«Праблема Пуціна і яго малодшага хаўрусніка ў тым, што яны мераюць навакольны свет па сабе»
Тэлеграм-канал «Лісты да дачкі» разважае, чаму «чырвоныя лініі» Расіі больш не працуюць, і як шмат людзей аказваюцца значна больш лепшымі, чым пра іх думаюць.
Прэзідэнт Літвы Гітанас Наўседа сказаў учора, што хопіць ужо Захаду баяцца расійскіх чырвоных ліній. Таму што ў Расіі столькі чырвоных ліній, што на ўсе чырвоныя лініі увагі не напасешся. Што бачыў ён гэтыя чырвоныя лініі прыкладна там, дзе цяпер рускі ваенны карабель, хадзіў па чырвоных лініях, сціраў чырвоныя лініі, і нічога яму пасля гэтых чырвоных ліній не было.
Што гэта толькі здалёку падаецца, быццам адна чырвоная лінія чырванейшая за іншыя. А калі прыгледзецца, то няма паміж гэтымі чырвонымі лініямі ніякай розніцы ў каляровай гаме.
Ты, вядома, можаш сказаць, што мала хто там пра што кажа. Але я вось заўважыў, што літоўскія і польскія афіцыйныя асобы кажуць услых тое, пра што іх калегі думаюць пра сябе. Вось быў жа час, калі пастаўка Украіне любой зброі цяжэй патрона была чырвонай лініяй, за якую Захад стараўся не заплываць. А цяпер яны пачынаюць пастаўку танкаў у несімвалічных колькасцях. І ракет з далёкасцю дзеяння ў 150 кіламетраў.
Але знішчальнікі ніхто, вядома, пасылаць не будзе. Як танкі не пасылалі, так і знішчальнікі таксама не пашлюць.
Вось хаўруснікі былі цалкам упэўненыя ў тым, што Еўропа трохі памёрзне без расійскага газу і хутка адумаецца з усёй гэтай падтрымкай Украіны. А калі не адумаюцца еўрапейскія палітыкі, то еўрапейскія выбаршчыкі, якія напакутваліся, прывядуць іх да правільных высноў. Таму што ў прадстаўленні саюзнікаў выбаршчык — гэта, вядома, нікчэмная істота, якому нічога ў жыцці, акрамя чаркі і скваркі, не патрабуецца.
Але вось на выходных у Чэхіі прайшлі выбары, і новым прэзідэнтам выбралі экс-генерала, які ўвасабляе NATO і не саромеецца казаць пра Расію дрэнныя словы. Такі здарыўся тэст еўрапейскага выбаршчыка на прадмет сур'ёзнасці яго намераў, пасля года выпрабаванні высокімі коштамі. І вынікі гэтага тэсту аказаліся не на карысць Расіі і яе саюзніка. Бо нельга ж сказаць, каб Чэхія стаяла ў першых шэрагах еўрапейскай салідарнасці з Украінай. Але, аказалася, што і чэшскі выбаршчык большасцю галасоў гатовы пацярпець, каб не даць Расіі выйграць.
І ўсё гэта, вядома, дрэнныя навіны для абодвух саюзнікаў. Таму што чым далей, тым настроі Захаду становяцца ўсё больш рашучымі, а чырвоных ліній, якімі яго можна было палохаць, застаецца ўсё менш. Дый тых чырвоных ліній, якія засталіся, ніхто ўжо, па-мойму, сур'ёзна не баіцца.