«Калі вінаватыя знешнія ворагі, трэба пакараць унутраных нядобразычліўцаў стабільнасці»
Аўтар тэлеграм-канала «Лісты да дачкі» працягвае тэму Самалёта-З-Якім-Нічога-Не-Здарылася. І прыходзіць да высновы, што беларускім уладам давядзецца ўзяць у рукі чырвоны аловак, каб намаляваць новую чырвоную лінію. Але спачатку трэба яе выдумаць.
Самалёт А-50. Фота: globallookpress.com
З самалётам настолькі нічога не здарылася, што да яго нават дацягнуліся слізкія шчупальцы ЦРУ. Дроны свісталі над галавой. Але маленькія. Але два. Былі б вялікія, дык не свісталі б. Але былі маленькія. Таму яны свісталі, а іх не заўважылі. Таму што маленькія.
Калі б яны былі вялікія! Беларуская СПА іх бы адразу тады збіла. А збіваць маленькія дроны беларуская СПА не навучаная. Гэта для беларускай СПА ніжэй за яе пачуццё ўласнай годнасці. І з боку дыверсантаў гэта было, вядома, выключнае свінства — карыстацца такімі цацачнымі дронамі супраць самавітай беларускай СПА.
Але ні адзін самалёт усё роўна не пацярпеў. Таму што дыверсія была папярэджана. Таму не пацярпеў. Сама падумай, як ён мог пацярпець, калі ў Беларусі ёсць КДБ, МУС, СПА, ГПК і іншыя СБП, і яны ўсё загадзя прадухілілі. Так, глупства — невялікая прабоіна і некалькі маленькіх драпін. Калі ты не ў курсе, то для баявога самалёта прабоіны — усё роўна што шнары для напалеонаўскага генерала. Яны яго толькі ўпрыгожваюць. Але Беларусі такі пакоцаны самалёт усё роўна не патрэбны, таму яго адправілі назад рабіць сабе касметычны камуфляж.
А наогул, у каго самалёт пакоцалі, той сам сабе і вінаваты. Таму што ў яго бязладдзе на мяжы і бязмежныя прасторы. І няма чаго на беларускія ўлады наракаць. Спачатку навучыліся б свае аэрадромы ахоўваць. Не кажучы ўжо пра тое, што ў іх хто хоча, той і швэндаецца па Бранскай вобласці. А тут парадак, і мяжа на замку. І калі хтосьці там падрапаў чужы самалёт (а таму што не трэба пакідаць сваё дабро без нагляду), то толькі таму, што ён подла падмануў беларускую СПА неканвенцыяльнымі цацачнымі дронамі.
Тым больш што ўся аперацыя рыхтавалася восем месяцаў з дзве тысячы чатырнаццатага года на вышэйшым тэхналагічным узроўні. І рыхтавала яе не проста СБУ, а яшчэ разам з ЦРУ. (Вось саюзніку ЦРУ Крымскі мост, нябось, не падрывала). Таму, калі вінаватыя знешнія ворагі, то трэба, вядома, пакараць унутраных нядобразычліўцаў стабільнасці. Ну лагічна ж. ЦРУ ж не пакараеш.
Вось беларускія ўлады ўвесь час казалі: не дай Бог, хто-небудзь, калі-небудзь, хоць пальцам... Распавядалі пра сваю прыродную міралюбнасць, але абяцалі даць самы жорсткі адказ, калі хто-небудзь парушыць межы іх зоны камфорту. Пагражалі абрынуцца на дзёрзкага ворага ўсёй моцай вертыкальнай тэрабароны і сельскагаспадарчых апалчэнняў. Давялі колькасць умоўных войскаў да паўтара мільёна чалавек. Манеўравалі ўздоўж мяжы і грозна зіхацелі біноклямі.
Але раптам, у адпаведнасці з афіцыйнай жа версіяй падзей, аказалася, што Украіна можа папсаваць хай і расійскі самалёт, але на беларускім аэрадроме, і ёй нічога за гэта не будзе. Ну, акрамя вербальных інтэрвенцый. (Хоць, нічога не скажу, вербальныя інтэрвенцыі насілі цалкам неканвенцыйны характар.)
Вось старэйшы саюзнік таксама ўсё маляваў чырвоныя лініі і дамаляваўся ўжо да таго, што яны пазелянелі на блізкіх подступах да Масквы.
