«Выявілася, што адказаць за базар пра шматлікія чырвоныя лініі няма чым»
Тэлеграм-канал «Лісты да дачкі» ў звыклай іранічнай манеры разважае пра сур’ёзную рэч. А менавіта пра тое, што, згубіўшы аўтарытэт ва Украіне, Расія перастае быць «гарантам» і ў іншых рэгіёнах. А таму пра «геапалітычную веліч» хутка давядзецца забыцца.
У сераду прэм'ер Арменіі сказаў, што афіцыйна звяртаўся да чацвёртага артыкула дагавора аб калектыўнай бяспецы. Чацвёрты артыкул гэтага дагавора — гэта як пяты артыкул Статута NATO. Толькі іншы. Таму што да пятага артыкула Статута NATO і звяртацца не трэба. Яго і так усе баяцца. А да чацвёртага артыкула калектыўнай бяспекі можна заклікаць хоць да пасінення. Усё роўна не адкажуць. Хоць, вядома, глыбока заклапоцяцца. Так што прэм'ер Пашынян сказаў, што будзе дамаўляцца з Азербайджанам, якой бы шкоды яго рэпутацыі гэта ні каштавала.
Вось сутнасць усіх гэтых грозных артыкулаў аб калектыўнай абароне ў тым і складаецца, каб іх не даводзілася прымяняць. Справа не ў сілах калектыўнай бяспекі, а ў іх рэпутацыі. І калі сёння калектыўную бяспеку не ўжылі, каб абараніць аднаго саюзніка, то нядобрыя людзі могуць жа падумаць, што можна беспакарана пакрыўдзіць і іншага. Асабліва пасля таго, як гэтыя нядобрыя людзі пераканаліся, што сілы калектыўнай бяспекі не такія моцныя, як пра іх думалі раней.
Вось раней расійскія ўлады мелі рэпутацыю такога адвязнага хулігана, які малодшых задзірае і хаміць старэйшым. І ніхто не хацеў з хуліганам звязвацца. Не таму, што моцны ці страшны, а таму што прыстойныя людзі аддаюць перавагу абыходу хуліганаў бокам. І пахне нядобра, і ніколі не ведаеш, чаго ад яго чакаць. Уласна, уся расійская геапалітычная веліч спачывала на гэтай рэпутацыі непрадказальнасці і нежаданні прыстойных людзей звязвацца з умоўна асацыяльным элементам.
Але вось неяк за апошнія дзве сотні дзён ад хуліганскага аўтарытэту, або што там у хуліганаў бывае замест аўтарытэту, мала што засталося. І ад велічы разам з ім. І ніхто ўжо не ўспамінае пра небяспекі эскалацыі ў адносінах з Расіяй. Асабліва пасля альтэрнатыўных поспехаў расійскай арміі на Харкаўскім напрамку. Таму што выявілася, што адказаць за базар пра шматлікія чырвоныя лініі няма чым.
І, вядома, у кожнага хулігана, які сябе паважае, абавязкова павінен быць памочнік, правая рука. Той, які хуліганствуе яшчэ больш хуліганіста. Вось гэтаму памочніку, пасля развянчання культу хуліганскай асобы, звычайна дастаецца яшчэ больш балюча, чым самому хулігану. Калі ён, вядома, пераканаўча не выявіць з сябе ахвяру хуліганскага самавольства. Але можна не паспець.