Класкоўскі: Не думаю, што ў Расіі наладзілі вытворчасць камфортных цыстэрнаў для перавозкі «мобікаў»
Палітычны аналітык — пра сапраўдныя мэты сумесных вучэнняў Беларусі і Расіі і аб тым, ці выкручвае Пуцін рукі Лукашэнку па пытанні ўдзелу беларускага войска ў вайне.
Прадстаўнік Савета нацыянальнай бяспекі Белага дома Джон
Кірбі сёння заявіў аб тым, што лётна-тактычныя вучэнні беларускай і расійскай
авіяцыі могуць быць як дэманстрацыяй сілы, так і адпрацоўкай аперацый.
Па яго словах, у ЗША няма пацвярджэння таго, што беларускія
войскі рыхтуюцца ўвайсці на ўкраінскую тэрыторыю. Кірбі адзначыў, што «стратэгічная мэта сумесных расійска-беларускіх вучэнняў застаецца
нявызначанай».
Якой напраўду можа быць задача вучэнняў і наколькі імаверна,
што Расія таемна перакідвае вайскоўцаў у Беларусь цыстэрнамі, «Филин» абмеркаваў
з палітычным аналітыкам канала @pozirkonline Аляксандрам Класкоўскім.
— Аб сапраўдных мэтах вучэнняў можна толькі гадаць.
Думаю, ні адзін ваенны эксперт іх з дакладнасцю не назаве. Зразумела, што
верыць заявам беларускіх і расійскіх генералаў аб тым, што вучэнні носяць
выключна абарончы характар, не прыходзіцца.
Пасля таго, як 24 лютага з беларускай тэрыторыі была ажыццёўлена агрэсія, хоць расійскія войскі тут канцэнтраваліся менавіта пад выглядам вучэнняў «Саюзная рашучасць-2022». І памятаецца, як цяпер ужо нябожчык (тады міністр замежных спраў Макей) запэўніваў, што ніводнага расійскага жаўнера, ніводнай адзінкі тэхнікі ў Беларусі пасля вучэнняў не застанецца.
Так што, зразумела, ніхто не прымае на веру цяперашнія каментары вайскоўцаў Расіі і Беларусі. Што тычыцца мэты вучэнняў, то, па-першае, вайскоўцам ніколі не лішне патрэніравацца, адпрацаваць каардынацыю ўзаемадзеяння. Па-другое, гэта на руку Крамлю, таму што стварае дадатковае напружанне для ўкраінцаў і прымушае іх трымаць частку сваіх узброеных сіл на паўночнай мяжы.
Акрамя таго, гэта можа быць паступовай канцэнтрацыяй ударнага кулака. Было абвешчана, што вучэнні працягнуцца да 1 лютага. Вядома,
за 10 дзён не збярэш столькі сіл, каб весці наступ на Украіну з шанцамі на
поспех.
У лютым 2022-га, па розных даных, ад 20 да 40 тысяч расійскіх вайскоўцаў знаходзіліся ў складзе ўдарнай групоўкі. Цяпер, як кажуць украінскія і заходнія ваенныя эксперты і прадстаўнікі разведак, напэўна, 10-11 тысяч расійскіх мабілізаваных знаходзяцца ў Беларусі. Іх колькасць, падобна, моцна не павялічваецца, таму што тых, якіх завезлі яшчэ ўвосень, ужо навучылі і, наколькі можна меркаваць па некаторых даных, эшалонамі вывозяць на Данбас у зону баявых дзеянняў. Замест іх завозяць новыя партыі так званых «мобікаў».
Таму і вайскоўцы ў Кіеве, і прадстаўнікі заходніх разведак
робяць выснову, што пакуль няма ўдарнага кулака, здольнага эфектыўна наступаць
на Украіну. Тым больш лютаўскі наступ праваліўся, і цяпер, паводле ацэнак
экспертаў, трэба сабраць ад 50 да 100 тысяч вайскоўцаў, каб былі шанцы
на адносна паспяховы наступ.
Таму што ўкраінцы таксама падрыхтаваліся: узарвалі масты,
паставілі міны дзе толькі можна, гэта значыць, гатовы сустрэць па поўнай
праграме.
Некаторыя эксперты лічаць, што такі наступ ці наогул немэтазгодны з Беларусі, ці ён можа быць толькі дапаможным элементам. Калі Расія пачне наступаць на Данбасе, на харкаўскім або сумскім кірунку, то гэты дапаможны ўдар можа адцягнуць частку ўкраінскіх сіл. Пакуль такія версіі цыркулююць.
Што тычыцца перавозкі ў цыстэрнах, у мяне гэтая версія
выклікае скепсіс па цэлым шэрагу прычын. Зразумела, што ехаць у цыстэрне вельмі
некамфортна. Гэта не адна гадзіна. Людзям трэба неяк харчавацца, хадзіць у
туалет. На хаду гэтага не зробіш, толькі на станцыях.
