Старажытных людзей злавілі за паляваннем на гіганцкіх ляніўцаў

Людзі эпохі плейтасэна маглі паляваць на гіганцкіх ляніўцаў — пра гэта сведчаць сляды чалавека ўнутры слядоў жывёльнаў, знойдзеныя ў Паўночнай Амерыцы.

Гіганцкія ляніўцы насялялі ў Паўночнай і Паўднёвай Амерыцы і былі мала падобныя на сваіх нашчадкаў, якія жывуць сёння. Гэтыя буйныя сысуны жылі на зямлі, валодалі доўгімі і магутнымі кіпцюрамі і былі супастаўныя па велічыні са сланамі. Знаходкі парэшткаў гіганцкіх ляніўцаў паказваюць, што першыя людзі ў Амерыцы, продкі індзейцаў, яшчэ сутыкнуліся з гэтымі жывёламі. У Санта-Эліне палеантолагі выявілі ўпрыгажэнні, зробленыя з костак гіганцкіх ляніўцаў. Доўгі час прычынай іх вымірання лічылася рэзкае змяненне клімату ў канцы апошняга ледавіковага перыяду, але ў апошнія гады з’явілася новая гіпотэза, згодна з якой людзі палявалі на жывёл, што прывяло да іх знікнення.
Дэвід Бастас (David Bustos) з Службы нацыянальных паркаў ЗША разам з калегамі вёў раскопкі на тэрыторыі запаведніка Белыя пяскі, размешчанага ў штаце Нью-Мексіка. Даследнікі выявілі паўмятровыя сляды старажытных млекакормячых, якія захаваліся ў гіпсавым бруде і крамянёвай обломочнай пародзе — раней на гэтай тэрыторыі знаходзілася возера, якое высахла пасля апошняга ледавіковага перыяду. Знаходка апынулася характэрнай: навукоўцы таксама заўважылі ўнутры буйных адбіткаў жывёлаў іншыя, больш дробныя.

Аналіз паказаў, што меншыя сляды належаць чалавеку. Навукоўцам удалося выявіць цэлы ланцужок з як мінімум 10 слядоў, якія сведчаць аб тым, што адзін з старажытных людзей паўтараў крокі гіганцкага гультая. Акрамя таго, у канцы дарожкі даследчыкі выявілі зусім іншую серыю адбіткаў, якія сведчаць аб тым, што жывёла паварочвалася, ўставала на заднія лапы і размахвала рукамi. Таксама на зямлі засталіся сляды другога чалавека, які наблізіўся да ляніўца з другога боку, — яны былі больш «акуратнымі» і глыбокімі ў галіне пальцаў ног.
На думку палеантолагаў, у запаведніку захаваліся сведчанні старажытнага палявання. Чалавек, які йшоў па слядах гультая, павінен быў адцягнуць жывёлу для таго, каб іншы паляўнічы наблізіўся да яе са спіны. На карысць здагадкі кажа тое, што сляды былі свежымі — гэта значыць не запоўненымі вадой ці ападкавымі пародамі — а таксама тое, што гіганцкія ляніўцы звычайна ходзяць па адносна прамой траекторыі, і толькі калі побач з’яўляюцца сляды чалавека, жывёлы пачынаюць рабіць рэзкія рухі, што , верагодна, было ахоўным манеўрам.
Аднак навукоўцы не робяць канчатковых высноў. Сляды людзей не занадта добра захаваліся, а акрамя таго, возера — дастаткова адкрытая тэрыторыя, якая нязручная для палявання. Таму аўтары вылучаюць гіпотэзу аб тым, што чалавек таксама мог пераследваць ляніўца для таго, каб вывучыць яго паводзіны.
Паводле nplus1.ru