Памёр мастак і музыка Андрэй Плясанаў

Памёр музыка і мастак-авангардыст, калекцыянер беларускага жывапісу, лідар гурта «P.L.A.N.» Андрэй Плясанаў. Яму было 72 гады.

16 чэрвеня сышоў у лепшы свет мастак і музыка Андрэй Плясанаў.

Зміцер Бартосік у сваёй праграме «Барды Свабоды» распавёў пра Андрэя Плясанава: «Карэнны мінчук. Арганізатар і ўдзельнік першых біт-фестываляў у Мінску. Андрэй Плясанаў станавіўся лаўрэатам розных гарадскіх і рэспубліканскіх конкурсаў студэнцкай песні. Пасля заканчэння Беларускага дзяржаўнага тэатральна-мастацкага інстытута працаваў рэжысёрам студыі "Летапіс" кінастудыі "Беларусьфільм", здымаў дакументальнае і мастацкае кіно. Акрамя таго, здолеў праславіцца нават у розных краінах Еўропы як небанальны мастак-авангардыст… Калекцыянер беларускага жывапісу 70-х гадоў. Лідар гурта "P.L.A.N."».

Плясанаў запісаў альбомы: «Blues у канцы тунелю» (2003), «Вам слова, Джон Ячмень» (2003), «Вялікае калі ласка» (2004), «Зніч надзеі» (2004), «Шлях да каханай» (2007), «У пошуках страчанага» (2008).

Імя лідара гурта «P.L.A.N.» Андрэя Плясанава памятаюць яшчэ беларускія бітнікі мяжы 60/70, калі ён быў сярод арганізатараў і ўдзельнікаў першых біт-фестываляў у Мінску, — прыгадваецца на сайце www.last.fm. — У той час, калі ў Белдзяржфілармоніі рабілі толькі першыя крокі цяперашнія нашыя легенды «Лявоны» («Песняры»), Юрый Антонаў, «Дойліды», «Шпакі», быў там і артыст філармоніі Андрэй Плясанаў. На выпуск уласных альбомаў у той час мелі шанец толькі выбраныя, таму пісаліся песні… у стол.

Зрэшты, нават у той час Андрэй Плясанаў станавіўся лаўрэатам розных гарадскіх і рэспубліканскіх конкурсаў студэнцкай песні. І ўсё ж, як спяваецца ў папулярнай ненароднай песні, у той час было «цяжка заставацца паслом рок-н-рола ў нерытмічнай краіне», таму далейшы лёс Андрэя Плясанава быў звязаны не з музыкай, але надалей з творчасцю.

Напрыканцы ХХ стагоддзя Плясанава зноў паклікала музыка — і ён стварыў гурт, які вырашана было назваць «P.L.A.N.» (што азначае P.Lясанаў A.Nдрэй). Выступаючы на «Рок-Каранацыі-2001», Андрэй Плясанаў пазнаёміўся з двума цікавымі людзьмі: саўндпрадзюсерам Генадзем Сыраквашам і журналістам Вітаўтам Мартыненкам.
Адзін з іх стаў прафесійным дарадцам у сферы гукарэжысуры, а другі спатрэбіўся ў жаданні вярнуць у беларускі кантэкст старыя свае песні ды пісаць у гэтым кантэксце новыя.

Блюз, рок і фолк на фоне вернісажу

Такім чынам, да вясны 2003 года на беларускім музычным рынку з’явіўся перш поўнафарматны альбом «Blues у канцы тунелю», кампазітарам і выканаўцам усіх песень якога стаў Плясанаў. З праграмай гэтага альбома гурт выступіў не толькі на салідных канцэртавых пляцоўках Беларусі (к/з «Мінск», сталічны Лядовы палац, шэраг прэстыжных клубаў), але і ў зорнай праграме аднаго з найбуйнейшых фестываляў Еўропы «Noc bluesowa» ў Раве Мазавецкай (Польшча).

Не прымусіў доўга чакаць другі альбом «Вам слова, Джон Ячмень», прэзентацыя якога прайшла ў снежні таго ж 2003 года ў клубе «Alcatraz». Далей — альбом «Вялікае калі ласка», у які ўвайшлі, акрамя рытм-энд-блюза, і эксперымэнты Андрэя ў модных плынях рэп-музыкі, адзін з якіх — «Пасадзіў дзед рэпку» — увайшоў у першы зборнік беларускага рэпу і нават даў яму назву: «Пасадзіў DEAD RAPку/Rap Not Dead».

Чацвёрты альбом унёс кардынальныя змены ў саўнд гурта «P.L.A.N.» і стаў пачаткам адмысловай серыі акустычных альбомаў «Piosenki samotnego Licwina», якіх на сённяші дзень выйшла ўжо два: «Зніч надзеі» (2004) і «У пошуках страчанага»(2008). Гэта ўсё не азначала каардынальнай змены стылю, бо да таго часу выйшлі і рок-альбомы: «Шлях да каханай» (2007), «Брама ў вырай».