менавіта гэта хітрае слоўца, завізаванае Мінкультам, ператварыла сядзібу Ваньковічаў па вуліцы
Філімонава-24 з гістарычнай спадчыны Беларусі ў VIP-кабак.