Думаю, што абывацелі бачылі б, што з гэтых цыстэрнаў
вылазяць вайскоўцы, гэта не прайшло б незаўважаным. Можна, вядома, наогул уявіць фантастычную версію, што гэтыя цыстэрны ўнутры абсталявалі,
паставілі сядзенні, зрабілі туалет, але гэта вельмі дорага.
Гледзячы на стаўленне Расіі да яе «мобікаў», калі
іх не могуць абмундзіраваць нармальна, даюць нейкія іржавыя аўтаматы... Не
думаю, што там масава наладзілі вытворчасць камфортных цыстэрнаў для перавозкі.
Нават калі ўявіць, што ў цыстэрнах замаскіраваным чынам
прывезлі людзей, яны ж вылезуць на канцавой станцыі, і будзе бачная
канцэнтрацыя сіл, а гэта ўсё са спадарожнікаў адсочваецца.
Мы бачым, што кожная палатка на Абуз-Лясноўскім палігоне палічана. Калі колькасць намётаў, колькасць тэхнікі будзе расці, то гэта не
застанецца незаўважаным.
Дарэчы, тэхніку ў цыстэрне не перавязеш. Прылады туды не
запхнеш. А без тэхнікі эфектыўнае наступленне немагчыма. І па гэтай прычыне версія цыстэрнаў выклікае скепсіс. Прынамсі, канцэнтрацыя войскаў у раёнах
паблізу ўкраінскай мяжы, відавочна, будзе адсочана, і пакуль гэтага няма.
Што тычыцца ў прынцыпе магчымасці такога наступу і
магчымасці ўдзелу беларускага войска, гэта таксама пытанне невідавочнае. Ёсць
распаўсюджаная версія, што Пуцін выкручвае Лукашэнку рукі ў пытанні ўдзелу
беларускага войска ў вайне, а той гераічна супраціўляецца. Я да гэтай версіі таксама стаўлюся з пэўным скепсісам.
Тое, што як плацдарм выкарыстоўваецца Беларусь, гэта
зразумела, і Лукашэнка выпхнуць расійскія войскі адсюль не можа. Хоць уся гэтая
сітуацыя для яго дыскамфортная — і ў эканамічным, і ў палітычным плане.
Але што тычыцца ўдзелу беларускага войска ў вайне з
Украінай, я не ўпэўнены, што Пуцін так ужо цісне на Лукашэнку і выкручвае рукі,
таму што калі Масква сапраўды ціснула, то гэта выглядала зусім інакш.
Успомнім, як Лукашэнка ў Маскве ў 2019 годзе адмовіўся
падпісваць дарожныя карты інтэграцыі — у адказ Расія прыкруціла з 1 студзеня 2020
года нафтавы кран, і Лукашэнка ў амерыканцаў купляў нафту: некалькі танкераў
паспела прыйсці.
А цяпер мы бачым, што Пуцін прыехаў у Мінск, даў крэдыт на
імпартазамяшчэнне, танны газ на тры гады, чаго ніколі не бывала. Гэта мала
падобна на сварку і ціск.
Наадварот, справа выглядае так, што цяпер вельмі пазітыўны момант ва ўзаемаадносінах гэтых заклятых саюзнікаў. І падобна, што Пуцін усё-ткі аддае належнае апошняму саюзніку і імкнецца яго неяк заахвоціць. Думаю, Лукашэнка прыводзіць свае аргументы, і, магчыма, Пуцін іх прымае да ўвагі, пакуль ва ўсякім выпадку.
Аргументы могуць быць такія, што ў Беларусі жменька
баяздольных войскаў, як кажуць эксперты, тысяч 10-11, якія могуць па зямлі
наступаць. Яны не могуць забяспечыць пералом у вайне. А перамалоць іх могуць
вельмі хутка, і тады Лукашэнка застанецца без войска.
Тым больш што, мяркуючы па ўсім, матывацыя ў беларускіх
ваенных невысокая, і Лукашэнка тэт-а-тэт можа Пуціну пра гэта шчыра казаць. Як
і пра тое, што сама адпраўка беларускіх жаўнераў на вайну можа выклікаць нейкую
турбулентнасць у грамадстве.
А ці трэба гэта Маскве цяпер? Ёй, напэўна, трэба, каб
Беларусь была стабільным палігонам, трэніровачным лагерам і вялікім зборачным
цэхам для Расіі, якой цяпер неабходны многія віды і грамадзянскай, і ваеннай
прадукцыі ва ўмовах санкцый.
І тут Беларусь нездарма падмітусілася з прапановамі па
імпартазамяшчэнні. Магчыма, на сёння ёсць нейкі кансэнсус паміж Пуціным і Лукашэнкам
у гэтым пытанні. Хоць зразумела, што калі Пуцін захоча дабіцца ўдзелу
беларускай арміі, то Лукашэнку адкруціцца ад гэтага будзе цяжка, таму што
вельмі вялікая ступень залежнасці.