Калектывізм прымусіў людзей менш усміхацца ў грамадстве

Амерыканскія навукоўцы з дапамогай алгарытмаў кампутарнага відэаназірання выявілі істотныя адрозненні ў міміцы прадстаўнікоў розных культур. У прыватнасці, высветлілася, што жыхары краін з больш індывідуалістычнай культурай часцей усміхаюцца ў грамадстве, а з больш калектывісцкай культурай — у адзіноце, і гэта далёка не адзіная са знойдзеных заканамернасцяў.

Выраз твару пры базавых эмоцыях мае агульныя рысы ва ўсіх людзей. Тым не менш, эмпірычныя назіранні паказваюць, што ў розных культурах існуюць розныя няпісаныя правілы наконт таго, наколькі выразна можна дэманстраваць эмоцыі мімікай у залежнасці ад абставін. Сістэматычна і маштабна гэтыя правілы і ступень іх уплыву на міміку практычна не вывучаліся.
Супрацоўнікі Пітсбургскага універсітэта і кампаніі Affectiva, якая распрацоўвае сістэмы распазнання эмоцый, сабралі відэазапісы выразаў твару больш чым 740 тысяч жыхароў 12 краін свету падчас прагляду тэлерэкламы ў хатніх умовах і ў лабараторыі. Краіны удзельнікаў істотна адрозніваліся па ўзроўні індывідуалізму і калектывізму (даследчыкі карысталіся індэксамі індывідуалізму Хофстэда, найбольш высокім сярод уключаных краін ён быў у ЗША і Вялікабрытаніі, найбольш нізкім — у Калумбіі і Перу, у сярэдзіне спісу знаходзіліся Расія і Бразілія).
З дапамогай адмыслова створаных алгарытмаў кампутарнага назірання (машыннага навучання з настаўнікам) навукоўцы вызначалі два эмацыйна процілеглыя мімічныя дзеянні: ўсмешкі і нахмурванні брывей. Прыкметы гэтых выразаў твару ацэньвалі па Сістэме кадавання асабовых рухаў (FACS). Статыстычную апрацоўку вынікаў праводзілі з дапамогай шматузроўневага рэгрэсійнага мадэлявання.
Высветлілася, што ў залежнасці ад іншых фактараў жанчыны часцей за мужчын дэманстравалі абодва выразы твару, прычым доля усмешак ў жаночай міміцы была вышэй, чым у мужчынскай. Палавыя адрозненні ў частаце нахмурвання брывей апынуліся больш выяўленымі ў індывідуалістычных краінах.
Таксама незалежна ад астатніх фактараў (незнаёмых умоў, прысутнасці іншых людзей) у лабараторыі ўдзельнікі хмурыліся часцей, чым дома. Асноўным эфектам высокага індэкса індывідуалізму краіны пражывання аказалася больш частае нахмурванне брывей у любых умовах.
Усміхаліся ўдзельнікі з розных краін прыкладна з аднолькавай частатой, але пры больш высокім узроўні індывідуалізму яны больш рабілі гэта ў лабараторыі, гэта значыць у грамадстве, а з высокім узроўнем калектывізму — дома, гэта значыць у адзіноце. На міжкультурную розніцу ў частаце нахмурвання абстаноўка статыстычна значна не ўплывала.
Як пішуць навукоўцы, іх вынікі паказваюць, што культура, навакольныя ўмовы і пол незалежна ўплываюць на праявы мімікі. Таксама ад тыпу культуры залежыць сувязь паміж пазітыўнымі эмоцыямі і навакольнымі ўмовамі і паміж негатыўнымі эмоцыямі і полам.
Раней даследчыкі высветлілі, што міміка прадстаўнікоў розных культур праяўляе найбольшае падабенства пры выразе адмаўлення. Таксама аказалася, што людзі дрэнна адрозніваюць моцную радасць ад моцнай пакуты па выразе твару. Яшчэ адно нядаўняе даследаванне паставіла пад сумнеў гіпотэзу аб тым, што міміка можа ўзмацняць адпаведныя ёй эмоцыі, то бок усмешкай наўрад ці можна зрабіць сябе весялей.
Паводле nplus1.ru