Гістрыя львоўскай медсястры Марыі Матвііў

Кіеўскі журналіст Юры Бутусаў адшукаў жанчыну, якая гераічна ратавала параненых трагічным ранкам 20 лютага на Інстытуцкай. Пра гэта ён сам напісаў у Фэйсбук. Гэта была Марыя Матвііў, львоўская медсястра.



Гэта фота Марыі зрабіў французскі журналіст Eric Bouvet

Снайперы пачалі расстрэл бяззбройных людзей на Інстытуцкай. На дапамогу параненым прыйшла жанчына — без каскі, шчыта і бронекамізэлькі, з распушчанымі валасамі. Гэтай жанчынай аказалася Марыя Матвііў — медыцынская сястра "хуткай дапамогі" камунальнай установы "Львоўскі абласны цэнтр медыцынскай дапамогі і медыцыны катастроф", з горада Буськ Львоўскай вобласці.
 

Марыя нічога не ведала пра ажыятаж вакол яе подзвігу ў інтэрнэце, і сусветнай вядомасці яе фатаграфіі на Інстытуцкай. У яе няма акаўнта ў сацыяльных сетках, няма электроннай пошты, і няма часу сёрфіць навіны — у яе ёсць 12-гадовы сын Дмітрык, муж Пятро, мама Міраслава, і звычайная такая цяжкая праца — ратаваць жыццё.

Журналіст запісаў яе аповяд, вельмі просты і спрэс пазбаўлены маляўнічасці і самалюбавання:

"На Майдан за час рэвалюцыі я прыязджала 5 разоў. Мы выязджалі з маёй сястрой, мужам, кожны раз, калі на Майдане станавілася небяспечна. Мы заўсёды былі на перадавой. Я разумела, што Майдан — гэта наш шанец змяніць сваё жыццё да лепшага, і у мяне не было пытанняў, трэба гэта рабіць ці не. Які сэнс жыць, калі баяцца ? Жылі заўсёды ў намёце нашай Буськай сотні.
 

Марыя на Майдане

18 лютага мы былі дома, калі ўбачылі жудасныя кадры падзей у Кіеве, дзясяткі забітых і параненых людзей. Мы былі ўражаныя. Але ўвечары разам з мужам сабраліся і пайшлі на плошчу, дзе выязджаў аўтобус на Кіеў. Тут я ўпершыню ўбачыла, як многія мужчыны спалохаліся — добраахвотнікаў было не так шмат. Нас выехала 30 чалавек, я была адзінай жанчынай.
 

Мы прыехалі на Майдан ў 3.30 19 лютага. Я выйшла з аўтобуса, і мне стала так радасна — я ўбачыла шмат людзей. Ўбачыла, што Майдан не здаецца нягледзячы ні на што. Майдан даў мне сілы.
 

Потым муж сказаў, што ў яго ад убачанага былі цалкам супрацьлеглыя ўражанні — ён убачыў тое, на што я не звярнула ўвагу — апошняя лінія абароны праходзіла пад самай сцэнай, бракавала гаручых матэрыялаў, было мала бутэлек з гаручай сумессю.
 

Мы адразу пачалі разліваць "кактэйлі Молатава" і перадаваць іх на перадавую. Адпрацавалі ўвесь дзень і ўсю наступную ноч.
 

Я ўжо пачала дапамагаць параненым, рыхтаваць ежу. Раніцай 20-га мы даведаліся аб перамір'і, і як толькі міліцыя сышла з Майдана вырашылі крыху паспаць. Але толькі я задрамала, як у палатку забег наш хлопец з Буська — ён сказаў, што па нашых страляюць у Кастрычніцкага палаца, і тэрмінова патрэбныя медыкі.
 

Я пабегла да Кастрычніцкага палаца — у мяне не было каскі, бронекамізэлькі. Я не стала апранаць накідку Чырвонага крыжа. Снайперская вінтоўка лёгка прашывае гэтую абарону. Яшчэ з часоў баёў на Грушэўскага я бачыла, што медыкі ў яркай форме могуць стаць мішэнямі, таму не хацела прыцягваць да сябе ўвагу.
 

Зверху я ўбачыла як пачалі расстрэльваць людзей на Інстытуцкай. Агонь быў вельмі шчыльны, грукат стрэлаў не спыняўся.
 

Спачатку я аказала дапамогу аднаму хлопца — ён быў лёгка паранены. Затым я падпаўзла да байца, які атрымаў раненне ў нагу. Але крыкі аб дапамозе былі на самым версе ў барыкады. Я папаўзла наверх. Тут снайперы не давалі падысці да параненых. На хвіліну я спынілася. Ўзгадала свайго Дмітрыка, сваё жыццё, сваіх блізкіх, усіх, каго люблю. Але крыкі аб дапамозе былі гучней стрэлаў. І я папаўзла на іх.
 

Хлопец на той самай фатаграфіі атрымаў раненне, калі я была ўжо зусім блізка. Калі наблізілася, убачыла — цяжка паранены ў галаву. Уваходная адтуліна кулі была каля двух сантыметраў у дыяметры, і з яго хвастала кроў пругкай бруёй, як з вадаправоднага крана. Усё, што я магла зрабіць неадкладна — спыніць крывацёк. Як толькі я наклала павязку, падбеглі хлопцы-санітары, і вынеслі яго.
 

Затым у дрэва іншы мужчына атрымаў раненне ў жывот — вельмі цяжкае. Куля літаральна распарола яго, і кроў таксама сцебанула фантанам. Малады санітар не змог зрабіць укол — вакол падаюць людзі, кулі свішчуць, крыкі, кроў. Але ў мяне ж вопыт — рука не завагалася. Іншыя людзі ўжо зрабілі перавязку і панеслі параненага.
 

Час як быццам перастаў існаваць і я ўсё рабіла на аўтамаце, і нічога не бачыла акрамя параненых і забітых. Мужчына з Каламыі прыкрываў мяне шчытом — я прыгадала яго толькі на наступны дзень, калі ён нагадаў мне пра ўчорашняе.
 

Я агледзелася — іншым ўжо нельга было дапамагчы, і хлопцы выцягвалі целы.
Усяго ў тую раніцу я прыняла ўдзел у выратаванні 4 чалавек. Двое з іх несумненна, засталіся жывыя. Параненага куляй у галаву байца я ўбачыла потым — на жаль, ужо нежывым сярод целаў, што ляжалі каля гасцініцы "Козацька". Мяркуючы па характары раненні, у байца, які атрымаў кулю ў жывот было, на жаль, мала шанцаў на выратаванне...
 

Марыя з сям'ёй

Я прыязджала ў Кіеў памянуць іх на 9 дзён. Калі буду ў Кіеве ў наступны раз? Не ведаю. Быццам бы ў маі збіраюцца людзі, а можа і праз год.. А ну вось, мама мяне папраўляе, што калі вайна, то трэба зноў ехаць. Ну вядома, мама, вядома, паеду. Раз здолелі вызваліць сваю зямлю, здолеем і абараніць".
 

Аповяд Марыі на рускай мове надрукавала “Украінская праўда”.