Як смерць Міхася Жызнеўскага змяніла лёс яго сям'і (відэа)

Беларус Міхаіл Жызнеўскі загінуў на Евромайдане падчас супрацьстаяння на вуліцы Грушэўскага 22 студзеня 2014 года. З ім развітваліся ва ўкраінскай сталіцы, пахавалі на могілках пад Гомелем. У Кіеве адкрылі помнік Жызнеўскаму, ён быў узнагароджаны ордэнам Героя Нябеснай сотні, атрымаў званне Героя Украіны.

 
Яго бацькоў прымаў Парашэнка: ён прызначыў ім пажыццёвую стыпендыю. Але лягчэй ад гэтага не стала, распавядае currenttime.tv сястра Міхаіла.
Смерць сына змяніла лёс ўсёй сям'і. Ад Гомеля да ўкраінскай мяжы  кіламетраў 40. Пасля забойства Міхаіла сям'я Жызнеўскага ў родным горадзе ператварылася ў ізгояў. Іх абражалі на вуліцах і ў шпіталях, у кватэру некалькі разоў спрабавалі забрацца незнаёмыя людзі, побач з домам доўгі час дзяжурылі машыны спецслужбаў, а магілу Героя Украіны двойчы апаганьвалі вандалы.
"Была надпіс на дрэве "нет фашыстам" і пентаграма намаляваная. І замалявалі аэразольнай фарбай гербы — наш герб Пагоня і ўкраінскі герб таксама", — распавядае сястра Міхаіла Наталля.


Наталля Жызнеўскі жыве ў савецкай "панэльцы" на ўскраіне Гомеля. Сюды яна кожны дзень вяртаецца пасля працоўнай змены на адным з мясцовых заводаў. Нават па беларускіх мерках сціплая "двушка" — першае жыллё, якое Жызнеўскія змаглі купіць пасля многіх гадоў жыцця на здымных кватэрах. Сям'я пераехала сюды ўжо пасля смерці Міхаіла — дапамаглі ўкраінскія фонды і ахвяраванні з Украіны.
"Ён лічыў, што паступае правільна. І я лічу таксама, што ён паступаў правільна, ён змагаўся за свае перакананні. У нас у краіне гэта немагчыма, — распавядае Наталля. — Калі пачынаецца нейкая барацьба за перакананні, ты ўжо дысідэнт. Вось і ўсё. Там, ва Украіне, людзі хоць адважыліся заступіцца за сябе і за свае правы, а ў нас гэтага не будзе. у нас людзі занадта баязлівыя, занадта даражаць сваёй шкурай, каб сказаць: мы не рабы, мы людзі".
Цяпер яна засталася адна: увесну гэтага года на працягу месяца памерлі яе бацькі. Яны некалькі гадоў прасілі перайменаваць адну з вуліц ва ўкраінскай сталіцы ў памяць аб іх сыне, але вуліца Жызнеўскага ў Кіеве да гэтага часу так і не з'явілася.
Бацька Міхаіла ў адным з апошніх інтэрв'ю казаў, што назва вуліцы імем яго сына захавае памяць пра яго: "Бо фактычна Мішу ведаюць ва ўсім свеце як змагара за свабоду, свабодалюбнага чалавека. Чаму мы не можам ушанаваць памяць [пра яго] ва Украіне?"
Праз пяць гадоў пасля трагічнай смерці брата Наталля адказвае на, магчыма, галоўны для кожнай сям'і герояў Нябеснай Сотні, пытанне: ці трэба было пераконваць Міхаіла не ехаць на Майдан і ці можна было гэта зрабіць.
"Нельга вярнуцца ў мінулае, нельга назад усё вярнуць. Я, напэўна, паспрабавала б адгаварыць, як і любы з вас, свайго брата або сястру. Любы сваяк тых, хто загінуў на Майдане, паспрабаваў бы адгаварыць сваіх любімых людзей, каб яны не хадзілі".
Украінскія сябры некалькі разоў запрашалі Наталлю з'ехаць з Беларусі да іх, ва Украіну, але пакуль яна не гатовая кінуць тое нямногае, што яшчэ трымае яе ў родным горадзе.