Брошка «Ніна Багінская» стала хітом у Расіі і не толькі

Заіра Нагуар жыве ў Расіі і займаецца творчасцю ўжо шмат гадоў: стварае ўнікальныя вырабы. Але асаблівае месца ў яе працы займаюць панурыя зайкі і «пратэставыя брошкі» — пратэставыя, таму што не такія, як усе, са сваім, не заўсёды зручным, поглядам на свет.


У адной з такіх брошак, адразу якая стала бестсэлерам, вы можаце пазнаць нашу Ніну Багінскую. Пра тое, як Заіра даведалася гісторыю Ніны, а таксама пра асабістае знаёмства з вядомай беларускай, якая стала для майстра сімвалам свабоды і барацьбы — у інтэрв'ю LADY.TUT.BY

Подпіс, які Заіра зрабіла да першай публікацыі па тэме брошкі «Ніна Багінская», быў такі: «Нам не трэба разбірацца ў палітыцы ці эканоміцы, каб рэагаваць на несправядлівасць вакол нас. Трэба проста быць чалавечным. Мастацтва-выдатны інструмент для барацьбы за справядлівасць і правы чалавека, давайце выкарыстоўваць яго. Таму мой заяц "Ніна" — рэакцыя на тое, што адбываецца…»


— Заіра, а чаму Ніна — заяц?

— Зайцы нарадзіліся абсалютна спантанна, і вырашана было іх зрабіць абавязкова якімі-небудзь незадаволенымі, маркотнымі, панурымі. Я рэдка раблю «ўсмешлівы» кантэнт. Мне цікавей іншыя эмоцыі бачыць у працах. Тыя, хто мяне ведае, вядома ж у зайцах пабачаць калі не мяне, то маё стаўленне да многіх рэчаў. (Усміхаецца.)

Паколькі пісаць на сур'ёзныя тэмы або іранізаваць над чужымі і сваімі недахопамі, якія мяне хвалююць, я не вельмі хачу ў сацсетках, я абрала найменш траўматычны спосаб-гумар і самаіронію. Ідэй аказалася столькі, што для панурых зайцаў, а таксама для усялякіх шкодных прынцэс і рыб, я выдзеліла новы рахунак.

На жаль, я не магу пахваліцца тым, што цалкам і стабільна магу сябе забяспечыць. Як і ў многіх людзей творчых прафесій, у мяне часта пусты халадзільнік. Але я гатовая на многае, каб мець адносную свабоду і займацца любімай справай. Я магу сесці ранкам за працоўны стол і ўстаць з-за яго ноччу. Але з-за зроку, які імкліва сапсаваўся, прыйшлося істотна скараціць свой працоўны дзень.

— Раскажыце, як вы даведаліся аб нашай Ніне Багінскай?

— У апошні час я вельмі пільна сачу за сітуацыяй у Беларусі. І ў нейкім з відэа я ўбачыла эпічнае «я гуляю» з Нінай Багінскай. Я люблю бунтароў!

Крыху пазней я трошкі і даведалася падрабязнасці пра біяграфію Ніны ... натхнілася і неяк перад сном літаральна за дзве хвіліны намалявала зайца-Ніну і выклала ў сторыз. Малюнак быў вельмі простым. Мне напісала ў дырэкт Аляксандра Боніна — таксама майстар і чалавек, які вельмі перажывае за Беларусь — з просьбай прадаць ёй гэты малюнак.

Прадаць дзвюххвілінны малюнак было вельмі няёмка, і я прапанавала зрабіць ёй такую брошку ў падарунак. Каб хоць неяк, хай і ў выглядзе асобнага чалавека, падтрымаць беларусаў.

Папулярнай брошка стала дзякуючы Надзеі Ясмінскай, якая выклала здымак на Фэйсбуку (Надзея сама не чакала такога эфекту, у сваім пасце яна піша: «Я размясціла фатаграфію брошкі ў Фэйсбуку, і гэты пост набраў больш за тысячу рэпостаў. Такога ў мяне ніколі не было! Я была здзіўленая. І Заіра таксама — бо да яе на старонку прыйшлі дзясяткі людзей, якія хацелі замовіць такую ж "Ніну Багінскую"»).

Заказаў было вельмі шмат! І я разумела, што не змагу іх здужаць. Ні па часе, ні па фізічнаму стану. Паралельна хтосьці стаў перажываць на тэму майго «ўзбагачэння». Сталі таксама пытацца, ці ведае сама Ніна пра тое, што я выкарыстоўваю яе вобраз. Вядома, тут пытанне вельмі спрэчнае ў юрыдычным плане, але ў чалавечым я вырашыла зрабіць наступнае: узяць асабісты дазвол Ніны на выкарыстанне яе вобразаў у сваіх працах. А яшчэ дазволіць іншым майстрам рабіць такую ж брошку на продаж або ў падарунак з адзінай просьбай: згадваць маё імя. Такім чынам, усе жадаючыя змогуць набыць такі сімвал свабоды і барацьбы.

А ахвотных вельмі шмат. Вельмі шмат тых, хто любіць і шануе Ніну. Шмат тых, хто жыве ў іншых краінах і хацелі б гэтую брошку. Шмат тых, хто хацеў бы набыць яе ў падарунак сваім мамам.

Зараз у працы асабіста ў мяне першая партыя з сямі брошкі, і раблю я іх ну вельмі доўга. Але адна брошка абавязкова будзе ў Ніны ў хуткім часе.

— А як вы пазнаёміліся з Нінай? І якія ўражанні ў вас засталіся?

— Дзякуй велізарнае адной дзяўчыне, якая дапамагла мне даведацца хатні нумар тэлефона Ніны Багінскай. Праўда, мы яшчэ доўга не маглі сцяміць, як мне патэлефанаваць з мабільнага на гарадскі з Расіі ў Мінск. (Усміхаецца.)

Адказала мне Яна, унучка Ніны — і далейшую дапамогу аказала мне менавіта яна. Яна сама прапанавала магчымасць пагаварыць з Нінай па скайпе. Адразу «сустрэцца» не ўдалося, таму што Ніна давала інтэрв'ю розным каналам і СМІ. І, вядома ж, мяне неверагодна цешыла, што яна ўсё ж такі знайшла магчымасць пагутарыць. Я жудасна хвалявалася, бо не ведала, што сказаць. І як сказаць. Ды і наогул. (Смяецца.)

Ніна гаварыла на беларускай мове, але ўсё было досыць зразумела. Яна дала свой дазвол на «добрую справу». А яшчэ Ніна сказала, што, на самай справе, «гуляць» яна не любіць, таму што яна «працаголік». (Усміхаецца.)

— Бачыла таксама ў каментарах заўвагу, маўляў «нядрэнна б грашыма ад продажаў брошкі дапамагчы самой Багінскай»…

— Я ўжо дапамагаю-зрабіла перавод пасля продажу першай партыі брошак. Ёсць толькі адна праблема: Ніна ні ад каго не хоча браць грошы. Таму мы дамовіліся з яе ўнучкай аб тым, што яна проста будзе купляць Ніне нешта патрэбнае і прыемнае за тыя сродкі, што я перавожу.

— Чаму з усяго багацця гісторый і падзей у свеце вас зачапілі менавіта Беларусь і Ніна?

— Таму што мне вельмі хацелася б, каб мы ўсе жылі ў прававой дзяржаве. Каб мы не баяліся за будучыню нашых дзяцей і за наша сучаснасць. Каб у нас быў і выбар, і свабода выбару.

Чытаць цалкам: lady.tut.by