Пётр Кузняцоў: Калі Захад і Расія прыйдуць да кансэнсусу па Украіне, чарга дойдзе і да Беларусі
Падзеі, якія адбываюцца цяпер, калі браць беларускі кантэкст, на самай справе, даволі зразумелыя. Пасля інтэрв'ю Лукашэнкі Салаўёву яны сталі яшчэ больш зразумелымі, піша ў сваім тэлеграм-канале аналітык Пётр Кузняцоў.
Увогуле і цэлым настрой псуе той факт, што ў патоку вялікай палітыкі, якая цяпер граецца ў рэгіёне, аслабленае беларускае грамадства грае ўсё меншую ролю — і чакана скочваецца ў балота сварак па любой тэме, няхай гэта будзе пост лабіста легалізацыі канабіса Маркелава аб тым, што «з'ехалі ўсе лепшыя, а засталіся толькі памагатыя» або незразумелы не тое тызер, не тое бэкстэйдж серыяла Курэйчыка.
Як і раней, я практычна ўпэўнены, што поўнамаштабнага ўварвання Расіі ва Украіну не будзе, аднак стаўкі будуць павышацца бясконца. Зяленскі дэманструе дзіўнае трыманне сябе ў руках, аднак, калі падумаць, добрых хадоў у яго мала — пасля вопыту двух «катлоў» у востры перыяд 2014-2015, як празмерныя рызыкі, так і схільнасць да саступак нанясуць яго палітычнай будучыні велізарную шкоду. Што ён будзе рабіць — гэта ягоная праблема, а мы паглядзім на сітуацыю ў кантэксце Беларусі.
У момант абвастрэння Мінскі рэжым адчувае сябе дастаткова нядрэнна і ўпэўнена, «прадаючы» сітуацыю ва ўсіх магчымых кірунках.
Для ўнутранага спажыўца — адразу два фактары. Падмена праблемнага ўнутранага парадку на знешні, а таксама пераклад ступені пагроз і праблематыкі на зусім іншы ўзровень. Нешта падобнае мы бачылі ў 2011 годзе, калі на фоне падаўлення Плошчы і незадаволенасці грамадства эканамічнымі праблемамі беларусы раптам, тварам да твару, сутыкнуліся з выбухам у метро, гэта значыць — з рэальным тэрарызмам. Цяперашняя сітуацыя нашмат стромкая, таму нас сур'ёзна палохаюць вайной, а на фоне магчымай вайны — якія пратэсты, які транзіт? І нязручна казаць пра такія дробязі. У нядаўнім інтэрв'ю было выразна прагаворана, што ніхто нікуды не сыдзе, калі будзе нібыта напружанне вакол межаў і вось гэта вось усё — ну, мэсэдж зразумелы.
Еўропе спрабуюць прадэманстраваць, што санкцыі і ізаляцыя — гэта дадатковыя пагрозы стабільнасці заходняга свету і хаўруснікаў, якія імкнуцца ў яго, накшталт Украіны, напрошваючыся на перамовы, спробы «адарваць ад Расіі» і, у выніку і ў ідэале — нармалізацыю і скасаванне санкцый. Гэта падобна на мігранцкі крызіс —шантаж сваёй лаяльнасцю.
Расіі ў чарговы раз «прадаецца» вобраз адзінага і самога антызаходняга саюзніка, які адзін за яе — хоць у агонь, хоць у ваду. Гэта каштуе і новых крэдытаў, і знешнепалітычнага «даху», і ідэалагічнай падтрымкі, такой важнай для лаяльнасці сілавікоў і вертыкалі.
Напружанне сёння Мінску больш выгадна, чым і Расіі, і Захаду разам узятым, паколькі дазваляе шукаць новыя магчымасці і сваю новую ролю для павышэння «дададзенай вартасці» як суб'екта, адначасова «заціраючы» тэмы магчымага транзіту, правоў чалавека, палітвязняў і г. д.
Толькі вось праблема ў тым, што вайны ўсё ж, хутчэй за ўсё, не будзе, а бясконцая эскалацыя немагчымая. Пры гэтым ні адна з пастаўленых задач ні па адным з вектараў, у прынцыпе, не дасягаецца. Беларускае грамадства захоўвае маўчанне, але і, як адзначаецца ў нешматлікіх даследаваннях, ранейшы ўзровень палітызацыі, напружанасці і непрыняцця. Позву можна часова перабіць істэрыкай, аднак нанесеная ў 2020-21 траўма нікуды не падзяецца, а рэпрэсіі, якія працягваюцца, толькі сыплюць на яе соль.
Што да спробаў збалансавацца паміж Расіяй і Захадам, то ні там, ні там Мінск больш не ўспрымаюць як самастойны палітычны суб'ект, лепшае сведчанне чаму — прамыя перамовы Макрона і Пуціна адносна лёсу расійскіх войскаў на беларускай тэрыторыі і магчымае размяшчэнне тут жа ядзернай зброі. Бакі адзін аднаго зразумелі і дадатковых парадаў і меркаванняў не пыталіся.
Думаецца, што калі Захад і Расія нейкім чынам прыйдуць да кансэнсусу наконт Украіны, чарга дойдзе і да Беларусі. Навязаны Масквой рэферэндум па «транзітнай Канстытуцыі», як бачым, ніхто не адмяняў.