29 кастрычніка 1937 у Мінску расстралялі цвет нацыянальнай эліты

Грамадства

У ноч з 29 на 30 кастрычніка 1937 года ў сутарэннях мінскай унутранай турмы НКВД — «амерыканкі» — былі расстраляныя больш за 100 дзеячоў культуры, мастацтва, навукі, буйных кіраўнікоў, тэхнічнай інтэлігенцыі тагачаснай БССР. Іх невінаватасць была пазней прызнаная нават савецкімі судамі.



mahila1.jpg

Як праз малую «амерыканку» магла прайсці цягам некалькіх гадзін такая колькасць людзей?

«Хіба гэта рэкорд? Бывала ўвосень 1937-га, і 200, і 250 чалавек за ноч забівалі, — кажа даследчык сталінскіх рэпрэсій Леанід Маракоў. — Не забывайцеся, што ў будынку НКВД БССР былі (і застаюцца) сутарэнні на некалькі падземных паверхаў. Ахвяры былі змучаныя катаваннямі, многія не маглі ісці. Іх валаклі на расстрэл. Целы пасля вывозілі грузавікамі. Не так, як Быкаў пісаў у «Жоўтым пясочку» — пяць чалавек едуць у машыне. Грузавік для Мінска 1930-х быў як касмічны карабель. Трамбавалі па 50 целаў у кузаў і везлі».


Дзе могуць ляжаць ахвяры восені 1937-га?

«Мне інтуіцыя падказвае: яны ў Лошыцы, — кажа Маракоў. — У Парку Чалюскінцаў у 1937-м ужо не маглі хаваць. Там ад пачатку 1930-х будавалі парк, а пасля там было папулярнае месца вячэрняга адпачынку моладзі. Застаюцца Курапаты ці Лошыца. Каля Лошыцы жылі нашы сваякі, яны расказвалі, што менавіта ў тыя гады туды вазілі расстраляных, закопвалі».


«Узаконеныя» масавыя расстрэлы якраз пачаліся ў 1937-м, кажа Маракоў. У грамадзянскую вайну, у 1920-я таксама расстрэльвалі, але без лішніх «фармальнасцяў».
Што было пасля з катамі?

«Некаторыя вар’яцелі, — расказвае даследчык. — Здзяйснялі самагубствы. Асабліва многа пастралялася пасля смерці Сталіна. Былі выпадкі ў «НКВДысцкім доме» на рагу пр. Незалежнасці і Кісялёва…»


Дзядзька даследчыка, паэт Валерый Маракоў, таксама быў расстраляны між 28 і 30 кастрычніка. Але родным пра гэта не паведамілі.

«Усё было засакрэчана — 20 гадоў ніхто нічога не ведаў. Бабуля (маці Валерыя Маракова — НН) яшчэ ў 1938-м, 1939-м насіла перадачы ў турму. Спячэ блінчыкі, купіць масла да іх, і нясе. А там перадачу прымаюць…»


Сядзеў у турме і бацька паэта — Дзмітрый Захаравіч. «Дзеда ўзялі ў 1935-м, далі пяць гадоў. А адсядзеў дванаццаць. Толькі тое выратавала ў лагеры ў Шахтах, што вучыў начальніцкіх дзяцей у шашкі гуляць — быў моцны шашыст.
Пенсію яму, былому вязню, не плацілі да смерці. Затое ў 1960-я пачалі плаціць бабулі за смерць яе сына — 30 рублёў у месяц…
Пра гібель Валерыя Маракова стала вядома толькі пасля смерці Сталіна. Нават дзіўна, як да таго мільёны расстраляных удавалася захоўваць у таямніцы. 

«Мне гадоў пяць было, я помню, была даведка пра рэабілітацыю — памерам у палову ліста А4. На ёй без усякіх прабачэнняў напісана — «рэабілітаваны». Рэабілітаваны — і што? Дзе чалавек?»


 Маракоў пэўны, што рана ці позна ў Курапатах, Лошыцы, у іншых месцах забойства бязвінных людзей, абавязкова будуць мемарыялы.
nn.by